Welcome to my country
Door: Roel
Blijf op de hoogte en volg Roel
18 Mei 2011 | Iran, Ardebil
scroll down for Egnlish
Welcome to my country!!
Ons laatste land van deze reis is bereikt. We zijn in Iran!! Het is een land waar ik lang naar uitgekeken heb. Het is een land met een zeer slecht imago in Europa, maar hoog staat aangeschreven bij backpackers. Ik ben benieuwd naar hoe het echt is.
Jerevan was een welkome verademing tijdens onze reis. Voor een paar dagen hadden we het gevoel weer in een vrij normale stad te zijn beland. Maar dat gaat natuurlijk snel vervelen. Na vier nachten in de Armeense hoofdstad stapten we weer op de fiets. Deze dag gaat de boeken in als veruit de meest regenachtige tot nog toe. We hebben urenlang door gigantische plensbuien gereden. Een beetje regen is tot daaraantoe, maar vervelender is dat het onmogelijk wordt het verschil te zien tussen een plasje water en groot volgelopen gat in de weg. Na een lange dag vonden we bij een Armeense familie in een klein dorpje onderdak.
De volgende ochtend fietsten we door Tigranashen, een zeer kleine Azerbaidzjaanse enclave midden in Armenie dat door dit laatste land wordt geclaimd. Hier werden we door Gagu aangesproken. Naar later bleek was Gagu eigenaar van een tarwe molen fabriek of zoiets en nog veel meer bedrijfjes in Sisian, een stad op onze weg. Hij nodigde ons uit om in zijn stad te komen eten, drinken en slapen. Met nog een kampeerstop ervoor kwamen we twee dagen later aan in Sisian. Een zeer slechte weg naar de stad en bijna aanrijding (een auto haalde Edwin links in, sneed hem de pas af, haalde mij rechts in en ramde mij van de rechterkant… who the fuck is BOB?) leidden ons naar het centrum waar bleek dat Gagu voor ons een hotelletje had geregeld. We hebben heerlijk gegeten. Gagu's opvatting van "we drinken een beetje" was net iets anders dan de onze. Een zatte eerste avond leidde tot nog een nachtje in zijn hotel om te herstellen.
Er is volgens de kaart geen directe weg van Sisian naar Tatev. We moeten eerst 600m klimmen, dan 1400m dalen en dan weer 600m klimmen om er te komen. Onze vriend had de burgemeester gebeld en die zei dat er wel een weg was. Reden genoeg om deze te proberen. Na afloop moet ik zeggen: Er is een weg, maar die hebben wij helaas niet gevonden. De weg begint geweldig, verandert in slecht asfalt, dan in geen asfalt, zandweg, pad, platgereden gras, iets dat vroeger een pad was en als laatste in een wandelpad. Onze fietsen over 2200 meter slepen was geen pretje, maar leverde wel een van de mooiste kampeerplekken tot nu op. Boven op de berg bleek dat de weg daar ook uitkwam. Waar we deze zijn kwijtgeraakt is voor ons nog steeds een raadsel.
Onderweg hebben we de eerste dag geluncht met een familie die op het land aan het werken was. Gezellige boel daar…
We hadden in twee dagen slechts 45km afgelegd en waren gesloopt. De dagen die volgde waren fysiek zwaar. Na opnieuw door de regen over zandwegen de grote weg te hebben bereikt wachtte ons de 'koninginnenrit' van deze reis: Een beklimming van 800m naar 2535m en daarna een heerlijke afdaling naar 600m. We hebben prachtig gekampeerd met zicht op Iran. Dit was meteen onze laatste dag in Armenie.
Het grensgebied is fantastisch mooi. Enorme rotspartijen stijgen aan beide kanten op vanuit de rivier die de grens vormt. Daarnaast vormt de rivier niet alleen een landgrens, maar ook een gigantische cultuurgrens en een grens tussen twee gebieden met een mega verschil in ontwikkeling en vooruitzichten naar de toekomst.
Armenie is jarenlang onder Sovjet invloed geweest. Toen in '87 een aardbeving het land trof en lamlegde was de Sovjet Unie al in verval en moest het land het zelf maar oplossen. De kerncentrale is na de beving stilgelegd. In 1988 brak er oorlog uit tussen Armenie en Azerbaidzjan. Tot 1994 is er gevochten en was Armenie afgesloten van energie van buitenaf. De grenzen met het buurland zijn sindsdien gesloten. De grensen met Turkije zijn dicht sinds de genocide meer dan een eeuw geleden. Er zijn twee grensposten open met economische superpower Georgie in het noorden en een in het zuiden met Iran. Het land is afgesloten van enige bruikbare rivier of zee. Met een werkloosheid van rond de 33% op het moment rest er niet veel anders dan de fles…
Iran daarentegen ontwikkeld zich wel, heeft veel grondstoffen, aanvoerhavens en een ondernemend volk. De vele boycots vanuit het westen belemmeren dit voor een deel, maar na een week in dit land voelt het aan als een land dat economisch zeker potentie heeft.
Cultureel gezien is het verschil misschien nog wel groter. Het Christelijke Armenie dat een heel eigen cultuur heeft staat regelrecht tegenover Iran dat een van de strengst Islamitische landen ter wereld beaamt te zijn. Waar men aan de ene kant van de grens altijd een fles wodka in de auto heeft liggen, ligt er aan de andere kant altijd een een kannetje thee klaar.
Na een vrij botte behandeling door een met make up besmeerde Russisch uitziende douane beambte die in de Sovjet tijd vanwege haar uiterlijk een baantje kreeg fietsten we de brug over een nieuw land in. Een bebaarde en behaarde man groette ons vriendelijk: 'Welcome to Iran', en wees ons de juiste richting. Na een paar minuutjes vriendelijk te zijn geholpen en half te zijn gecontroleerd stonden we goed en wel op Perzisch grondgebied.
We zaten nog geen 5 minuten op de fiets toen de eerste auto ons passeerde. Luid claxonerend en zwaaiend stopte drie mannen vlak voor ons. 'Welcome to my country, Iran. Do you want to drink tea?' Vervolgens werd een kan thee uit de auto gevist en werden we getrakteerd op ons eerste kopje thee en chocolade koekjes.
De eerste twee dagen hebben we stevig tegen de wind in langs de Armeense grens gefietst. In de dorpen zijn mensen een beetje schuw en weten niet goed hoe ze moeten reageren als we langskomen. Mensen in auto's schreeuwen vanalles naar ons, veelal in talen die wij niet machtig zijn. Maar af en toe komt er iemand langs die iets in het Engels schreeuwt: Welcome / Welcome to Iran / Welcome to my country / I love you / Yes Yes Yes, zijn de meest voorkomende versies.
Vanaf het eerste moment hadden we het gevoel dat we door de politie continue in de gaten warden gehouden. Na de eerste avond lekker gekampeerd te hebben stapten we op dag twee weer lekker op de fiets. Goed en wel onderweg kwam er en man langs die ons lunch aanbood bij hem thuis. We hebben hem een paar kilometer gevolgd en kwamen terecht op zijn werkplek. Een bouwput waar een grote waterpomp wordt gebouwd om de region te irrigeren. Met zijn collega's hebben we flink gegeten voordat we weer verder mochten.
Ook nu weer overal politie. Naast de vele uitkijkposten rijden er langs de grens overal patrouille wagens. De zware dagen in onze benen en harde wind noodzaakte ons opnieuw langs de grens te kamperen. We vonden een prachtige plek aan het water. Voor ons een meer en daarachter Armenie. Uiteraard hadden we een mooi plekje uit het zicht gevonden. De volgende ochtend werden we bij de eerste de beste politie post gestopt en gevraagd waar we geslapen hadden. Er ligt een 900 jaar oude brug naar de overkant tussen de politie post en de plek waar we geslapen hadden. De agenten wisten ons te vertellen wat we gegeten hadden en waar we alles gekocht hadden. Met 40 man hadden ze die nacht naar ons gezocht. We mogen wel kamperen, maar moeten de politie vertellen waar… 'We waren bang dat jullie bij het vissen in het water gevallen waren" …
Maar het moet gezegd worden, ze waren wel altijd netjes en aardig. We zijn door een politiemotor geescorteerd naar de eerste grote kruising, vanwaar we weg reden van de grens. Onderweg zijn we opnieuw ondervraagd door andere agenten en ook bij aankomst in de eerste stad stond een auto ons op te wachten. De agenten zullen er zeker een tijdje hebben gestaan want met onze vermoeide benen hebben we weer zeer korte etappes gefietst. Op weg naar boven hebben we in een minuscule nederzetting onze tent opgezet en een waterpijpje gerookt.
In die eerste stad, Kaleybar, kwamen we na acht dagen fietsen doodmoe aan. Nog geen vijf minuten van de fietst werd ons door Sina en Mehdi al een slaapplek aangeboden. We hebben deze mogelijkheid met beide handen aangegrepen. Een douche na 7 nachten in een tent is echt genieten !! Na ons lekker te hebben opgefrist gingen voor een wandelingetje door de stad. We waren met een man of 7. Er is in dit soort steden niks te doen. Jongens zoals Sina en Mehdi, studenten, zijn toch op zoek naar iets. Lekker slenterend door de winkelstraat liepen we rond op een manier zoals je dat allochtone jongeren in Nederland ook in het winkelcentrum ziet doen. Een beetje rondkijken, handjes geven aan iedereen en proberen te raden welk meisje onder welke hoofddoek nu het mooiste is. Al met al een heel aparte ervaring.
Rond een uur of negen waren we uitgeteld. Helaas bleek dat de politie ons toch weer in de gaten had. In Iran is het voor buitenlanders blijkbaar verboden om bij mensen thuis te slapen!! We moesten maar een hotelkamer nemen. We hebben de agent in kwestie uitgelegd dat we daar helemaal geen geld voor hebben: "Op zo'n lange reis als deze kun je niet voor accommodatie betalen, dat zou veel te duur worden. Bovendien zijn we in een land waar iedereen je slaapplekken aanbied. Zo'n enorme gastvrijheid van het volk staat wel in schril contrast met de manier waarop we door u ontvangen worden". Hij was niet van zijn stuk te brengen voor wat betreft het thuisslapen, maar bood ons wel de mogelijkheid om onze tent in het park op te zetten of de camping bij het kasteel niet verderop. Die eerste avond heeft een vriendelijke voorbijganger ons even naar die camping gebracht. We hebben het kasteel bezocht de volgende ochtend en zijn, liftend, in een bus vol studentes teruggekeerd naar Kaleybar. 's middags heb ik nog een keer een douche genomen bij Sina en Mehri (ja, je leest het goed 2x doushen binnen 24 uur, LUXE!!). s' Avonds hebben we onze tent in het park opgezet. Ook weer een superervaring natuurlijk !!
Van Kaleybar fietsten we naar Ahar, een plek die nog meer lijkt op een stad. We komen in gebieden waar meer mensen wonen en daarom ook meer auto's rondrijden. Het aantal begroetingen neemt hiermee uiteraard enorm toe. Onderweg naar Ahar stopte een auto voor ons met drie mannen en een vrouw erin. Ze waren zelf zo slim ons niet uit te nodigen voor de lunch om 10 uur 's morgens. We kregen dit keer een lunchpakketje in onze handen gedrukt. Langzaam aan wordt me duidelijk waarom je hier als buitenlander niet kunt pinnen. Je hebt helemaal geen geld nodig !!
Van Ahar fietsten we vrij gemakkelijk door naar Meshgin Shahr. Edwin wilde kost wat kost Ajax – Twente zien, dus zijn we hier maar een internet café ingedoken. Kijken was te veel gevraagd, maar we hebben via radio 1 alles op de voet gevolgd. De uitslag was helaas niet bevredigend voor mijn medereiziger. Zelf heb ik er niet zo mee gezeten…
Buiten dit stadje hebben we weer gekampeerd alvorens we twee dagen geleden doorreden naar Ardabil, een van de voormalige hoofdsteden van het land. Hier slapen we bij Nima. Hij heeft ons gister de bezienswaardigheden laten zien en ons meegenomen naar een lokale spa. Hij heeft ons ook verteld dat we de problemen die we hadden met de politie in de rest van het land niet zullen hebben. We komen hier vandaag nog een beetje bij en morgen fietsen we naar de Kaspische zee. We hebben nog een maand in dit land. De eerste week was fantastisch. Het weer is hier fantastisch. Bruint ook goed… Ik kreeg al meer malen de vraag of ik uit 'Bulgaristan' kom en Edwin of die uit India komt. Als we zo doorgaan worden we over een maand gevraagd of we uit Malawi komen.
Groeten
Roel
ps: vanavond meer foto's
filmpjes helaas niet, geen youtube in Iran...
Welcome to my country!!
Our last country on this trip has been reached. We are in Iran !! It is a country I've been looking forward to for a long time. It's a country with a very bad image in Europe, but also a country high in backpackers rankings. I'm curious to experience what it's really like to be here.
Yerevan was a relief on this journey. For a few days we had the feeling we'd arrived in a more or less normal city. But of course, that gets boring very quickly. After four nights in the Armenian capital we got on our bikes again. This day will go down as by far the rainiest day so far. We cycled for ours through poring rain. A bit of rain is not that bad, but the annoying part is the fact that rain on the road makes it impossible to determine the difference between potholes and water on flat asphalt. After a long day we found accommodation with a family in a small village.
The next morning we cycled through Tigranashen, a tiny Azeri enclave, completely surrounded by Armenia, which claims this land. Here we met Gagu, who passed by while we were stretching our muscles. Later we found out he owns a mill for grinding wheat and many other companies in Sisian, a city on our way. He invited us to come to his town to eat, drink and sleep. With one camping spot in between we arrived in Sisian two days later. A horribly bad road and an almost accident (a car overtook Edwin on the left, cutting him off, then overtook me on the right side banging against the side of my bike… drinking and driving…) led to the centre of town where Gagu had arranged a hotel room for us. We had a great meal!! Gagu's understanding of 'we'll drink a little' was not the same as ours. A drunk first night led to an extra day in the hotel to recover.
According to the map there is no direct road from Sisian to Tatev. We will first have to climb 600m, then decline 1400 and climb again for about 600m. Our friend called the mayor, who told him there is in fact a road leading to Tatev directly. Reason enough to try. Afterwards I have to say: there is a road, but we didn't manage to find it. The road starts of like an incredible smooth one, turns into bad tarmac, no tarmac, dirt road, path, flattened grass, something that used to be a path and at the end a mountain trail. Dragging our bikes over a pass of 2200m is no fun, but did result in an incredible camping spot. All the way on top we realized that the road actually arrives there as well. Where we lost our way I still don't know.
On the way we had a great lunch with a local family who were working in the fields. Nice atmosphere there !!
We had only cycled only 45km in two days but were completely destroyed. The days that followed were fysically tough. After a day in the rain cycling sandy roads brought us back to the main road south. Waiting for us was the longest incline we'll have on this trip I think. We started at an elevation of 800m. Cycled all the way up to 2535m and then flew down to 600m again. We camped looking at Iran. This was also our last day in Armenia.
The border area is extremely beautiful. Massive rocks rise up from both sides of the river, which forms the border. Besides a country border the Aras river also forms a massive cultural border and draws a line of difference in development and future prospects.
Armenia was under Soviet influence for years. When in '87 an earthquake hit the country and paralyzed it, the Soviet Union was already in decline. The country had to take care of business by itself. The nuclear power plant, about the only source of energy in the country, was turned off. In '88 a war broke out between Armenia and Azerbaijan. Until '94 the countries fought leaving Armenia cut of from energy for six years. The borders between the countries have been closed ever since. The borders with Turkey have been closed since the genocide over a century ago. Leaving only two borders with economically boosting Georgia and one with Iran the country is properly landlocked. With a current unemployment rate of about 33% there rests no much more than the bottle…
Iran on it's behave, does develop. It has a lot of resources, important well located ports and a people that wants to do business. The many boycotts from the west block it's development partially, but after a week in this country it feels like this country does have potential.
Culturally the difference might even be bigger. The Christian Armenia with it's own private culture is completely opposite of Iran which is supposed to be one of the world's most strict Islamic countries. Where on one side of the border in every car there can be found a bottle of wodka, one the other one would never be driving around without a jug of tea under the seat.
A Russian looking woman, covered with make-up, who probably got her customs-officer job during the Soviet times, because of her looks back in the days waved us an unfriendly goodbye. We cycled into across the bridge into a new country. A bearded, hairy man welcomed us friendly: "Welcome to Iran", and pointed us the right direction. We were helped quickly and friendly our luggage searched vaguely and a few minutes later we were on Persian territory.
We hadn't even been on the bike for 5 minutes when the first car passed. Honking the horn heavily and waving it pulled over in front of is. Three men got out of the care and said: "Welcome to my country, Iran. Do you want to drink tea?" On of the men was already gathering cups and taking the jug of tea from underneath the seat. He treated us to some chocolate cookies and made some conversation. Welcome to Iran…
The first two days in the country we cycled into a heavy wind along the Armenian border. In villages people are a little shy and don't really know how to react to us. But people in cars yell all kinds of things at us, mostly in languages we don't speak. But every now and then a car passes from which some English is screamed: Welcome / welcome to Iran / welcome to my country / I love you / Yes Yes Yes, are the most common versions.
From the first moment we had the feeling we were being shadowed by the police. We camped outside the first night. When on the bikes the next day a man passed by and invited us to have lunch at his place. We followed the guy for a few kilometres and arrived at some construction site for a massive irrigation pomp. With his colleagues we had a great lunch before we were allowed to be on our way again.
Again there was police everywhere. Besides many lookouts there were many cars patrolling. The tough days before and heavy wind made us decide to camp along the border again. We found a beautiful place on the shore. In front of us the lake and behind that Armenia. Of course we found a place that was well hidden from the main road. The next day we were stopped at the first police control. Apparently there was a 900 year old bridge right between our camping spot and the police 'office'. The officers could tell us exactly where we bought what food and what we must have had for dinner. But after that they 'lost track' of us. 40 men had looked for us during the night, but had not found us. We are allowed to camp, but have to tell the police where we are going to do it… 'We were afraid you fell into the water while fishing'…
It has to be said, they all remained friendly all the time. A metor bike escorted us to the first junction where we could turn away from the border. Riding away we were again checked several times. Upon arrival in the first proper town a police care was waiting for us there and immediately asked if we were the two Dutch guys. They must have waited a while because our tired legs forced us to go for short laps again. We camped half way to that real town in a tiny little settlement on some junction. A great camping place with a tap for water and a tea house where we smoked a shisha.
In that first town, Kaleybar, we arrived after 8 days of cycling. We were dead tired. Not in town for more than five minutes Sina and Mehdi offered us a place to sleep already. We went for this opportunity at once. A shower after 7 nights in a tent is heaven!! After refreshing ourselves and having a bite to eat we went for a walk in town. There is nothing to do in towns like these. We were 7 guys. Boys like Sina and Mehdi, students, are looking for something to do. Strolling through the town's main street we wandered in a way like you see allocations boys walk around the city centres in my own country. Looking around, shaking hands of men you know and peeking to and guessing which girl under which headscarve is the prettiest. It was a special experience.
At around nine we were practically falling asleep. Unfortunately the police had found us again. In Iran it is illegal for foreigners to stay at local people's homes over night !! We had to take a hotel room. We explained the officer on duty that we don't have money for a hotel room: "On a long journey like this it would cost a fortune if you had to pay for accommodation. Besides that we are in a country where the people are hospitable that they offer us beds everywhere. Such enormous hospitality of the people presents a massive contrast to the way you are welcoming us."
He wouldn't bulge on the matter of sleeping at someone's home. But he did offer us to put up our tent in the park or on a campsite not much farther, near the castle. A nice person passing by taxied us up to the camping site where we stayed over night. We visited the castle the next morning, got an amazing ride back to town in a bus full of female students and had another shower at Sina and Mehdi's place (yes, two showers within 24 hours… Luxury !!) In the evening we put up our tent in the park, which is of course a great experience as well !!
From Kaleybar we rode to Ahar, a place which looks even more like a city. We are getting to more populated areas and where therefore are also more cars. The amount of crazy greetings grows rapidly. On the way to Ahar a car with three men and a woman in it stopped in front of us. These people were very smart, thinking it would be strange to offer us lunch at 10am. We were given a package with our lunch in it for that day… Slowly I am realizing why it's impossible for foreigners to withdraw money in this country. You don't need any !!
From Ahar we cycled to Meshgin Shahr. Edwin wanted to watch the last match of the season, Ajax-Twente in an internet café. Watching it was impossible but we witnessed it through the radio. The outcome did not satisfy my fellow traveller. I couldn't care less…
Outside this town we camped before we continued our way to Ardabil, one of the many former capitals of the country. We are staying here with Nima. He showed us around town, showing it's sights and he took us to a local spa. Today we are relaxing a bit. Tomorrow we'll carry on to the Caspian Sea. We still have a month left in this country. The first week was fantastic. The weather is incredible. It tans very well… I have been asked several times if I am Bulgarian. Edwin has been mistaken for an India. If we continue this way we will be asked if were from Malawi by the time we leave this country !!
Cheers
Roel
ps tnt more pics
no videos this time... there is no youtube in iran
Welcome to my country!!
Ons laatste land van deze reis is bereikt. We zijn in Iran!! Het is een land waar ik lang naar uitgekeken heb. Het is een land met een zeer slecht imago in Europa, maar hoog staat aangeschreven bij backpackers. Ik ben benieuwd naar hoe het echt is.
Jerevan was een welkome verademing tijdens onze reis. Voor een paar dagen hadden we het gevoel weer in een vrij normale stad te zijn beland. Maar dat gaat natuurlijk snel vervelen. Na vier nachten in de Armeense hoofdstad stapten we weer op de fiets. Deze dag gaat de boeken in als veruit de meest regenachtige tot nog toe. We hebben urenlang door gigantische plensbuien gereden. Een beetje regen is tot daaraantoe, maar vervelender is dat het onmogelijk wordt het verschil te zien tussen een plasje water en groot volgelopen gat in de weg. Na een lange dag vonden we bij een Armeense familie in een klein dorpje onderdak.
De volgende ochtend fietsten we door Tigranashen, een zeer kleine Azerbaidzjaanse enclave midden in Armenie dat door dit laatste land wordt geclaimd. Hier werden we door Gagu aangesproken. Naar later bleek was Gagu eigenaar van een tarwe molen fabriek of zoiets en nog veel meer bedrijfjes in Sisian, een stad op onze weg. Hij nodigde ons uit om in zijn stad te komen eten, drinken en slapen. Met nog een kampeerstop ervoor kwamen we twee dagen later aan in Sisian. Een zeer slechte weg naar de stad en bijna aanrijding (een auto haalde Edwin links in, sneed hem de pas af, haalde mij rechts in en ramde mij van de rechterkant… who the fuck is BOB?) leidden ons naar het centrum waar bleek dat Gagu voor ons een hotelletje had geregeld. We hebben heerlijk gegeten. Gagu's opvatting van "we drinken een beetje" was net iets anders dan de onze. Een zatte eerste avond leidde tot nog een nachtje in zijn hotel om te herstellen.
Er is volgens de kaart geen directe weg van Sisian naar Tatev. We moeten eerst 600m klimmen, dan 1400m dalen en dan weer 600m klimmen om er te komen. Onze vriend had de burgemeester gebeld en die zei dat er wel een weg was. Reden genoeg om deze te proberen. Na afloop moet ik zeggen: Er is een weg, maar die hebben wij helaas niet gevonden. De weg begint geweldig, verandert in slecht asfalt, dan in geen asfalt, zandweg, pad, platgereden gras, iets dat vroeger een pad was en als laatste in een wandelpad. Onze fietsen over 2200 meter slepen was geen pretje, maar leverde wel een van de mooiste kampeerplekken tot nu op. Boven op de berg bleek dat de weg daar ook uitkwam. Waar we deze zijn kwijtgeraakt is voor ons nog steeds een raadsel.
Onderweg hebben we de eerste dag geluncht met een familie die op het land aan het werken was. Gezellige boel daar…
We hadden in twee dagen slechts 45km afgelegd en waren gesloopt. De dagen die volgde waren fysiek zwaar. Na opnieuw door de regen over zandwegen de grote weg te hebben bereikt wachtte ons de 'koninginnenrit' van deze reis: Een beklimming van 800m naar 2535m en daarna een heerlijke afdaling naar 600m. We hebben prachtig gekampeerd met zicht op Iran. Dit was meteen onze laatste dag in Armenie.
Het grensgebied is fantastisch mooi. Enorme rotspartijen stijgen aan beide kanten op vanuit de rivier die de grens vormt. Daarnaast vormt de rivier niet alleen een landgrens, maar ook een gigantische cultuurgrens en een grens tussen twee gebieden met een mega verschil in ontwikkeling en vooruitzichten naar de toekomst.
Armenie is jarenlang onder Sovjet invloed geweest. Toen in '87 een aardbeving het land trof en lamlegde was de Sovjet Unie al in verval en moest het land het zelf maar oplossen. De kerncentrale is na de beving stilgelegd. In 1988 brak er oorlog uit tussen Armenie en Azerbaidzjan. Tot 1994 is er gevochten en was Armenie afgesloten van energie van buitenaf. De grenzen met het buurland zijn sindsdien gesloten. De grensen met Turkije zijn dicht sinds de genocide meer dan een eeuw geleden. Er zijn twee grensposten open met economische superpower Georgie in het noorden en een in het zuiden met Iran. Het land is afgesloten van enige bruikbare rivier of zee. Met een werkloosheid van rond de 33% op het moment rest er niet veel anders dan de fles…
Iran daarentegen ontwikkeld zich wel, heeft veel grondstoffen, aanvoerhavens en een ondernemend volk. De vele boycots vanuit het westen belemmeren dit voor een deel, maar na een week in dit land voelt het aan als een land dat economisch zeker potentie heeft.
Cultureel gezien is het verschil misschien nog wel groter. Het Christelijke Armenie dat een heel eigen cultuur heeft staat regelrecht tegenover Iran dat een van de strengst Islamitische landen ter wereld beaamt te zijn. Waar men aan de ene kant van de grens altijd een fles wodka in de auto heeft liggen, ligt er aan de andere kant altijd een een kannetje thee klaar.
Na een vrij botte behandeling door een met make up besmeerde Russisch uitziende douane beambte die in de Sovjet tijd vanwege haar uiterlijk een baantje kreeg fietsten we de brug over een nieuw land in. Een bebaarde en behaarde man groette ons vriendelijk: 'Welcome to Iran', en wees ons de juiste richting. Na een paar minuutjes vriendelijk te zijn geholpen en half te zijn gecontroleerd stonden we goed en wel op Perzisch grondgebied.
We zaten nog geen 5 minuten op de fiets toen de eerste auto ons passeerde. Luid claxonerend en zwaaiend stopte drie mannen vlak voor ons. 'Welcome to my country, Iran. Do you want to drink tea?' Vervolgens werd een kan thee uit de auto gevist en werden we getrakteerd op ons eerste kopje thee en chocolade koekjes.
De eerste twee dagen hebben we stevig tegen de wind in langs de Armeense grens gefietst. In de dorpen zijn mensen een beetje schuw en weten niet goed hoe ze moeten reageren als we langskomen. Mensen in auto's schreeuwen vanalles naar ons, veelal in talen die wij niet machtig zijn. Maar af en toe komt er iemand langs die iets in het Engels schreeuwt: Welcome / Welcome to Iran / Welcome to my country / I love you / Yes Yes Yes, zijn de meest voorkomende versies.
Vanaf het eerste moment hadden we het gevoel dat we door de politie continue in de gaten warden gehouden. Na de eerste avond lekker gekampeerd te hebben stapten we op dag twee weer lekker op de fiets. Goed en wel onderweg kwam er en man langs die ons lunch aanbood bij hem thuis. We hebben hem een paar kilometer gevolgd en kwamen terecht op zijn werkplek. Een bouwput waar een grote waterpomp wordt gebouwd om de region te irrigeren. Met zijn collega's hebben we flink gegeten voordat we weer verder mochten.
Ook nu weer overal politie. Naast de vele uitkijkposten rijden er langs de grens overal patrouille wagens. De zware dagen in onze benen en harde wind noodzaakte ons opnieuw langs de grens te kamperen. We vonden een prachtige plek aan het water. Voor ons een meer en daarachter Armenie. Uiteraard hadden we een mooi plekje uit het zicht gevonden. De volgende ochtend werden we bij de eerste de beste politie post gestopt en gevraagd waar we geslapen hadden. Er ligt een 900 jaar oude brug naar de overkant tussen de politie post en de plek waar we geslapen hadden. De agenten wisten ons te vertellen wat we gegeten hadden en waar we alles gekocht hadden. Met 40 man hadden ze die nacht naar ons gezocht. We mogen wel kamperen, maar moeten de politie vertellen waar… 'We waren bang dat jullie bij het vissen in het water gevallen waren" …
Maar het moet gezegd worden, ze waren wel altijd netjes en aardig. We zijn door een politiemotor geescorteerd naar de eerste grote kruising, vanwaar we weg reden van de grens. Onderweg zijn we opnieuw ondervraagd door andere agenten en ook bij aankomst in de eerste stad stond een auto ons op te wachten. De agenten zullen er zeker een tijdje hebben gestaan want met onze vermoeide benen hebben we weer zeer korte etappes gefietst. Op weg naar boven hebben we in een minuscule nederzetting onze tent opgezet en een waterpijpje gerookt.
In die eerste stad, Kaleybar, kwamen we na acht dagen fietsen doodmoe aan. Nog geen vijf minuten van de fietst werd ons door Sina en Mehdi al een slaapplek aangeboden. We hebben deze mogelijkheid met beide handen aangegrepen. Een douche na 7 nachten in een tent is echt genieten !! Na ons lekker te hebben opgefrist gingen voor een wandelingetje door de stad. We waren met een man of 7. Er is in dit soort steden niks te doen. Jongens zoals Sina en Mehdi, studenten, zijn toch op zoek naar iets. Lekker slenterend door de winkelstraat liepen we rond op een manier zoals je dat allochtone jongeren in Nederland ook in het winkelcentrum ziet doen. Een beetje rondkijken, handjes geven aan iedereen en proberen te raden welk meisje onder welke hoofddoek nu het mooiste is. Al met al een heel aparte ervaring.
Rond een uur of negen waren we uitgeteld. Helaas bleek dat de politie ons toch weer in de gaten had. In Iran is het voor buitenlanders blijkbaar verboden om bij mensen thuis te slapen!! We moesten maar een hotelkamer nemen. We hebben de agent in kwestie uitgelegd dat we daar helemaal geen geld voor hebben: "Op zo'n lange reis als deze kun je niet voor accommodatie betalen, dat zou veel te duur worden. Bovendien zijn we in een land waar iedereen je slaapplekken aanbied. Zo'n enorme gastvrijheid van het volk staat wel in schril contrast met de manier waarop we door u ontvangen worden". Hij was niet van zijn stuk te brengen voor wat betreft het thuisslapen, maar bood ons wel de mogelijkheid om onze tent in het park op te zetten of de camping bij het kasteel niet verderop. Die eerste avond heeft een vriendelijke voorbijganger ons even naar die camping gebracht. We hebben het kasteel bezocht de volgende ochtend en zijn, liftend, in een bus vol studentes teruggekeerd naar Kaleybar. 's middags heb ik nog een keer een douche genomen bij Sina en Mehri (ja, je leest het goed 2x doushen binnen 24 uur, LUXE!!). s' Avonds hebben we onze tent in het park opgezet. Ook weer een superervaring natuurlijk !!
Van Kaleybar fietsten we naar Ahar, een plek die nog meer lijkt op een stad. We komen in gebieden waar meer mensen wonen en daarom ook meer auto's rondrijden. Het aantal begroetingen neemt hiermee uiteraard enorm toe. Onderweg naar Ahar stopte een auto voor ons met drie mannen en een vrouw erin. Ze waren zelf zo slim ons niet uit te nodigen voor de lunch om 10 uur 's morgens. We kregen dit keer een lunchpakketje in onze handen gedrukt. Langzaam aan wordt me duidelijk waarom je hier als buitenlander niet kunt pinnen. Je hebt helemaal geen geld nodig !!
Van Ahar fietsten we vrij gemakkelijk door naar Meshgin Shahr. Edwin wilde kost wat kost Ajax – Twente zien, dus zijn we hier maar een internet café ingedoken. Kijken was te veel gevraagd, maar we hebben via radio 1 alles op de voet gevolgd. De uitslag was helaas niet bevredigend voor mijn medereiziger. Zelf heb ik er niet zo mee gezeten…
Buiten dit stadje hebben we weer gekampeerd alvorens we twee dagen geleden doorreden naar Ardabil, een van de voormalige hoofdsteden van het land. Hier slapen we bij Nima. Hij heeft ons gister de bezienswaardigheden laten zien en ons meegenomen naar een lokale spa. Hij heeft ons ook verteld dat we de problemen die we hadden met de politie in de rest van het land niet zullen hebben. We komen hier vandaag nog een beetje bij en morgen fietsen we naar de Kaspische zee. We hebben nog een maand in dit land. De eerste week was fantastisch. Het weer is hier fantastisch. Bruint ook goed… Ik kreeg al meer malen de vraag of ik uit 'Bulgaristan' kom en Edwin of die uit India komt. Als we zo doorgaan worden we over een maand gevraagd of we uit Malawi komen.
Groeten
Roel
ps: vanavond meer foto's
filmpjes helaas niet, geen youtube in Iran...
Welcome to my country!!
Our last country on this trip has been reached. We are in Iran !! It is a country I've been looking forward to for a long time. It's a country with a very bad image in Europe, but also a country high in backpackers rankings. I'm curious to experience what it's really like to be here.
Yerevan was a relief on this journey. For a few days we had the feeling we'd arrived in a more or less normal city. But of course, that gets boring very quickly. After four nights in the Armenian capital we got on our bikes again. This day will go down as by far the rainiest day so far. We cycled for ours through poring rain. A bit of rain is not that bad, but the annoying part is the fact that rain on the road makes it impossible to determine the difference between potholes and water on flat asphalt. After a long day we found accommodation with a family in a small village.
The next morning we cycled through Tigranashen, a tiny Azeri enclave, completely surrounded by Armenia, which claims this land. Here we met Gagu, who passed by while we were stretching our muscles. Later we found out he owns a mill for grinding wheat and many other companies in Sisian, a city on our way. He invited us to come to his town to eat, drink and sleep. With one camping spot in between we arrived in Sisian two days later. A horribly bad road and an almost accident (a car overtook Edwin on the left, cutting him off, then overtook me on the right side banging against the side of my bike… drinking and driving…) led to the centre of town where Gagu had arranged a hotel room for us. We had a great meal!! Gagu's understanding of 'we'll drink a little' was not the same as ours. A drunk first night led to an extra day in the hotel to recover.
According to the map there is no direct road from Sisian to Tatev. We will first have to climb 600m, then decline 1400 and climb again for about 600m. Our friend called the mayor, who told him there is in fact a road leading to Tatev directly. Reason enough to try. Afterwards I have to say: there is a road, but we didn't manage to find it. The road starts of like an incredible smooth one, turns into bad tarmac, no tarmac, dirt road, path, flattened grass, something that used to be a path and at the end a mountain trail. Dragging our bikes over a pass of 2200m is no fun, but did result in an incredible camping spot. All the way on top we realized that the road actually arrives there as well. Where we lost our way I still don't know.
On the way we had a great lunch with a local family who were working in the fields. Nice atmosphere there !!
We had only cycled only 45km in two days but were completely destroyed. The days that followed were fysically tough. After a day in the rain cycling sandy roads brought us back to the main road south. Waiting for us was the longest incline we'll have on this trip I think. We started at an elevation of 800m. Cycled all the way up to 2535m and then flew down to 600m again. We camped looking at Iran. This was also our last day in Armenia.
The border area is extremely beautiful. Massive rocks rise up from both sides of the river, which forms the border. Besides a country border the Aras river also forms a massive cultural border and draws a line of difference in development and future prospects.
Armenia was under Soviet influence for years. When in '87 an earthquake hit the country and paralyzed it, the Soviet Union was already in decline. The country had to take care of business by itself. The nuclear power plant, about the only source of energy in the country, was turned off. In '88 a war broke out between Armenia and Azerbaijan. Until '94 the countries fought leaving Armenia cut of from energy for six years. The borders between the countries have been closed ever since. The borders with Turkey have been closed since the genocide over a century ago. Leaving only two borders with economically boosting Georgia and one with Iran the country is properly landlocked. With a current unemployment rate of about 33% there rests no much more than the bottle…
Iran on it's behave, does develop. It has a lot of resources, important well located ports and a people that wants to do business. The many boycotts from the west block it's development partially, but after a week in this country it feels like this country does have potential.
Culturally the difference might even be bigger. The Christian Armenia with it's own private culture is completely opposite of Iran which is supposed to be one of the world's most strict Islamic countries. Where on one side of the border in every car there can be found a bottle of wodka, one the other one would never be driving around without a jug of tea under the seat.
A Russian looking woman, covered with make-up, who probably got her customs-officer job during the Soviet times, because of her looks back in the days waved us an unfriendly goodbye. We cycled into across the bridge into a new country. A bearded, hairy man welcomed us friendly: "Welcome to Iran", and pointed us the right direction. We were helped quickly and friendly our luggage searched vaguely and a few minutes later we were on Persian territory.
We hadn't even been on the bike for 5 minutes when the first car passed. Honking the horn heavily and waving it pulled over in front of is. Three men got out of the care and said: "Welcome to my country, Iran. Do you want to drink tea?" On of the men was already gathering cups and taking the jug of tea from underneath the seat. He treated us to some chocolate cookies and made some conversation. Welcome to Iran…
The first two days in the country we cycled into a heavy wind along the Armenian border. In villages people are a little shy and don't really know how to react to us. But people in cars yell all kinds of things at us, mostly in languages we don't speak. But every now and then a car passes from which some English is screamed: Welcome / welcome to Iran / welcome to my country / I love you / Yes Yes Yes, are the most common versions.
From the first moment we had the feeling we were being shadowed by the police. We camped outside the first night. When on the bikes the next day a man passed by and invited us to have lunch at his place. We followed the guy for a few kilometres and arrived at some construction site for a massive irrigation pomp. With his colleagues we had a great lunch before we were allowed to be on our way again.
Again there was police everywhere. Besides many lookouts there were many cars patrolling. The tough days before and heavy wind made us decide to camp along the border again. We found a beautiful place on the shore. In front of us the lake and behind that Armenia. Of course we found a place that was well hidden from the main road. The next day we were stopped at the first police control. Apparently there was a 900 year old bridge right between our camping spot and the police 'office'. The officers could tell us exactly where we bought what food and what we must have had for dinner. But after that they 'lost track' of us. 40 men had looked for us during the night, but had not found us. We are allowed to camp, but have to tell the police where we are going to do it… 'We were afraid you fell into the water while fishing'…
It has to be said, they all remained friendly all the time. A metor bike escorted us to the first junction where we could turn away from the border. Riding away we were again checked several times. Upon arrival in the first proper town a police care was waiting for us there and immediately asked if we were the two Dutch guys. They must have waited a while because our tired legs forced us to go for short laps again. We camped half way to that real town in a tiny little settlement on some junction. A great camping place with a tap for water and a tea house where we smoked a shisha.
In that first town, Kaleybar, we arrived after 8 days of cycling. We were dead tired. Not in town for more than five minutes Sina and Mehdi offered us a place to sleep already. We went for this opportunity at once. A shower after 7 nights in a tent is heaven!! After refreshing ourselves and having a bite to eat we went for a walk in town. There is nothing to do in towns like these. We were 7 guys. Boys like Sina and Mehdi, students, are looking for something to do. Strolling through the town's main street we wandered in a way like you see allocations boys walk around the city centres in my own country. Looking around, shaking hands of men you know and peeking to and guessing which girl under which headscarve is the prettiest. It was a special experience.
At around nine we were practically falling asleep. Unfortunately the police had found us again. In Iran it is illegal for foreigners to stay at local people's homes over night !! We had to take a hotel room. We explained the officer on duty that we don't have money for a hotel room: "On a long journey like this it would cost a fortune if you had to pay for accommodation. Besides that we are in a country where the people are hospitable that they offer us beds everywhere. Such enormous hospitality of the people presents a massive contrast to the way you are welcoming us."
He wouldn't bulge on the matter of sleeping at someone's home. But he did offer us to put up our tent in the park or on a campsite not much farther, near the castle. A nice person passing by taxied us up to the camping site where we stayed over night. We visited the castle the next morning, got an amazing ride back to town in a bus full of female students and had another shower at Sina and Mehdi's place (yes, two showers within 24 hours… Luxury !!) In the evening we put up our tent in the park, which is of course a great experience as well !!
From Kaleybar we rode to Ahar, a place which looks even more like a city. We are getting to more populated areas and where therefore are also more cars. The amount of crazy greetings grows rapidly. On the way to Ahar a car with three men and a woman in it stopped in front of us. These people were very smart, thinking it would be strange to offer us lunch at 10am. We were given a package with our lunch in it for that day… Slowly I am realizing why it's impossible for foreigners to withdraw money in this country. You don't need any !!
From Ahar we cycled to Meshgin Shahr. Edwin wanted to watch the last match of the season, Ajax-Twente in an internet café. Watching it was impossible but we witnessed it through the radio. The outcome did not satisfy my fellow traveller. I couldn't care less…
Outside this town we camped before we continued our way to Ardabil, one of the many former capitals of the country. We are staying here with Nima. He showed us around town, showing it's sights and he took us to a local spa. Today we are relaxing a bit. Tomorrow we'll carry on to the Caspian Sea. We still have a month left in this country. The first week was fantastic. The weather is incredible. It tans very well… I have been asked several times if I am Bulgarian. Edwin has been mistaken for an India. If we continue this way we will be asked if were from Malawi by the time we leave this country !!
Cheers
Roel
ps tnt more pics
no videos this time... there is no youtube in iran
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
