Kaukasus

For English scroll down


Heerlijk weer is het in Nederland, hoorde ik. Hier is het helaas iets minder goed. Regen, sneeuw, kou en veel, veel wind hebben we gehad de afgelopen weken. Ondanks al die tegenwerkende krachten zijn we toch al weer een behoorlijk eind opgeschoten. Turkije hebben we van onder naar boven afgefietsts en via Georgie zijn we een paar dagen geleden Armenie ingereden !!

Vanuit Diyarbakir hebben we een bus gepakt naar Van. De wil om Georgie en Armenie in onze reis mee te nemen, slecht weer in het vooruitzicht en vooral de hoop op beter weer erna deden ons beslissen een stukje vals te spelen. Heerlijk is dat: Uit het raam van een bus naar buiten kijken waar het met bakken naar beneden komt !!

Van is een stad met een vrije sfeer. Het lijkt een stuk minder conservatief dan andere steden waar we geweest zijn. Er zijn zelfs kroegen !! In Koerdische stijl uiteraard. Maar er kan dus een biertje worden gedronken en een kaartje worden gelegd zonder direct ‘in een hokje te worden geplaatst’. Na twee nachtjes in Van, waarvan een in een hotelletje was het hoog tijd om weer op de fiets te stappen.

Langs het meer van Van reden we naar het Noorden. Een mooie weg die met een fris briesje in de rug heerlijk onder ons doorschoot. Een mooi tankstation langs de weg bood een mooie slaapplek. Eerst werd ons verteld dat we de tent mochten opzetten, maar naar mate het kouder werd kregen we de sleutel en mochten we weer lekker binnen slapen bij de kachel !! Maar goed ook, want de volgende ochtend waren we behoorlijk ingesneeuwd!! Prachtig om te zien, maar niet geweldig als je weet dat je nog ongeveer 1000m moet gaan klimmen die dag…De beklimming viel om eerlijk te zeggen best mee, jammer dat we ons niet hadden gerealiseerd dat als de zon schijnt in de sneeuw, je ook best wat zonnebrand crème kunt gebruiken (zie fo07).
( fietsen in de sneeuw http://www.youtube.com/watch?v=90R95_t4b28 )

Via Dogabayazit en Igdir hebben we de weg naar Kars gepakt. Alle etappes waren vrij kort. De belangrijkste reden hiervoor was de wind. De ene keer was ie zo hard in de rug dat als je een klein bochtje neemt je direct van de weg geblazen wordt (topspeed 80+) (http://www.youtube.com/watch?v=V0LB3NrSR1w). De andere keer, meestal eigenlijk stond ie recht in ons gezicht. Met veel geploeter hebben we uiteindelijk Kars bereikt, waar we na 6 dagen op de fiets een extra dagje rust hebben genomen. De prachtige kampeerplek met zicht op de oude Armeense hoofdstad Ani en opnieuw een mooi tankstation brachten ons de welverdiende nachtrust onderweg.
(locale dans pasjes http://www.youtube.com/watch?v=EwzolLwyFQY )
(met de koeien samen aankomen in t dorp http://www.youtube.com/watch?v=4ih1n5ZRsL0 )

Een speciaal dankwoord dient uit te gaan naar de persoon of instantie die verantwoordelijk is voor het runnen en vooral draaiende houden van de Turkse tankstations. Er zijn altijd minimaal twee man personeel aanwezig, er is altijd thee en er is altijd iets dat ze een toilet noemen, maar er wordt verdomde weinig verkocht. Onze laatste slaapplek een kilometer of 40 voor Digor spande de kroon!! Drie jongens runde dit ruim opgezette hotel/tankstation. Een lekker warm plekje waar we ons eten op de kachel hebben gekookt, ons heerlijk hebben gedousht met warm water, onze email hebben gecheckt en continu getrakteerd werden op thee. Toen we de volgende ochtend ons kookstelletje wilden vullen met benzine, bleek dat er hier helaas geen benzine verkocht werd. Vraag met niet wat die drie gasten dan wel de hele dag EN nacht doen !! Maar hartelijk dank voor alles !! Zonder tankstations zou fietsen in Turkije een stuk minder aangenaam zijn.

Lekker geslapen in Kars bij Afra en Sla (je vraagt er toch om met zo’n naam, niet?) Goed te eten gekregen en tot in de late uurtjes gerummicubt, of in ieder geval de versie die zij ervan spelen en daarna weer lekker op pad. Veel tegenwind en slechte wegen leidden opnieuw tot korte etappes. Voor de laatste keer deze reis, vermoed ik, sliepen we onderweg bij een Duits sprekende Koerd. Na de volgende dag weer lekker tegen de wind in tot boven de 2500m te zijn gestegen vonden we een prachtige slaapplek met zicht op Posof, de laatste redelijke vestiging voor de grens met Georgie.

Na 44 dagen in Turkije brak het punt aan vaarwel te zeggen tegen een prachtig land. Geheel in stijl, onder het genot van thee en baklava hebben we ons na een natte nacht, in Posof opgewarmd. Hebben we even inkopen gedaan en zijn we richting de vormalige Sovjet Unie gefietst.

We waren gewaarschuwd !!
Volgens ervaren fietsers zijn de wegen in Georgie VERSCHRIKKELIJK !! We vonden dit leuke filmpje om dit te ilustreren. We hebben exact hetzelfde stuk gefietst: http://www.youtube.com/watch?v=gifJskJ9288
Maar volgens die ervaren fietsers merk je daar niks van omdat je voor 11 uur ‘s morgens zeker al 4 wodka achter de kiezen hebt…

In de aanloop, in Turkije nog dus, is te voelen dat we in de juiste richting rijden. Af en toe krijgen we bier aangeboden, hier en daar spotten we een dronkaard op straat en vooral de laatste 10km werd de kwaliteit van de wegen beduidend minder.

Eenmaal in het beloofde land bleken de wegen nog slechter dan verwacht. Modder, stenen, waterplassen en grouwe dorpjes verwelkomden ons. Volgens de Georgiers was God bij het schapen van de aarde vergeten hen een land te geven. Maar toen hij klaar was met de verdeling nodigden de Georgiers Hem uit om met hen te eten en ze toosten op hem met wodka. Omdat het Hem zo goed smaakte besloot Hij hen het mooiste land op aarde te geven. Jammer dat de Georgiers met dat land vervolgens niks meer gedaan hebben…

Nou ben ik wel heel erg hard misschien, want na een paar kilometer kwamen we al terecht op asfalt en ook het stuk aan het einde van het filmpje is vlak voor onze komst nog opgeknapt. Er is zelfs een nieuwe grenspost ‘gebouwd’. De steden zijn er niet minder verpauperd om, maar het heerlijke vlakke asfalt door prachtige gebieden is ook met slecht weer een genot !!

In Akhaltsikhe, een kilometer of 20 na de grens hebben we heerlijk geluncht en naar goed gebruik een paar lekkere biertjes gedronken. Lekker, maar niet bevorderlijk voor de fietskilometers… Niet veel later hebben we onze tent opgeslagen langs een mooie rivier. Het weer werkte weer niet mee, maar de pret was er niet minder om toen rond 22 uur een lokale jongen kwam aanzetten met zijn vriendin en een fles whiskey.

De volgende dag bestond uit een heel lange en zeer geleidelijke beklimming naar Akhalkalaki. Een prachtige gorge langs de rivier bracht ons zo weer een paar honderd meter hoger (http://www.youtube.com/watch?v=nlzBk-45XZk).
Vandaag werd gekenmerkt door onze geweldige nieuwe vriendschap met een zeer sterke viervoeter. Aanvankelijk was Edwin niet zo blij met onze nieuwe vriend
(http://www.youtube.com/watch?v=W4Gvkt40Cq8),
maar nadat deze zich had bewezen door 16km met ons mee te rennen en op miraculeuze wijze had weten te ontsnappen aan 4 veel grotere honden had hij onze harten gewonnen.
Helaas raakte hij in alle enthiousiasme in de grote stad, Akhalkalaki, op een gegeven moment ons spoor kwijt. Op het moment dat wij contact hadden gelegd met een lokale pastoor die ons voor een nachtje zou huisvesten vertrok onze vriend in een andere richting.

Akhalkalaki is een van die bij steden die iedereen tot de verbeelding spreekt. Iedereen kent de naam, maar zeer weinigen hebben een echt goed beeld van de grootste stad in Zuid Georgie. Bij aankomst heb ik even een leuk filmpje gemaakt van het geasfalteerde deel van de stad:
http://www.youtube.com/watch?v=G-M6Lir9a6I

We hebben heerlijk geslapen bij de Armeense Pastoor Artak en zijn familie, lees: vrouw. Ja, dat mag in de Armeense Apostolische kerk. Daarmee voorkom je die rotzooi van de afgelopen tijd in Europa. Naar hoeveel Armeense geestelijken zijn er onderzoeken gestart het afgelopen jaar?

Na meermalen gezegend te zijn, en lekker te hebben ontbeten bleek het de volgende ochtend te sneeuwen. Niet prettig… Reden dus om de stad maar eens in te gaan met de fiets. Het Engels en Duits van de gemiddelde Akhalkalakiaan is bedroevend slecht!! De zoektocht naar Edwin’s vlag (Edwin koopt in ieder land de nationale vlag) was een nachtmerrie. Na lang zoeken besloten we het op te geven en maar boodschappen te gaan doen. Daarna hebben we lekker geluncht. Na het afrekenen hebben we in ons beste Georgisch/Russisch uitgelegd dat we naar China fietsen. Naast een verbaasde maar goedkeurende reactie kon onze kok ons ook duidelijk maken dat twee deuren verder een Chinees zat die Chinese rotzooi verkocht. En ja… die verstaan we wel !! Na navraag bij meneer Wang bleek dat er wel degelijk een Georgische vlag te koop moet zijn in deze overwegend Armeense stad. Nog geen 5 minuten later had Edwin zijn vlag en zaten we op de fiets op weg naar alweer een nieuw land: Armenie !!

Met de Georgiers en in nog grotere maten de Armeniers hebben we zeer veel afiniteit. Wij kunnen als fietsers af en toe best een duwtje in de rug gebruiken. De meeste auto’s die hier rondrijden kunnen dat duwtje misschien nog wel harder gebruiken !!
Opeens is de marktwaarde van onze fiets hoger dan die van de gemiddelde auto en lijkt het slag in mijn achterwiel hardstikke mee te vallen. 20 jaar geleden zijn de Russen vertrokken. De lada’s en andere troep die ze achterlieten rijden in veel gevallen nog en die enkele wagen die het niet meer doet beland niet zoals in Albanie op een autokerkhof, maar vindt, na compleet te zijn gestript, een andere functie in de vorm van kunst, vogelverschrikker of terreinafzetting.

Er was ooit ook een trein. Het spoor ligt er nog steeds, maar een trein heb ik helaas niet gezien. Niet op het spoor althans… De wagons hebben net als oude auto’s andere functies gevonden. In veel gevallen zijn het zuipketen waarin je wodka kunt drinken. Soms wonen mensen erin, soms is een wagon een winkel geworden, soms zijn er wielen onder geplaatst en wordt het door een paard of vrachtwagen voortgetrokken en in een enkel geval is de wagon een brug geworden… (foto)

De grensovergang verliep soepel. Vlak na de grens dachten we een schooltje te hebben gevonden waar we konden slapen. Helaas was het een kleine legerbasis waar we niet in mochten. Een van de lachende soldaten hielp ons door aan de overkant even te vragen of we ergens in een leeg gebouwtje mochten slapen. In zowel Georgie als Armenie is ongeveer een kwart van de bevolking de afgelopen jaren geemigreerd. Aan leegstaande gebouwen geen tekort !!
Perfect voor ons dus !! De eigenaar van ons krot, maakte lekker wat te eten voor ons en liet ons dit wegspoelen met best lekkere zelfgemaakte vinograd wodka (van druiven gemaakt) Vooral Edwin heeft dit geweten de volgende ochtend. De opnieuw korte etappe naar Gyumri viel hem vrij zwaar.

Gyumri is de tweede stad van het land. Dit voel je niet echt, maar er is inderdaad iets meer leven dan in een gemiddeld dorp. Slapen deden we bij Marisa en Scott die voor Pasen even op bezoek was. Beide werken voor de Amerikaanse overheid aan het verbeteren aan zo’n beetje alles in het land. Met al een maand of 10 ervaring waren zij een welkome bron van informatie.
Onze tweede dag in de stad was niet alleen eerste Paasdag, maar ook de nationale genocide dodenherdenkingsdag. Onze nieuwe vrienden namen ons mee naar de broer van de burgemeester.
In Armenie is er totaal geen sprake van corruptie. Het huis van deze man was dan ook zeker niet boven gemiddeld…
Ons ontbijt, een echt ‘breakfast for champions’, was er niet minder om. Onze in veel gevallen politiek incorrect en af en toe handtastelijke host hield er de gewoonte op na op veel dingen te toosten. Zo hebben we onder andere gedronken op:
- De Armeniers die door de Turken zijn afgemaakt
- Armeniers die niet in Armenie wonen
- De superieuriteit van het Christelijke Armenie
- Het verschil tussen Moslims en Christenen en superieuriteit van een van de twee
- De uitnodiging van hem aan ons om in zijn land te komen wonen als het poolijs gesmolten is.
Hoe dan ook een aparte ervaring met een zat gevoel tot laat in de avond als gevolg.

Na een extra hersteldag in Gyumri fietsten we langs de Turkse grens naar Arteni, waar Scott woont. Met zijn host familie hebben we Horvats gegeten: Een soort bbq in de grond.

We zitten nu in Jerevan. En verbazingwekkend is het om te zien hoe ontwikkeld deze stad is. Het staat echt enorm in contrast met wat we eerder hebben gezien van het land. Buitenlandse restaurants, bars, mooie winkels, KFC en zelfs degelijke auto’s af en toe !! We hebben mijn achterwiel nog eens goed laten uitlijnen door drie fietsenmakers die samen goed zijn voor 14 nationale fietkampioenschappen in Armenie !! (fotos 68 en 69)
We nemen het er hier goed van en als we er klaar voor zijn fietsen we naar Iran !!

Groeten

Roel


Ik heb hem niet in ons verhaal opgenomen, maar op weg naar Akhalkalaki zijn we Zoro tegengekomen. Zoro spraak naar eigen zeggen Vlaams. Hij had 9 jaar in Nederland, Belgie en Duitsland gewoond en zijn broer Patrick Lafevre woont nog steeds in Turnhout, of ja woont: “hij woont in prison”. Zoro zelf heeft ook van die 6 jaar 9 jaar doorgebracht in de cel en psychiatrische instellingen. “Zot”, zoals hij het zelf omschreef, “er was no reason voor mij in de fucking psychiatrie te wonen”. Ik zie zelf ook totaal geen reden om een man als deze vast te houden. Beoordeel zelf maar en let ook op het schuim in zijn mondhoeken… :
http://www.youtube.com/watch?v=AnxV5eUJRvk



ENGLISH :



All I hear from people is that the weather everywhere is great. Unfortunately I can’t say the same about the places we have been. Rain, snow, cold and wind, a lot of wind have crossed our path the past few weeks. Despite all this counterforce we have gotten quite a bit farther. We cycled Turkey from south to North, went through Georgia and have entered Armenia about a week ago.

From Diyarbakir we took a bus to Van. The will to travel through the Caucasus, bad weather forecasts and the hope of better weather after made us decide to cheat this part of the way. It’s wonderful to see all this beautiful scenery through the window of a bus while rain is poring down the sky.

Van is a city with a very free feel to it. It feels much less conservative than other cities we’ve visited so far. There are even bars !! In Kurdish style of course. But it’s possible to have a beer and play some cards without it being frowned upon. After two nights in Van, from which one in a hotel, it was about time to get back on the bikes.

Following lake Van to the North we cycled nice road with a light wind in the back. A beautiful petrol station was the place where we put up our tent. After having put it up, we were offered the key to the station itself so we could sleep inside, next to the heater. Not a bad idea we realized the next morning when we woke up surrounded by snow!! It was beautiful to see, but not ideal, knowing we had to climb to over 2500 meter that day. The incline wasn’t all that bad, but what we didn’t realize on time is that cycling through snow you might want to put on some sun cream. For the result see pic 07
( cycling in the snow http://www.youtube.com/watch?v=90R95_t4b28)

Through Dogobayazit and Igdir we took the road to Kars. All our laps were quite short. The main reason for this was the wind. One day it’s so strong that when you make a tiny turn it pushes you of the road immediately. (topspeed 80+) (wind video http://www.youtube.com/watch?v=V0LB3NrSR1w ) The next day, most of the days actually it’s right in your face. After a lot of struggling we made it to Kars, where, after 6 days on the bikes we took an extra day of rest. On the way we stayed at yet another wonderful petrol station and camped once looking out on Ani, the ancient Armenian capital.
( local dance moves http://www.youtube.com/watch?v=EwzolLwyFQY )
(arriving in a village with the cows… http://www.youtube.com/watch?v=4ih1n5ZRsL0 )

A special thanks is appropriate for the person or organization that keeps the petrol stations in Turkey running. There is always a minimum of two persons working, there is always cai and there is always something they call a toilet, but they sell very little. The last one we stayed at, 40 km before Digor, topped everything!! Three guys worked at this spacious hotel/petrol station. A cozy and warm place where we cooked our food on their stove, had a hot shower, checked our emails and in the meantime were continuously treated to cai. When we wanted to fill our own little stove with petrol the next morning we found out that they don’t sell any petrol… Don’t ask me what they do do working there day AND night. Nevertheless, a great thanks to the petrol stations and their help!! Cycling without them would have been a lot less comfortable!!

We slept very well at Afra and Sla’s in Kars. We ate well and played games until late at night. A lot of head wind and bad roads again lead to short laps. For the last time on this trip I assume, we stayed at a German speaking Kurd’s place. After having risen to over 2500m again the next day we camped looking out on Posof, the last mentionable settlement before the Georgian border.

After 44 nights in Turkey (out of which we only payed for accommodation 4 times) it was time to say goodbye to a beautiful country. Completely in style (while enjoying cai and baklava) we warmed up in Posof town after a wet night in the tent. We did some shopping and headed for the former Soviet Union.

We had been warned !!
According to experienced cyclists the roads in Georgia are HORRIBLE !! We found this nice little video to illustrate this. We cycled the exact same stretch.
http://www.youtube.com/watch?v=gifJskJ9288
But according to these cyclists, “you won’t notice the potholes, because before 11 am you will have had at least 4 shots of wodka…”

The last days in Turkey we could feel we were heading the right direction. Every now and then we were offered beer, we could spot an occasional drunkard and especially the last 10km the roads were getting worse and worse.

Once we were in the promised land the roads were even worse then expected. Mud, stones, pools of water and grey villages welcomed us to Georgia. According to the Georgians God had forgotten to give them a country when he created the world. But when he was done the Georgians invited Him to eat with them and they toasted on Him with wodka. Because everything tasted so incredible God decided to give the Georgians the most beautiful land on earth. It’s a pity that the Georgians have done nothing with that land afterwards…

Well… I think I am being a bit harsh here. A few kilometers up the road we already landed on tarmac. And also the worst part of the video had been fixed before we got there. They even ‘built’ a new building/thing at the border. The towns are run down, but it’s fairly enjoyable cycling the smooth tarmac roads through beautiful scenery (http://www.youtube.com/watch?v=nlzBk-45XZk)

In Akhaltsikhe, about 20km after the border we had a great lunch and drank a few beers. Wonderful, but not contributing to our covered distance today… Not much later we put up our tent in the Gorgeous Georgian Gorge. The weather wasn’t great, but that didn’t affect the fun we had when a local drunk guy showed up with his girlfriend at 10pm, carrying a bottle of whiskey.

The next day existed of a very long, but gradual incline to Akhalkalaki. The beautiful gorge along the river brought us up a few hundred meters. Today was characterized by a new friendship we made with a very strong animal on four feet.
Initially Edwin wasn’t very found of our friend. See the video !!
http://www.youtube.com/watch?v=W4Gvkt40Cq8
but after it had proofed itself to us by running along for 16km and had miraculously escaped an assault by four much larger dogs it had stolen our hearts.
Unfortunately, in all his enthiusiasm in the big city, Akhalkalaki, he lost track of us. At the moment we had just started talking to a local pastor, who would later host us for the night, our friend chose another direction.

Akhalkalaki is one of those cities that speaks to your imagination. Everyone knows the place by name, but no one really has a good image of what the biggest city in Southern Georgia is like. On arrival I shot a short video of the asphalted part of the centre.
http://www.youtube.com/watch?v=G-M6Lir9a6I

We slept great at the Armenian Pastor Artak and his family, read: wife. Yes, in the Armenian Apostolic Churche he can marry. That avoids the kind of bullshit going on in Europe lately. How many Armenian clergymen are being researched at the moment?
http://www.youtube.com/user/roeldruiter#p/a/u/1/NzD-8j04FPA (georgian church)

After having been blessed many times and a great breakfast it started snowing the next morning. Not very pleasant I would say… Reason enough to get our bikes and go into town. The English or German spoken by the average Akhalkalakian is horribly bad. Our search for a Georgian flag (Edwin buys the national flag of every country he visits) was a nightmare. After searching for quite a long time we decided to give up. We did some groceries and had lunch. When we paid for the food and were getting ready to leave the city we explained in our best Russian/Georgian to the cook that we are going to China. Besides being surprised but approving he also told us there is a Chinese guy selling Chinese crap two doors down the road. And yes, we do understand him!! Mister Wang indeed knew where we could get a Georgian flag. About 5 minutes later Edwin had his flag and we were on the bikes, cycling towards yet another country: Armenia !!

We can relate very well to the Georgians and even more the Armenians. As cyclists, every now and then we can use a little push in the back. Most cars that drive around here can use that push even more than we do!!
Suddenly the market value of our bikes is higher than that of the average car and the bang in my back wheel seems to be nothing to worry about. 20 years ago the Russians left. The lada’s and other junk they left behind are in many cases still driven. The cars that for some reason have entirely stopped working don’t end up on a car cemetery like in Albania, but have found other functions such as art, scarecrows or fences.

Once there was a train. The railway is still there, but I haven’t seen any trains. At least not on the rails. Carriages have, just like cars, found other functions. In many cases they are now shed’s in which you can drink wodka. Sometimes people live in them, sometimes they have become shops, sometimes it has been placed on wheels and is pulled forward by a horse or truck and in a single case the carriage has become a bridge… see pic…

The bordercrossing went smoothly. Right after the border we thought we had found a school we could sleep in. This school appeared to be a small military base which we were not allowed to enter. One of the laughing soldiers helped us by acquiring across the street if anyone had an empty room or shed for us to stay in.
In both Georgia and Armenia more than 25% of the population has emigrated of the past years. So there is no lack of empty buildings !!
Perfect for us!! The owner of our dump even made some food for us and let us wash this away with some homemade vinograd wodka (made of grapes). Especially Edwin had a hard time the next morning when we continued our way to Gyumri.

Gyumri is the second city of the country. You don’t feel this when you are there, but there is indeed a bit more life in the streets than in the villages. We stayed at Marisa’s whose friend Scott was there as well to spend Easter in the city. Both of them work for an American governmental volunteer project trying to improve about everything in the country. With 10 months of experience they were not only good company, but also a welcome source of information.
Our second day in the city was not only Easter, but also the national Memorial Day for the Armenians killed during the Turkish genocide. Our new friends took us to the brother of the mayor for breakfast.
In Armenia there is no corruption at all. The humble home this man lives in is not above average at all…
Our breakfast, a definite breakfast for champions, was definitely memorable. Our in many ways politicaly incorrect and sometimes inappropriate host followed his culture’s habit to toast on any topic that came to his mind. Just a few examples:
- The Armenians that have been killed by the Turks;
- Armenians that don’t live in Armenia;
- The superiurness of Christan Armenia;
- The difference between Moslims and Christians and superiurness of on of them;
- The invitation to us to come and live in his country when the polar ice has melted.
In any way an odd experience with a drunk feeling until late that evening as a result.

After an extra day to recover in Gyumri we cycled along the Turkish border to Arteni, where Scot lives. With his host family we ate Horvats: a kind of underground bbq.

We are now in Yerevan. It is astonishing to see how developed this city is. It is a huge contrast to what we have seen of the rest of this country. There are foreign restaurants, bars, nice shops, KFC’s and even quite some decent cars !! Yesterday we had my back wheel corrected by three repairpersons that all together make up for 14 national cycling titles in this country !! see pics 68 and 69.
We are enjoying all of it before we get on the road again and cycle to Iran.

Cheers

Roel

I didn’t include him in the story, but on the way to Akhalkalaki we met Zoro. Zoro speaks Flamish, or he beliefs he does. He has lived in Holland, Belgium and Germany for a total of 9 years. His brother, Patrick Lafevre, still lives in Turnhout, or well, lives:”he lives in prison”. Zore himself has also spent 6 out of 9 years in jail and mental institutions. “Zot”, he called it, “There is no reason for me to live in fucking psychiatry”. I personally don’t see any reason why this man would need to be detained… Judge for yourself in this little video… and pay attention the the foam in the corners of his mouth. The ‘interview’ took about 45 minutes…
http://www.youtube.com/watch?v=AnxV5eUJRvk