Koerdistan !!
Door: Roel
Blijf op de hoogte en volg Roel
09 April 2011 | Turkije, Ankara
For English version scroll down
Lang geleden lijkt het dat we in Mara waren. Die plek waar we op spaken zaten te wachten.
De spaken kwamen er. En veel zand en zon verder zitten we nu in Diyarbakir, de vermeende broedplaats en onofficiele hoofdstad van Koerdistan.
De koerier die onze spaken kwam brengen nam zich er goed de tijd voor. Voor mij een goede gelegenheid om de krakende knie nog een paar daagjes rust te geven. De 80 km naar Gaziantep hebben we met de bus afgelegd. Leuke stad wel; een stuk ontwikkelder dan ik had verwacht van een Oost-Turkse stad.
Na twee nachtjes hielden we het voor gezien en stapten we op de fiets met nieuwe spaak in het wiel richting anliurfa. Onderweg staken we in Bericik de Eufraat over. De rivier vormt voor de grens naar wat Turken Mesopotamie noemen en de Koerden als hun eigen land beschouwen.
Het verschil is merkbaar en wordt flink versterkt door de nadruk die erop gelegd wordt.
"Ja, we zitten hier op de grond als we eten."
"Ja, ja, Turkse stijl, he"
" Wat? Niks Turkse stijl! Koerdische stijl"
"You like çai?"
"Yes, güzel, Turkish tea very good!"
"Turkish? psssss Kurdish!!"
Bij onze eerste slaapplek in een dorpje langs de grote weg werd ons direct verteld:
"In onze cultuur mogen gasten blijven slapen en mogen ze zoveel eten en drinken als ze willen. Het is hier niet zoals in het Westen."
Daar moeten we dan maar mee leren leven...
Na inderdaad geslapen, gegeten en gedronken te hebben zijn we de volgende ochtend doorgefietst naar Urfa.
Kahramanmara, Gaziantep, anliurfa... lange namen, he!
Kahramen (helden) Mara
Gazi (veteraan) Antep
anli (glorieus) Urfa
De toevoegingen hebben de steden te danken aan de heldhaftige volksopstanden die begin vorige eeuw het Franse leger hebben `weggebonjourd`.
Via onze vriend Mehmet in Mara hadden we in Urfa al een leuke connectie. Bij aankomst in de stad werden we op het gemeentehuis ontvangen door de burgemeester en Yavuz. Die laatste had voor ons een mooie ruimte gereserveerd in een geeentelijk monumentaal pand. In dit landhuis hebben we drie nachtjes mogen slapen. De stad is geweldig !! De, zogezegd, oudste stad te wereld heeft heel lekkere baklava, een prachtig kasteel, heel veel baklava shopjes, de grot waar Abraham geboren is met bijbehorende moskee en Abraham meertje en een oud centrum vol met baklava zaakjes waar een geweldige authentike sfeer hangt. En had ik al gezegd dat de baklava er lekker is? Godver wat vallen we hier af !!
bazaar in urfa : http://www.youtube.com/watch?v=HiYPAJh3XBg
Na een week vrij weinig fietsen hadden we er beide weer zin in. Veel op de kaart kijken had toch wel wat interesse gewekt in Syrie. Met de grens op slechts 50km was het niet moeilijk een nieuwe route uit te stippelen. Onderweg hebben we de oudste tempel ter wereld bezocht en Harran, ook de oudste stad ter wereld... In Harran staat onder andere de eerste kerk ooit gebouwd. Leuk al die historische dingen. Jammer wel dat er altijd maar zo weinig van over is...
In Harran kwamen we erachter dat de Syrische grens om 3 uur sluit en vrijdags gesloten is. Op donderdagmiddag 14:30 met nog 20km naar de grens overgang leek het ons verstandiger de grens maar gewoon te volgen in plaats van deze over te steken.
Tot onze verbazing bleken we toch een andere wereld te zijn ingefietst: de Arabische dit keer. Lonely Planet heeft altijd een reisplan dat ze "the roads less travelled" noemen. Dit deel van het land wordt niet vermeld.
Op diverse plekken werden we gevraagd of we hier vorig jaar ook waren... Want toen kwam er ook een buitenlander langs en die was oo op de fiets...
Waar de Koerden ons een hartelijk welkom gaven deden de Arabieren (een etnische minderheid dus in het onofficiele Koerdistan) er nog een schepje bovenop.
In het eerste dorp waar we stopten kregen we direct een slaapplek aangeboden in de lokale moskee. De plaatselijke imam vond het later toch ongepast dat onze rotzooi in zijn gebedsruimte lag. Hij bood ons de school aan. Onderweg naar de schoool (max 50m) zag een van de dorpelingen de kans schoon om ons zijn huis in te lokken. Naar goed gebruik kregen we hier opnieuw te eten, drinken en een slaapplek.
De volgende dag werd gastvrijheid tot opnieuw een nieuwe dimensie verheven. In ieder dorp werd ons thee aangeboden en eten en slaapplekken. De eerste slaapplek zelfs al voor 11 uur `s morgens. Het is niet vreemd dat we deze dag niet verder zijn gekomen dan een kilometer of 45. Onze keus om te slapen in onze tent was een zeer bewuste. Edwin was een beetje ziek en ook ik kon mijn slaap goed gebruiken. 50 Keer op een dag in het Turks uitleggen hoe je heet, hoe oud je bent en dat je ECHT al 3000 km gefietst hebt om hier te komen is vrij vermoeiend.
aankomst in een dorpje: http://www.youtube.com/watch?v=0_GJls4G9vc
de tent opzetten: http://www.youtube.com/watch?v=4X-UyvlgELY
Een kijkje in een andere wereld. Het is fantastisch een gastvrijheid te ervaren zoals ik die nog nooit eerder heb gezien. Maar in die andere wereld voel ik me zoms ook een beetje ongemakkelijk.
Waar vrouwen in de rest van Turkije veelal op de achtergrond blijven, blijven ze hier achter de schermen. Jongetjes van vier luisteren niet naar Mama als Papa niet eerst zegt dat het moet. Als we eten krijgen eten we met zijn drieen: de gastheer en wij. De oudste zoon dient alles op en mag er soms bij komen zitten als we het eten op hebben.
Ik wil niet generalizeren of oordelen op basis van dit hele dunne laagje dat ik nu gezien heb, maar ik voel wel dat ik het niet zo zou willen. Ik zou ook heel graag willen weten hoe het zou zijn om hier met een vriendin te reizen. In hoeverre komen culturen dan met elkaar in de knoop? Of zou het juist deuren openen naar die andere helft van de samenleving die wij niet te zien krijgen?
Wakker worden in je tent en toch ontbijt geserveerd krijgen. Heerlijk !!
Het gebied waar we doorheenreden 10 jaar geleden nog woestijn. Het GAP-plan heeft gewerkt. 22 dammen en 19 elektriciteit centrales (http://en.wikipedia.org/wiki/Southeastern_Anatolia_Project). Er is veel groen. En waar geen groen is, is zand. De 60 km naar de volgende stad, Ceylanpinar, liep door compleet niemandsland. Een sterke kopwind, de slechte weg en het vele zand maakten het een zware dag. Nog vrij vroeg op de dag bleek in dit niemandsland wel een schapenhouderij te liggen. De eerder genoemde gastvrijheid werd ons hier wederom tentoongesteld, maar dit maal in plaats van çai, schapenmelk, lekkerrrrrr... !!
Schapenhouderij : http://www.youtube.com/watch?v=-JtbWl4hftQ
`s Avonds hebben we in een hotel geslapen zodat we ons eens konden doushen en een biertje konden drinken. Dat laatste ontbreekt er namelijk nog wel eens aan. En met Georgie en Armenie op de planning moeten we toch onze weerstand weer eens op peil brengen.
Met tegenwind en een beetje regen bereikten we de volgende dag een tankstation vlak voor Mardin. Mardin is een leuke stad, maar de ligging bovenop een berg is niet geweldig voor fietsers. De bazaar is, in de woorden van Elefterios Sextos: "een peace momentje" waard.
Al die wind en dat zand vormden met het aankomend onweer geen ideale fietsomstandigheden. Reden voor Edwin om maar eens flink in de pedalen te gaan: http://www.youtube.com/watch?v=36aKI1IFMsQ
Na ongeveer 30 km wegfietsen voor het onweer vonden we opnieuw een aardige man die ons huisveste in opnieuw een mooi monumentaal pand. Aldaar de bekende procedure: Eten, drinken, slapen, opstaan, eten, drinken en weer fietsen.
Naar Diyarbakir hadden we de wind in de rug. Dat mag ook wel eens !! In de Koerdische hoofdstad hangt een fijne sfeer. Ook zijn er veel interessante dingen om te zien waaronder de eerste kerk ooit gebouwd (ja, ook hier !!). Jammer dat alles op het moment gerestaureerd wordt en dat het weer slecht is.
Op de laatste dag hier heb ik me ook maar eens laten scheren. En als je er toch bent ook maar even knippen. Dat is me duur komen te staan. Allereerst ben ik afgezet. En het resultaat: de komende maanden geen foto`s meer van mij. Juul, dat van jou was er goed bij !!
De toekomst !!
China gaan we deze reis niet halen. We hebben besloten om voor kwaliteit te gaan in plaats van kwantiteit. We kunnen als gekken fietsen, Turkije door, snel door ran en dan naar het Noorden: Turkmenistan, Uzbekistan, Kazahkstan en China in. We zouden het kunnen redden. Maar we kunnen ook rustig Turkije bekijken, dan even Georgie en Armenie meepikken en dan Iran in. Iran is niet een land om snel even door te fietsen, daar wil ik de tijd voor nemen.
Eind Juni vlieg ik van Teheran naar China en gaat Edwin naar Nederland. Hoe we dan de rest van de reis afmaken zien we in en na de zomer wel weer... Xalara !!
Groeten uit het Oosten !!
Roel
als extratje nog even onze slaapplek in een theehuis drie weken geleden: http://www.youtube.com/watch?v=QCS3uYVtBcM
Kurdistan ''
It seems ages ago we were in Mara, the place where we were waiting for spokes. The spokes made it. And a lot of sand and sun later we are now in Diyarbakir, the so said breeding nest and unofficial capital of Kurdistan.
The courier that brought us the spokes took his time. Leaving me the opportunity to give my cracking knee some more rest.The 80km to Gaziantep we covered by bus. Antep is a nice town. It`s a lot more developed than had expected of an East-Turkish city.
After two days we had seen the place and with new spokes in the wheel we got on our bikes to anliurfa. On the way in Birecik, we crossed the Euphrates. The river forms a border to what Turks call Messopotamia and to what Kurds consider their own country. The difference is noticeable. Even more because of the way it`s stressed over and over.
"Yes, we sit on the floor when we eat."
"Yes, I know, Turkish style, right !"
" What? Turkish style? Kurdish style !!"
"You like çai?"
"Yes, güzel, Turkish tea very good!"
"Turkish? psssss Kurdish!!"
At our first place to sleep, just of the main road to Urfa, we were immediately told:
"In our culture guests will always be given a place to sleep and they can eat and drink as much as they want. It's not the same here as in the West !!"
Well, we will need to live with that then...
After, indeed, having slept, eaten and drunk we cycled to Urfa the next morning.
Kahramanmara, Gaziantep, anliurfa... long names, aye !!
Kahramen (heroes) Mara
Gazi (veteran) Antep
anli (glorious) Urfa
These additions have been given to the cities because of the heroic people's uprisings in the early 20th century that 'bonjoured' the French army out. (to 'bonjour someone out' is Dutch for 'to bundle someone out')
Through our friend Mehmet in Mara we already had a nice connection in Urfa. On arrival we were welcomed at the city's town-hall by the mayor and Yavuz. The last mentioned had arranged for us to stay at a municipal monument. n this lovely manorial estate we were given a place to sleep for the next three nights. The city itself is amazing !! The, so said, oldest city on earth caters the most delicious baklava, has a beautiful castle, a lot of baklava shops, the cave in which Abraham was born with accompanying mosque and Abraham holy lake and an old centre full of little baklava stores with an incredible authentic atmosphere. Had I said the baklava is the best ever here? Damn we are loosing weight !!
bazaar in urfa : http://www.youtube.com/watch?v=HiYPAJh3XBg
After a week without a lot of cycling we where both up for it again. A lot of looking at the map had aroused quite an interest in Syria. With the border only 50km away setting out a new route was not very hard. On the way we visited the oldest temple on earth and Harran, as Urfa also the oldest city on earth... In Harran there is among other things also the first church ever built. Great all those historical places. It's a pity though there is always so little left of it...
In Harran we found out that the Syrian border closes at 3 pm and never opens on Fridays. On Thursday afternoon 14:30 h. at about 20km from the border crossing we thought it wise to just follow the border instead of making an intent to cross it.
On this route we were surprised to find ourselves in a different world anyway. In the Arabic one this time. Lonely planet always comes up with an itinerary they call "the roads less traveled". This area is not in it.
On various occasions we were asked whether we had been here the year before as well... Because last summer there had been a foreigner who had passed this road and he as well has been on a bicycle...
Where the Kurds had given us a warm welcome the Arabs (thus a ethnic minority in the unofficial Kurdistan) showed us there is a superlative to everything.
In the first village we stopped we were instantly offered a place to sleep at the town's mosque. The local imam later found it a little inappropriate for our mess to be in his place of worship. He offered us the school. On our way to the school (max 50m) one of the villagers managed to linger us into his home. According to good customs we were again given food, beverage and a place to stay.
The next day hospitality was again given a new dimension. In every village we were offered tea, food and places to sleep. The first bed we were even offered before 11am. It can't be surprising we didn't get any farther than about 45km this day. Our choice to sleep in our tent was a deliberate one. Edwin was a bit ill and could use some sleep as well. Explaining 50 times a day in Turkish what your name is, how old you are and that you REALLY cycled 3000km to get here can get a bit tiring in the end.
arrival in a village: http://www.youtube.com/watch?v=0_GJls4G9vc
putting up the tent: http://www.youtube.com/watch?v=4X-UyvlgELY
A look into another world. It's fantastic to experience a level of hospitality I've never seen before. But in this other world I also feel a little uncomfortable sometimes.
Where women in the rest of Turkey mostly stay in the background, here they stay behind the scenes. Four year old boys don't listen to mommy if daddy doest say he has to. When we eat we are only three: The host and us. The oldest son serves the food. Sometimes, after we have finished our meal, he is allowed to join us.
I don't want to generalize or judge according to this tiny thin layer I have now seen, but I do feel I wouldn't want it this way. I would also love to know how it would be to be here, traveling with a female friend. Would cultures then get entangled? Or would it open doors to the other half of society we are not allowed to enter?
Waking up in your tent but still being served breakfast. Wonderful !!
The area we rode through was still a desert 10 years ago. The GAP-plan has worked: 22 dams and 19 power plants (http://en.wikipedia.org/wiki/Southeastern_Anatolia_Project). There is a lot of green. And where there is no green, there is sand. The 60km to the next town, Ceylanpinar, lead through complete no man's land. A strong head wind, the bad road and all the sand made it a hard day. Pretty early on the day it appeared that in no man's land there wàs a sheep-farm. The earlier mentioned hospitality was again shown to us, but this time instead of çai we were treated to sheep's milk. mmmmm... !!!
Schapenhouderij : http://www.youtube.com/watch?v=-JtbWl4hftQ
At night we stayed at a hotel so we could take a shower and have a beer.This last thing is something lacks quite often in this country. With Georgia and Armenia planned we need to think of our alcohol resistance which will need to get back to a reasonable level.
With the wind in our face a bit of rain we reached a petrol station just before Mardin the next day. Mardin is a nice town, but it,s location on top of a hill is not ideal for cyclists. The bazaar is, in the words of Elefterios Sextos, "a peace moment".
All that wind and sand and upcoming thunderstorms don't make for a perfect cycling environment. Reason enough for Edwin to take the lead and hit the pedals with all his strength !! http://www.youtube.com/watch?v=36aKI1IFMsQ
After about 20km of cycling away for the thunderstorms we met a nice man who, again, allocated us in a monument. Well... you know the drill by now: eating, drinking, sleeping, waking up, eating, drinking and cycling again.
To Diyarbakir we had the wind in the back. As it should always be !! In the Kurdish capital there is pleasant atmosphere. There are many things to see among them the first church ever built (yes, they got one here too !!). It's a pity everything is being restored at the moment and the weather is pish... as they say in the country where the weather is always 'pish'.
On our last day here I decided to get a shave, and while I'm at it why not a haircut as well. It has cost me... First of all I have been ripped of !! And the result: no more pictures of me for the next two months...
The future !!
We will not reach China on this trip. We've decided to choose quality over quantity. We can cycle like madmen. Speed through Turkey, quickly do ran and then head north to Turkmenistan, Uzbekistan and Kazahkstan to then cross into China. We could make it...
But we can also take our time in Turkey, do Georgia and Armenia and head for Iran. Iran I don't want to rush through, I want to take my time for it.
At the end of June I will fly to China and Edwin will go back to Holland. In or after summer we will decide how and when we will finish our journey East... Xalara !!
Kind regards from the East !!
Roel
a little extra: our hotel/tea house three weeks ago : http://www.youtube.com/watch?v=QCS3uYVtBcM
Lang geleden lijkt het dat we in Mara waren. Die plek waar we op spaken zaten te wachten.
De spaken kwamen er. En veel zand en zon verder zitten we nu in Diyarbakir, de vermeende broedplaats en onofficiele hoofdstad van Koerdistan.
De koerier die onze spaken kwam brengen nam zich er goed de tijd voor. Voor mij een goede gelegenheid om de krakende knie nog een paar daagjes rust te geven. De 80 km naar Gaziantep hebben we met de bus afgelegd. Leuke stad wel; een stuk ontwikkelder dan ik had verwacht van een Oost-Turkse stad.
Na twee nachtjes hielden we het voor gezien en stapten we op de fiets met nieuwe spaak in het wiel richting anliurfa. Onderweg staken we in Bericik de Eufraat over. De rivier vormt voor de grens naar wat Turken Mesopotamie noemen en de Koerden als hun eigen land beschouwen.
Het verschil is merkbaar en wordt flink versterkt door de nadruk die erop gelegd wordt.
"Ja, we zitten hier op de grond als we eten."
"Ja, ja, Turkse stijl, he"
" Wat? Niks Turkse stijl! Koerdische stijl"
"You like çai?"
"Yes, güzel, Turkish tea very good!"
"Turkish? psssss Kurdish!!"
Bij onze eerste slaapplek in een dorpje langs de grote weg werd ons direct verteld:
"In onze cultuur mogen gasten blijven slapen en mogen ze zoveel eten en drinken als ze willen. Het is hier niet zoals in het Westen."
Daar moeten we dan maar mee leren leven...
Na inderdaad geslapen, gegeten en gedronken te hebben zijn we de volgende ochtend doorgefietst naar Urfa.
Kahramanmara, Gaziantep, anliurfa... lange namen, he!
Kahramen (helden) Mara
Gazi (veteraan) Antep
anli (glorieus) Urfa
De toevoegingen hebben de steden te danken aan de heldhaftige volksopstanden die begin vorige eeuw het Franse leger hebben `weggebonjourd`.
Via onze vriend Mehmet in Mara hadden we in Urfa al een leuke connectie. Bij aankomst in de stad werden we op het gemeentehuis ontvangen door de burgemeester en Yavuz. Die laatste had voor ons een mooie ruimte gereserveerd in een geeentelijk monumentaal pand. In dit landhuis hebben we drie nachtjes mogen slapen. De stad is geweldig !! De, zogezegd, oudste stad te wereld heeft heel lekkere baklava, een prachtig kasteel, heel veel baklava shopjes, de grot waar Abraham geboren is met bijbehorende moskee en Abraham meertje en een oud centrum vol met baklava zaakjes waar een geweldige authentike sfeer hangt. En had ik al gezegd dat de baklava er lekker is? Godver wat vallen we hier af !!
bazaar in urfa : http://www.youtube.com/watch?v=HiYPAJh3XBg
Na een week vrij weinig fietsen hadden we er beide weer zin in. Veel op de kaart kijken had toch wel wat interesse gewekt in Syrie. Met de grens op slechts 50km was het niet moeilijk een nieuwe route uit te stippelen. Onderweg hebben we de oudste tempel ter wereld bezocht en Harran, ook de oudste stad ter wereld... In Harran staat onder andere de eerste kerk ooit gebouwd. Leuk al die historische dingen. Jammer wel dat er altijd maar zo weinig van over is...
In Harran kwamen we erachter dat de Syrische grens om 3 uur sluit en vrijdags gesloten is. Op donderdagmiddag 14:30 met nog 20km naar de grens overgang leek het ons verstandiger de grens maar gewoon te volgen in plaats van deze over te steken.
Tot onze verbazing bleken we toch een andere wereld te zijn ingefietst: de Arabische dit keer. Lonely Planet heeft altijd een reisplan dat ze "the roads less travelled" noemen. Dit deel van het land wordt niet vermeld.
Op diverse plekken werden we gevraagd of we hier vorig jaar ook waren... Want toen kwam er ook een buitenlander langs en die was oo op de fiets...
Waar de Koerden ons een hartelijk welkom gaven deden de Arabieren (een etnische minderheid dus in het onofficiele Koerdistan) er nog een schepje bovenop.
In het eerste dorp waar we stopten kregen we direct een slaapplek aangeboden in de lokale moskee. De plaatselijke imam vond het later toch ongepast dat onze rotzooi in zijn gebedsruimte lag. Hij bood ons de school aan. Onderweg naar de schoool (max 50m) zag een van de dorpelingen de kans schoon om ons zijn huis in te lokken. Naar goed gebruik kregen we hier opnieuw te eten, drinken en een slaapplek.
De volgende dag werd gastvrijheid tot opnieuw een nieuwe dimensie verheven. In ieder dorp werd ons thee aangeboden en eten en slaapplekken. De eerste slaapplek zelfs al voor 11 uur `s morgens. Het is niet vreemd dat we deze dag niet verder zijn gekomen dan een kilometer of 45. Onze keus om te slapen in onze tent was een zeer bewuste. Edwin was een beetje ziek en ook ik kon mijn slaap goed gebruiken. 50 Keer op een dag in het Turks uitleggen hoe je heet, hoe oud je bent en dat je ECHT al 3000 km gefietst hebt om hier te komen is vrij vermoeiend.
aankomst in een dorpje: http://www.youtube.com/watch?v=0_GJls4G9vc
de tent opzetten: http://www.youtube.com/watch?v=4X-UyvlgELY
Een kijkje in een andere wereld. Het is fantastisch een gastvrijheid te ervaren zoals ik die nog nooit eerder heb gezien. Maar in die andere wereld voel ik me zoms ook een beetje ongemakkelijk.
Waar vrouwen in de rest van Turkije veelal op de achtergrond blijven, blijven ze hier achter de schermen. Jongetjes van vier luisteren niet naar Mama als Papa niet eerst zegt dat het moet. Als we eten krijgen eten we met zijn drieen: de gastheer en wij. De oudste zoon dient alles op en mag er soms bij komen zitten als we het eten op hebben.
Ik wil niet generalizeren of oordelen op basis van dit hele dunne laagje dat ik nu gezien heb, maar ik voel wel dat ik het niet zo zou willen. Ik zou ook heel graag willen weten hoe het zou zijn om hier met een vriendin te reizen. In hoeverre komen culturen dan met elkaar in de knoop? Of zou het juist deuren openen naar die andere helft van de samenleving die wij niet te zien krijgen?
Wakker worden in je tent en toch ontbijt geserveerd krijgen. Heerlijk !!
Het gebied waar we doorheenreden 10 jaar geleden nog woestijn. Het GAP-plan heeft gewerkt. 22 dammen en 19 elektriciteit centrales (http://en.wikipedia.org/wiki/Southeastern_Anatolia_Project). Er is veel groen. En waar geen groen is, is zand. De 60 km naar de volgende stad, Ceylanpinar, liep door compleet niemandsland. Een sterke kopwind, de slechte weg en het vele zand maakten het een zware dag. Nog vrij vroeg op de dag bleek in dit niemandsland wel een schapenhouderij te liggen. De eerder genoemde gastvrijheid werd ons hier wederom tentoongesteld, maar dit maal in plaats van çai, schapenmelk, lekkerrrrrr... !!
Schapenhouderij : http://www.youtube.com/watch?v=-JtbWl4hftQ
`s Avonds hebben we in een hotel geslapen zodat we ons eens konden doushen en een biertje konden drinken. Dat laatste ontbreekt er namelijk nog wel eens aan. En met Georgie en Armenie op de planning moeten we toch onze weerstand weer eens op peil brengen.
Met tegenwind en een beetje regen bereikten we de volgende dag een tankstation vlak voor Mardin. Mardin is een leuke stad, maar de ligging bovenop een berg is niet geweldig voor fietsers. De bazaar is, in de woorden van Elefterios Sextos: "een peace momentje" waard.
Al die wind en dat zand vormden met het aankomend onweer geen ideale fietsomstandigheden. Reden voor Edwin om maar eens flink in de pedalen te gaan: http://www.youtube.com/watch?v=36aKI1IFMsQ
Na ongeveer 30 km wegfietsen voor het onweer vonden we opnieuw een aardige man die ons huisveste in opnieuw een mooi monumentaal pand. Aldaar de bekende procedure: Eten, drinken, slapen, opstaan, eten, drinken en weer fietsen.
Naar Diyarbakir hadden we de wind in de rug. Dat mag ook wel eens !! In de Koerdische hoofdstad hangt een fijne sfeer. Ook zijn er veel interessante dingen om te zien waaronder de eerste kerk ooit gebouwd (ja, ook hier !!). Jammer dat alles op het moment gerestaureerd wordt en dat het weer slecht is.
Op de laatste dag hier heb ik me ook maar eens laten scheren. En als je er toch bent ook maar even knippen. Dat is me duur komen te staan. Allereerst ben ik afgezet. En het resultaat: de komende maanden geen foto`s meer van mij. Juul, dat van jou was er goed bij !!
De toekomst !!
China gaan we deze reis niet halen. We hebben besloten om voor kwaliteit te gaan in plaats van kwantiteit. We kunnen als gekken fietsen, Turkije door, snel door ran en dan naar het Noorden: Turkmenistan, Uzbekistan, Kazahkstan en China in. We zouden het kunnen redden. Maar we kunnen ook rustig Turkije bekijken, dan even Georgie en Armenie meepikken en dan Iran in. Iran is niet een land om snel even door te fietsen, daar wil ik de tijd voor nemen.
Eind Juni vlieg ik van Teheran naar China en gaat Edwin naar Nederland. Hoe we dan de rest van de reis afmaken zien we in en na de zomer wel weer... Xalara !!
Groeten uit het Oosten !!
Roel
als extratje nog even onze slaapplek in een theehuis drie weken geleden: http://www.youtube.com/watch?v=QCS3uYVtBcM
Kurdistan ''
It seems ages ago we were in Mara, the place where we were waiting for spokes. The spokes made it. And a lot of sand and sun later we are now in Diyarbakir, the so said breeding nest and unofficial capital of Kurdistan.
The courier that brought us the spokes took his time. Leaving me the opportunity to give my cracking knee some more rest.The 80km to Gaziantep we covered by bus. Antep is a nice town. It`s a lot more developed than had expected of an East-Turkish city.
After two days we had seen the place and with new spokes in the wheel we got on our bikes to anliurfa. On the way in Birecik, we crossed the Euphrates. The river forms a border to what Turks call Messopotamia and to what Kurds consider their own country. The difference is noticeable. Even more because of the way it`s stressed over and over.
"Yes, we sit on the floor when we eat."
"Yes, I know, Turkish style, right !"
" What? Turkish style? Kurdish style !!"
"You like çai?"
"Yes, güzel, Turkish tea very good!"
"Turkish? psssss Kurdish!!"
At our first place to sleep, just of the main road to Urfa, we were immediately told:
"In our culture guests will always be given a place to sleep and they can eat and drink as much as they want. It's not the same here as in the West !!"
Well, we will need to live with that then...
After, indeed, having slept, eaten and drunk we cycled to Urfa the next morning.
Kahramanmara, Gaziantep, anliurfa... long names, aye !!
Kahramen (heroes) Mara
Gazi (veteran) Antep
anli (glorious) Urfa
These additions have been given to the cities because of the heroic people's uprisings in the early 20th century that 'bonjoured' the French army out. (to 'bonjour someone out' is Dutch for 'to bundle someone out')
Through our friend Mehmet in Mara we already had a nice connection in Urfa. On arrival we were welcomed at the city's town-hall by the mayor and Yavuz. The last mentioned had arranged for us to stay at a municipal monument. n this lovely manorial estate we were given a place to sleep for the next three nights. The city itself is amazing !! The, so said, oldest city on earth caters the most delicious baklava, has a beautiful castle, a lot of baklava shops, the cave in which Abraham was born with accompanying mosque and Abraham holy lake and an old centre full of little baklava stores with an incredible authentic atmosphere. Had I said the baklava is the best ever here? Damn we are loosing weight !!
bazaar in urfa : http://www.youtube.com/watch?v=HiYPAJh3XBg
After a week without a lot of cycling we where both up for it again. A lot of looking at the map had aroused quite an interest in Syria. With the border only 50km away setting out a new route was not very hard. On the way we visited the oldest temple on earth and Harran, as Urfa also the oldest city on earth... In Harran there is among other things also the first church ever built. Great all those historical places. It's a pity though there is always so little left of it...
In Harran we found out that the Syrian border closes at 3 pm and never opens on Fridays. On Thursday afternoon 14:30 h. at about 20km from the border crossing we thought it wise to just follow the border instead of making an intent to cross it.
On this route we were surprised to find ourselves in a different world anyway. In the Arabic one this time. Lonely planet always comes up with an itinerary they call "the roads less traveled". This area is not in it.
On various occasions we were asked whether we had been here the year before as well... Because last summer there had been a foreigner who had passed this road and he as well has been on a bicycle...
Where the Kurds had given us a warm welcome the Arabs (thus a ethnic minority in the unofficial Kurdistan) showed us there is a superlative to everything.
In the first village we stopped we were instantly offered a place to sleep at the town's mosque. The local imam later found it a little inappropriate for our mess to be in his place of worship. He offered us the school. On our way to the school (max 50m) one of the villagers managed to linger us into his home. According to good customs we were again given food, beverage and a place to stay.
The next day hospitality was again given a new dimension. In every village we were offered tea, food and places to sleep. The first bed we were even offered before 11am. It can't be surprising we didn't get any farther than about 45km this day. Our choice to sleep in our tent was a deliberate one. Edwin was a bit ill and could use some sleep as well. Explaining 50 times a day in Turkish what your name is, how old you are and that you REALLY cycled 3000km to get here can get a bit tiring in the end.
arrival in a village: http://www.youtube.com/watch?v=0_GJls4G9vc
putting up the tent: http://www.youtube.com/watch?v=4X-UyvlgELY
A look into another world. It's fantastic to experience a level of hospitality I've never seen before. But in this other world I also feel a little uncomfortable sometimes.
Where women in the rest of Turkey mostly stay in the background, here they stay behind the scenes. Four year old boys don't listen to mommy if daddy doest say he has to. When we eat we are only three: The host and us. The oldest son serves the food. Sometimes, after we have finished our meal, he is allowed to join us.
I don't want to generalize or judge according to this tiny thin layer I have now seen, but I do feel I wouldn't want it this way. I would also love to know how it would be to be here, traveling with a female friend. Would cultures then get entangled? Or would it open doors to the other half of society we are not allowed to enter?
Waking up in your tent but still being served breakfast. Wonderful !!
The area we rode through was still a desert 10 years ago. The GAP-plan has worked: 22 dams and 19 power plants (http://en.wikipedia.org/wiki/Southeastern_Anatolia_Project). There is a lot of green. And where there is no green, there is sand. The 60km to the next town, Ceylanpinar, lead through complete no man's land. A strong head wind, the bad road and all the sand made it a hard day. Pretty early on the day it appeared that in no man's land there wàs a sheep-farm. The earlier mentioned hospitality was again shown to us, but this time instead of çai we were treated to sheep's milk. mmmmm... !!!
Schapenhouderij : http://www.youtube.com/watch?v=-JtbWl4hftQ
At night we stayed at a hotel so we could take a shower and have a beer.This last thing is something lacks quite often in this country. With Georgia and Armenia planned we need to think of our alcohol resistance which will need to get back to a reasonable level.
With the wind in our face a bit of rain we reached a petrol station just before Mardin the next day. Mardin is a nice town, but it,s location on top of a hill is not ideal for cyclists. The bazaar is, in the words of Elefterios Sextos, "a peace moment".
All that wind and sand and upcoming thunderstorms don't make for a perfect cycling environment. Reason enough for Edwin to take the lead and hit the pedals with all his strength !! http://www.youtube.com/watch?v=36aKI1IFMsQ
After about 20km of cycling away for the thunderstorms we met a nice man who, again, allocated us in a monument. Well... you know the drill by now: eating, drinking, sleeping, waking up, eating, drinking and cycling again.
To Diyarbakir we had the wind in the back. As it should always be !! In the Kurdish capital there is pleasant atmosphere. There are many things to see among them the first church ever built (yes, they got one here too !!). It's a pity everything is being restored at the moment and the weather is pish... as they say in the country where the weather is always 'pish'.
On our last day here I decided to get a shave, and while I'm at it why not a haircut as well. It has cost me... First of all I have been ripped of !! And the result: no more pictures of me for the next two months...
The future !!
We will not reach China on this trip. We've decided to choose quality over quantity. We can cycle like madmen. Speed through Turkey, quickly do ran and then head north to Turkmenistan, Uzbekistan and Kazahkstan to then cross into China. We could make it...
But we can also take our time in Turkey, do Georgia and Armenia and head for Iran. Iran I don't want to rush through, I want to take my time for it.
At the end of June I will fly to China and Edwin will go back to Holland. In or after summer we will decide how and when we will finish our journey East... Xalara !!
Kind regards from the East !!
Roel
a little extra: our hotel/tea house three weeks ago : http://www.youtube.com/watch?v=QCS3uYVtBcM
-
14 April 2011 - 20:25
Wil:
Roel, wederom een super verhaal, echt te gek! Niet te geloven wat een slaapplekken en gastvrijheid.
Succes met jullie verdere fietstocht, ik ben benieuwd hoe jullie Iran gaan ervaren.
Groetjes Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
