ZON ZON ZON ZON ZON ZON ...

De laatste etappe staat voor de deur. Nog slechts een week op de fiets en dan is het gedaan voor deze reis. Dan nog een paar daagjes toerist spelen, fiets inpakken en dan is het weer tijd voor China. Tijd gaat snel !! We zitten in Shiraz op het moment, in Zuid Iran. Het is hier, ondanks dat we niet onder een hoogte van 1500m zijn geweest, WARM !! Geweldig, nu kunnen we tenminste onze foeilelijke pakjes showen ;)

Ardabil was een fijn rustpunt voor ons. We namen ons voor om hierna een paar dagen flink te fietsen. De eerste dag begon goed. Na een flinke rit kwamen we aan in Astara, aan de Kaspische zee. Helaas mochten we de zee niet zien vandaag. Houssein, een tourguide die toevallig langs kwam rijden, had een kamertje vrij voor ons... Het is heel zwaar om zo'n aanbod af te wijzen als je net 90km gefietst hebt en het een beetje begint te regenen...

De tweede dag flink fietsen viel flink in het water. Na 20km werden we al van de weg geplukt door een voorbijganger. Yasar is een Engels leraar in een klein dorpje aan de Kaspische zee. Hij heeft het hele dorp zo geconditioneerd dat als er toeristen langskomen deze naar zijn huis gelootst worden. Wij kwamen in deze stroom terecht en ontmoette bij hem thuis nog twee fietsers en twee backpackers. Onze bedoeling om 'alleen een kopje thee' te drinken werd lacherig afgedaan door alle vier de reizigers... nog geen uur later hadden we besloten om een dagje aan het strand te gaan liggen in plaats van verder te fietsen en de volgende dag gewoon de bus te pakken naar Tehran...

Omdat we niet alle tijd hebben en toch graag het zuiden van het land willen zien hebben we direct vanuit Tehran een trein gepakt naar Yazd.

Yazd ligt midden in de woestijn. Toen de Arabieren Persie veroverde en iedereen de Islam oplegde was dit de plek waar de Zoroastrians (het geloof voor de Islam in Iran) naartoe vluchten. Omdat de Arabieren al genoeg zand bezitten waren ze niet geinteresseerd in de plek en lieten hen daar hun gang gaan. Een ander deel van de Zoroastrians is doorgevlucht naar India. Tegenwoordig wonen er nog steeds zo'n 30 000 Zoroastrians in Yazd. Ze hebben in de loop der jaren leren omgaan met de droge omstandigheden. Yazd is een stad waar een eeuwenoud waternetwerk tot voor kort nog de enige watervoorziening was. En bovenop de huizen zijn een soort windvangers gebouwd die de huizen in warme dagen koel houden.

Buiten de stad hebben we een 'ice-house' bezocht waar vroeger ijs bewaard werd en een zoroastrische tempel. De tempel zelf is behalve haar locatie niet echt indrukwekkend. Het feit dat er twee bussen met Indiase pelgrims aanwezig waren maakte het echter een zeer interessant bezoek. In perfect Engels met een grappig accent legde ze uit waar hun geloof op gebaseerd is en waarom het zo belangrijk is dat ze deze plek bezoeken.
Zoroastrians aanbidden 1 god. Ze aanbidden deze door middel van de vier elementen Vuur, Water, Lucht en Grond. Hun filosofie is vrij simpel.
'Good thoughts, good words, good deeds'

Net buiten Yazd ligt de plek waar deze mensen hun doden brengen. Omdat de rook de lucht zou verontreinigen kunnen mensen niet gecremeerd worden. Omdat een lichaam de grond verontreinigd kan dit ook niet begraven worden. Wij hebben de twee torens bezocht waar eeuwenlang lichamen werden neergelegd voor aasgieren om opgegeten te worden. Omdat er geen aasgieren meer zijn worden tegenwoordig betonnen bakken gemaakt waarin lichamen worden begraven. Zo kan het ontbindende lichaam de grond niet aantasten.

Na een paar dagen geschiedenis en toerist spelen was het weer hoog tijd voor avontuur. 6 dagen niet fietsen... pfff
Buiten Yazd is er zand... en zand en zand. Soms vlak en soms niet zo vlak. Het is fantastisch om door dit type landschap te kunnen rijden. Lange rechte wegen met niks...

We hebben een nachtje in een oude boerderij geslapen, en een nachtje bij een voormalig Engels leraar in Abarqu en daarna een nachtje in een hotel in Eghlid !! Jaja een hotel. Edwin wilde kost wat kost de Champions League finale zien. Dus hebben we maar een kamertje genomen, de dag erna lekker uitgeslapen en vervolgens om 5 uur 's middags op de fiets gestapt. We kwamen deze nacht aan op een van de mooiste slaapplekken tot nu toe. Wat een zonsondergang !!! Via Achmedabad fietsen we over zeer slechte wegen door naar Pasargad, de plek waar Xirus de grote in zijn tombe ligt. Dat is leuk, maar indrukwekkender... Ik had er mijn eerste lekke band !! Na 5380km was het dan toch zo ver. De teller staat nu op 16 kapotte spaken en 1 lekker band...
In Pasargad, onder het genot van een ijsje ontmoette we twee mannen. Twee vrij aparte mannen... We fietsten later rustig verder, en kwamen aan bij een groot tankstation met een restaurantje. Alhier werden we opgewacht door dezelfde twee mannen...
Ze waren niet de meest aangename figuren, maar wel heel aardig. We besloten om niet in te gaan op hun aanbod om bij hen in hun hutje te slapen. Een flinke storm die de overkapping van het restaurant verwoeste deed ons terugkomen op ons besluit... Geen tentje vanavond... maar lekker thee drinken met blijkbaar opium rokende boeren...

Persepolis stond op de planning de volgende dag. De oude Perzische hoofdstad die door Alexander werd afgebrand is ondanks dat er vrij weinig van over is nog steeds zeer indrukwekkend. Buiten de stad hebben we de tent maar weer eens opgeslagen. De volgende dag fietsten we makkelijk naar Shiraz.

Shiraz is veruit de meest vrij ogende stad die we hebben gezien in Iran. Een heerlijke sfeer, lekker weer, mooie vrouwen (zelfs zichtbaar door verplichte inpakstijl) en veel mooie gebouwen. Helaas is er niet zo heel veel te doen wat betreft vrije tijds verdrijf. De meeste dingen zoals wij die gewend zijn: bar, concert, sport, zijn niet mogelijk door de verboden op alcohol, in het openbaar dansen, vrouwen die zingen en vrouwen die sporten. Mensen gaan hier naar het park. Het is prachtig om honderden families in een park te zien picnikken 's avonds in een stampvol park. De sfeer is er super gemoedelijk, niet te beschrijven of voor te stellen eigenlijk in Nederland.

We zijn hier ondergebracht door Reza in een advocatenkantoortje, een perfecte plek voor twee fietsters. Met hem hebben we een deel van de stad gezien en lekker gepicnikt. Vanavond gaan we Hamid, een fietser die we hier tegenkwamen naar een ander park buiten de stad om daar met zijn familie te picnikken.
Als het goed is kunnen we hier ons visum verlengen en zijn we dinsdag ochtend weer op de fiets. Op de fiets naar Esfahan dit keer.

Groeten uit het warme Shiraz

Roel



SUN SUN SUN SUN SUN SUN !!!

We are about to cycle our last few days of this trip. Only a week left on the bike, then a couple days of site seeing and bike packing and it's China time again...
I am now in Shiraz, in Southern Iran, where it's hot. Even though we haven't been under an elevation level of 1500m it is HOT !! Perfect, cuz this way we can finally show our hideous outfits to everyone!! ;)

Ardabil was a very welcome resting point for us. We planned to go for a couple tough days of cycling afterwards. The first day started well. After quite a ride we arrived in Astara, at the Caspian Sea. Unfortunately we were not let anywhere near the sea because Houssein, a tour guide who passed us on the way had a free room for us a bit in land... It's very hard to decline such an offer when you have just cycled 90km and it has begun to rain...

The second day of proper cycling never took place. After only 20 km we were 'picked up' from the road by a random passenger. Yasar is an English teacher who lives in a small village on the shore of the biggest lake on earth. He has conditioned the entire village to point, push and guide any tourist that passes by to his home. We were caught in this stream and arrived at his house finding 4 other travelers out of which two were cycling the other way: Indonesia to France. Our intention to 'just have a cup of tea' was immediately laughed away by the other visitors... After about an hour we decided to stay and spend a night at the 'beach'. Instead of cycling we just took a bus to Tehran the next day.

Because we wanted to spend as much time as possible in the south we took a train from Tehran to Yazd.

Yazd is situated in the middle of the desert. When the Arabs conquered Persia and forced all people to adopt Islam this was the place where the Zoroastrians fled (Zoroastrianism was the religion of Persia before Islam). Because the Arabs owned enough sand already they were not interested in the area too much and left the people alone. Another part of the believers fled all the way to India. Nowadays there are still around 30 000 Zoroastrians living in Yazd. The people in the city have learned how to deal with extremely dry and hot circumstances. The city has an ingenious water system which still provided all off the water until 30 years ago. On top of the houses people have built a kind of wind catchers that blow cool wind into people's homes.

Just outside the town we visited an 'ice-house' where ice used to be kept cold and a Zoroastrian temple. Besides it's location the temple itself is little impressive. The fact that we found two busses full of Indian Pilgrims at the site made it an incredibly interesting visit. In perfect English with a funny accent they explained us what their believes are based on and why it's so important for them to visit this place.
Zoroastrians worship one god. They worship through the four elements, out of which fire is the most important one. Fire, Water, Air and Soil. Their philosophy is quite simple:
'Good thoughts, good words, good deeds'

Just outside Yazd lies the place where Zoroastrians bring their deads. Because smoke would poison the air people are not cremated. Because the body would poison the earth it cannot be buried. We visited the two towers on which they have put their bodies for centuries to be eaten by vulgers.There are no more vultures, so now there is also a cemetery where people are buried in big concrete cases so that their decomposing bodies won't poison the soil around.

A few days of history and playing tourist was enough for us. It was time for adventure !! 6 days without the bike... Ridiculous !!
Outside Yazd there is sand... sand and sand. Sometimes flat and sometimes not. It's fantastic to ride through this kind of exotic landscape. Long straight roads with nothing around it...

We spent a night at some old farm not far from the main road and a night at an English teacher's in Abarqu. After that we stayed at a hotel in Eghlid !! yes, a hotel !!! Edwin wanted to see the Champions League final at any cost. So we took a room, slept late the next day and got on the bikes again at 5pm. We arrived at a beautiful place with the most stunning sunset that night. It is sometimes a pity Edwin is not my girlfriend ;). Via Achmedabad, where we stayed with a local family we cycled on to Pasargad. This is the place where Xirus the Great is put to rest in his tomb. That's nice, but more impressive: I had my first puncture in Pasargad !! It took 5380km, but the inevitable happed... I am now on 16 spokes and one puncture...
When repairs were done we went for an ice-cream. Eating the ice-cream we met two men. Two rather peculiar men... After our snack we cycled on and not much farther at a big gas station with a restaurant there were the same two men waiting for us...
They were not the most pleasant men of all, but nevertheless very nice to us. We decided not to go for their offer to stay at their little hut nearby. A heavy storm doomed up and destroyed the outer part of the restaurant. We reconsidered camping and went for their offer anyway. Later that night we found ourselves drinking tea with apparently opium smoking farmers...

Persepolis was on the planning the next day. The ancient Persian capital was burned down by Alexander the Great on a drunk night. Even though not much remains of what used to be 'the most beautiful city of the world' it is still quite impressive. Just outside town we put up our tent. The next day we had an easy ride to Shiraz.

Shiraz feels like the most open and free city I have seen in Iran. There is a great atmosphere, nice weather, beautiful women (even noticeable through compulsory wrapping) and many beautiful places. Unfortunately there is not a lot to do for people who want to spend free time. Most things we are used to do: Bar, concert, sport etc are not possible because of prohibitions on alcohol, dancing in public, women singing or women playing sports. People here go to the park. It beautiful to see how hundreds of families are having picnics in overcrowded parks. The atmosphere is so relaxed in the parks, it's hard to describe or imagine in my own country.

We are taken care of here by Reza who has arranged a local lawyer's office for us to stay at, the perfect place for two cyclists. With him we saw a part of the city and we had a nice picnic with his family. Two days ago we met Hamid, who invited us to his house and took us to his fiancée's grandpa's private garden yesterday. It's so hard to make friends here... ;)
We stayed a little longer than we wanted because we needed to extend our visas. Khomeini's memorial day was enough reason for the visa office to close for 3 days in a row, but we now have what we need. Tomorrow we will be on the bikes again for our last lap to Esfahan.

Kind regards from a warm and lovely Shiraz

Roel