Çai Çai Çai !!
Door: Roel
Blijf op de hoogte en volg Roel
24 Maart 2011 | Turkije, Ankara
çai çai çai
III
Daar zijn we dan, een week in het echte Turkije. De eerste 7 weken waren fantastisch, maar nu ik her rondrijd begrjp ik wel waarom ik eigenlijk direct naar istanboel had willen vliegen. Na afloop had ik de eerste weken ook net willen mssen, maar het voelt nog meer als een andere wereld. Een avontuur in het onbekende !!
De laatste keer waren we net aangekomen n Göreme. Het s een leuk stadje dat ondanks alle Japanse toeristen en vele bussen met toeristen toch de moeite waard s. Mensen wonen er in een soort van pionnen van lavasteen, ontstaan door een uitbarsting jaren geleden. In het hele gebed hebben mensen huzen gemaakt n de rotsen. Leuk om te zien !!
Het hele gebed heeft lang gefungeerd als soort Christeljke enclave in het Mdden Oosten. Overal zijn dan ook ondergrondse steden te vinden waar mensen konden schuilen tegen de Byzanijnse en Persische legers. De hebben we dus ook maar even bekeken.
Na twee dagen tussen de bussen te hebben gefietst was het hoog tijd om hier weg te gaan !!
Na een mooie tocht van ongeveer 100km betrok te lucht en besloten we om maar eens een slaapplek te verseren. Al bj het tweede tankstation mochten we onze tent opslaan. Gelukkg mochten we ook binnen koken en gezellig çai drinken met de pompbedienden.
Çai is thee... Ieder dorp waar je doorheen rijdt wordt het je aangeboden. Af en toe stoppen we om even contact te leggen met de locals en ons even op te warmen. Dat contact verloopt vrij makkelijk. Er is niemand de Engels spreekt, maar Turken gebruken hun handen heel goed om je vanalles dudelijk te maken. En er is in eder dorp wel iemand te vinden de ooit eens n het buitenland gewerkt heeft. Met Duits, Frans en zelfs Nederlands kom je al best ver !!
Onder luid getoeter, klappende handen en `çai çai çai´ reden we de bergen n. Is dan echt alles goed? Nee !! Jongens tussen de 8 en 14 hebben een vrij eigenaardge manier om hun respect te tonen aan passerende fietsers...
´Al vrolijk zwaaiend staan er 6 jongetjes langs de weg. ´Merhaba´ schreeuwen ze, en een enkelng produceerd zelfs een matig ´hello´. Wj fietsen rustig op ze af, zeggen vriendelijk Merhaba terug en geven soms een stoere high five. Zodra we gepasseerd zijn blijken dezelfde lieve jongetjes stenen in de aanslag te hebben en vliegen deze ons om de oren. Hierna maken ze zich snel uit de voeten.´
Gelukkig hebben wij helmpjes op en vuurwerk bij de hand !!
Onze volgende overnachting vond gestalte in een thee huis onder aan de voet van een stevge beklimming. In Bakirdag hebben we een gezellg vondje gekaart met de lokale bevolking. De volgende dag was vrij pttig. De regen en koude passen op bijna 2000m waren zwaar voor mijn knie die er steeds minder zin in leek te krijgen. Het is wel een heerlijk gevoel om in de geur van dennenbomen en met het gelud van hoogspanningskabels (en behoorlijk geluid, zal de honden wel weghouden...) de top te bereiken. Boven op de berg is er geen leven. Maar als je dan weer naar beneden fietst komt langzaam alles weer tot leven. Echt een lekker gevoel!! We hebben de dag beeindigd met een slaapplek tussen het personeel van een wegrestaurant n Yeslkent.
Al dat harde werk werd beloond de daarop volgende dag. Onze record ettape tot nu toe: 136km. Afgezien van een aantal klene klimmetjes was het vliegen naar beneden met de wind in de rug. Edwin heeft onze oude topsnelhed van 65,5 flink aangescherpt met 71,8 km per uur. Geen verkeerde dag dus !!,
Onze huidge locatie is Kahramanmaras. We hadden na zes dagen geen douche te hebben gezien echt behoefte aan een goeie wasbeurt. Bij aankomst bij ons Couchsurf adres bleek dat we sliepen in een textel fabriek. Fantastische ervaring natuurlijk, maar geen warm water. ik had al besloten om maar een koude douche te nemen, toen we werden uitgenodigd door onze host om met hem en zijn vrienden te gaan relaxen in een Hamam.(turks bad) Dat is een aanbod dat we uiteraard niet hebben afgeslagen. We hebben met volle teugen genoten !! De ´mannenschrobber´ die de avond denst had moet het zwaar gehad hebben...
Op onze rustdag bleek dat een van mijn spaken het begeven had. Vreemd dat ik daar tijdens het fietsen niets van gemerkt heb. Even repareren dachten we... Helaas ging het om een spaak die we niet meer op voorraad hadden. Na navraag in de stad bleek dat deze lengte in Turkije niet te krijgen is...
Totaal in paniek zijn Edwin en ik lekker gaan uiteten, hebben een kaartje gelegd en hebben het lokale schaaf ijs, zoals dat hoort, met mes en vork gegeten.
Vandaag wilden we met de bus naar Gaziantep gaan om te kijken of we daar een spaak konden krijgen. Het zou namelijk jammer zijn als onze reis spaak loopt op zo´n klein detail...
Met Mehmet, onze host, heb ik vanmorgen spaken besteld uit Ankara. Hopelijk komen we er snel achter of deze geschikt zijn en we weer op de fiets kunnen.
Groeten ut Kahramanmaras
Roel
çai çai çai
Here we are, a week into the real Turkey. The first seven weeks were fantastic, but now I am riding around here I understand again why I originally wanted to fly to istanbul and start from there. i wouldn´t have wanted to miss those first weeks for the world, but this feels much more like a different world. An adventure into the unknown!!
Last time we had just arrived in Goreme. it´s a nice town that despite all Japanese and many busses with tourists is still worth visiting. People live in cone-like stones, in which they carved houses. The stone is actually lava that has become a kind of soft stone. Throughout the entire area people live in houses carved in rocks. Great to see !!
The area remained one of the last Christan resorts in the Middle East for quite a long time. There are underground cities all over the place where people used to hide from Byzanthine and Persian armies. So we decided to have a look at one of those as well.
After two days of cycling between busses it was time to go !!
After a beautful tour of about a 100km we saw the air becoming black. Already at the second petrol station we we´re allowed to put up our tent. Fortunately we were also able to cook indoors and drink çai with the station´s employees.
Çai is tea... it´s offered to you in every village you pass. Every now and then we stop to contact the locals and warm up a bit. Getting in contact with them actually happens quite smoothly. Nobody speaks English, but the Turks are very good with ther hands explaining things. Besides that in any village you can find someone who has once worked abroad. With German, French and even Dutch we have been able to get by !!
Accompanied by heavy hunking of cars, clapping hands and ´çai çai çai´ we rode nto the mountains. s everything perfect then? No !! Boys between the age of 8 and 14 have peculiar ways of showing their respect to passing cyclists...
´There are six happily waving boys on the side of the road. ´Merhaba´ they scream, one of them produces a mediocre ´hello´. We cycle towards them, reply with a frendly ´merhaba´ and sometmes give on of the boys a cool hgh five. As soon as we have passed, the boys appear to have stones in their hands whch then fly over our heads. After this they have no idea how fast to disappear.´
Fortunately we wear helmets and have fireworks within reach !!
Our next overnght stay took place in a tea house at the foot of a tough incline. n Bakirdag we enjoyed a lovely evening of playing cards with the locals. The next day was pretty heavy. The rain and cold passes at almost 2000m were hard on my knee. t s a great feeling to cycle accompanied by the sent of pine trees and sound of high voltage cables (...really strong sound, probably keeps the dogs away) towards summits hgher than we have ever done before. On the top there s no lfe what so ever. But when you cycle down everythng seems to come alive again. Smply a great feelng !! We ended the day sleeping with the staff of a restaurant on the side of the road n Yesilkent.
After all that hard work we were rewarded with a wonderful following day: Our new record lap: 136 km. Besides a few minor climbs, we flew down the mountains with the wind in our backs. Edwin even topped our old topspeed with 71,8 km per hour. All together not a bad day...
Our current location is Kahramanmaras. We hadn´t had a shower for six days and we were really in need of a good washing. On arrival we appeared to be staying at a local textile factory. Of course a great experience, but no hot water.i had already decided to take a cold one, when we were invited by our host to join him and his friends for a relaxing night at a hamam (turkish bath). That was of course an offer that we couldn´t resist ;). We enjoyed every bit of it!! the ´man cleaner´ on duty must have had a hard time...
On our rest day we noticed that I had broken one of my spokes again. Strange that I hadn´t noticed that while cycling. We expected a quick repair... unfortunately we didn´t have the right size in our spare parts bag. A long search in the city taught us that the size we needed is not sold in Turkey...
Completely panc-stricken Edwin and I went out for a nice dinner played some cards and treated ourselves to the local specialty: ´shaved ice-cream eaten with a knife and fork´.
Today we wanted to go to Gaziantep to see whether we could get the right spoke there. it would be a pity if our entire trip goes wrong on such a small detail.
With Mehmet, our host, I ordered spokes this morning from Ankara. Hopefully we will find out soon f we ordered the right ones and we can get back on the bike.
Knd regards from Kahramanmaras
Roel
III
Daar zijn we dan, een week in het echte Turkije. De eerste 7 weken waren fantastisch, maar nu ik her rondrijd begrjp ik wel waarom ik eigenlijk direct naar istanboel had willen vliegen. Na afloop had ik de eerste weken ook net willen mssen, maar het voelt nog meer als een andere wereld. Een avontuur in het onbekende !!
De laatste keer waren we net aangekomen n Göreme. Het s een leuk stadje dat ondanks alle Japanse toeristen en vele bussen met toeristen toch de moeite waard s. Mensen wonen er in een soort van pionnen van lavasteen, ontstaan door een uitbarsting jaren geleden. In het hele gebed hebben mensen huzen gemaakt n de rotsen. Leuk om te zien !!
Het hele gebed heeft lang gefungeerd als soort Christeljke enclave in het Mdden Oosten. Overal zijn dan ook ondergrondse steden te vinden waar mensen konden schuilen tegen de Byzanijnse en Persische legers. De hebben we dus ook maar even bekeken.
Na twee dagen tussen de bussen te hebben gefietst was het hoog tijd om hier weg te gaan !!
Na een mooie tocht van ongeveer 100km betrok te lucht en besloten we om maar eens een slaapplek te verseren. Al bj het tweede tankstation mochten we onze tent opslaan. Gelukkg mochten we ook binnen koken en gezellig çai drinken met de pompbedienden.
Çai is thee... Ieder dorp waar je doorheen rijdt wordt het je aangeboden. Af en toe stoppen we om even contact te leggen met de locals en ons even op te warmen. Dat contact verloopt vrij makkelijk. Er is niemand de Engels spreekt, maar Turken gebruken hun handen heel goed om je vanalles dudelijk te maken. En er is in eder dorp wel iemand te vinden de ooit eens n het buitenland gewerkt heeft. Met Duits, Frans en zelfs Nederlands kom je al best ver !!
Onder luid getoeter, klappende handen en `çai çai çai´ reden we de bergen n. Is dan echt alles goed? Nee !! Jongens tussen de 8 en 14 hebben een vrij eigenaardge manier om hun respect te tonen aan passerende fietsers...
´Al vrolijk zwaaiend staan er 6 jongetjes langs de weg. ´Merhaba´ schreeuwen ze, en een enkelng produceerd zelfs een matig ´hello´. Wj fietsen rustig op ze af, zeggen vriendelijk Merhaba terug en geven soms een stoere high five. Zodra we gepasseerd zijn blijken dezelfde lieve jongetjes stenen in de aanslag te hebben en vliegen deze ons om de oren. Hierna maken ze zich snel uit de voeten.´
Gelukkig hebben wij helmpjes op en vuurwerk bij de hand !!
Onze volgende overnachting vond gestalte in een thee huis onder aan de voet van een stevge beklimming. In Bakirdag hebben we een gezellg vondje gekaart met de lokale bevolking. De volgende dag was vrij pttig. De regen en koude passen op bijna 2000m waren zwaar voor mijn knie die er steeds minder zin in leek te krijgen. Het is wel een heerlijk gevoel om in de geur van dennenbomen en met het gelud van hoogspanningskabels (en behoorlijk geluid, zal de honden wel weghouden...) de top te bereiken. Boven op de berg is er geen leven. Maar als je dan weer naar beneden fietst komt langzaam alles weer tot leven. Echt een lekker gevoel!! We hebben de dag beeindigd met een slaapplek tussen het personeel van een wegrestaurant n Yeslkent.
Al dat harde werk werd beloond de daarop volgende dag. Onze record ettape tot nu toe: 136km. Afgezien van een aantal klene klimmetjes was het vliegen naar beneden met de wind in de rug. Edwin heeft onze oude topsnelhed van 65,5 flink aangescherpt met 71,8 km per uur. Geen verkeerde dag dus !!,
Onze huidge locatie is Kahramanmaras. We hadden na zes dagen geen douche te hebben gezien echt behoefte aan een goeie wasbeurt. Bij aankomst bij ons Couchsurf adres bleek dat we sliepen in een textel fabriek. Fantastische ervaring natuurlijk, maar geen warm water. ik had al besloten om maar een koude douche te nemen, toen we werden uitgenodigd door onze host om met hem en zijn vrienden te gaan relaxen in een Hamam.(turks bad) Dat is een aanbod dat we uiteraard niet hebben afgeslagen. We hebben met volle teugen genoten !! De ´mannenschrobber´ die de avond denst had moet het zwaar gehad hebben...
Op onze rustdag bleek dat een van mijn spaken het begeven had. Vreemd dat ik daar tijdens het fietsen niets van gemerkt heb. Even repareren dachten we... Helaas ging het om een spaak die we niet meer op voorraad hadden. Na navraag in de stad bleek dat deze lengte in Turkije niet te krijgen is...
Totaal in paniek zijn Edwin en ik lekker gaan uiteten, hebben een kaartje gelegd en hebben het lokale schaaf ijs, zoals dat hoort, met mes en vork gegeten.
Vandaag wilden we met de bus naar Gaziantep gaan om te kijken of we daar een spaak konden krijgen. Het zou namelijk jammer zijn als onze reis spaak loopt op zo´n klein detail...
Met Mehmet, onze host, heb ik vanmorgen spaken besteld uit Ankara. Hopelijk komen we er snel achter of deze geschikt zijn en we weer op de fiets kunnen.
Groeten ut Kahramanmaras
Roel
çai çai çai
Here we are, a week into the real Turkey. The first seven weeks were fantastic, but now I am riding around here I understand again why I originally wanted to fly to istanbul and start from there. i wouldn´t have wanted to miss those first weeks for the world, but this feels much more like a different world. An adventure into the unknown!!
Last time we had just arrived in Goreme. it´s a nice town that despite all Japanese and many busses with tourists is still worth visiting. People live in cone-like stones, in which they carved houses. The stone is actually lava that has become a kind of soft stone. Throughout the entire area people live in houses carved in rocks. Great to see !!
The area remained one of the last Christan resorts in the Middle East for quite a long time. There are underground cities all over the place where people used to hide from Byzanthine and Persian armies. So we decided to have a look at one of those as well.
After two days of cycling between busses it was time to go !!
After a beautful tour of about a 100km we saw the air becoming black. Already at the second petrol station we we´re allowed to put up our tent. Fortunately we were also able to cook indoors and drink çai with the station´s employees.
Çai is tea... it´s offered to you in every village you pass. Every now and then we stop to contact the locals and warm up a bit. Getting in contact with them actually happens quite smoothly. Nobody speaks English, but the Turks are very good with ther hands explaining things. Besides that in any village you can find someone who has once worked abroad. With German, French and even Dutch we have been able to get by !!
Accompanied by heavy hunking of cars, clapping hands and ´çai çai çai´ we rode nto the mountains. s everything perfect then? No !! Boys between the age of 8 and 14 have peculiar ways of showing their respect to passing cyclists...
´There are six happily waving boys on the side of the road. ´Merhaba´ they scream, one of them produces a mediocre ´hello´. We cycle towards them, reply with a frendly ´merhaba´ and sometmes give on of the boys a cool hgh five. As soon as we have passed, the boys appear to have stones in their hands whch then fly over our heads. After this they have no idea how fast to disappear.´
Fortunately we wear helmets and have fireworks within reach !!
Our next overnght stay took place in a tea house at the foot of a tough incline. n Bakirdag we enjoyed a lovely evening of playing cards with the locals. The next day was pretty heavy. The rain and cold passes at almost 2000m were hard on my knee. t s a great feeling to cycle accompanied by the sent of pine trees and sound of high voltage cables (...really strong sound, probably keeps the dogs away) towards summits hgher than we have ever done before. On the top there s no lfe what so ever. But when you cycle down everythng seems to come alive again. Smply a great feelng !! We ended the day sleeping with the staff of a restaurant on the side of the road n Yesilkent.
After all that hard work we were rewarded with a wonderful following day: Our new record lap: 136 km. Besides a few minor climbs, we flew down the mountains with the wind in our backs. Edwin even topped our old topspeed with 71,8 km per hour. All together not a bad day...
Our current location is Kahramanmaras. We hadn´t had a shower for six days and we were really in need of a good washing. On arrival we appeared to be staying at a local textile factory. Of course a great experience, but no hot water.i had already decided to take a cold one, when we were invited by our host to join him and his friends for a relaxing night at a hamam (turkish bath). That was of course an offer that we couldn´t resist ;). We enjoyed every bit of it!! the ´man cleaner´ on duty must have had a hard time...
On our rest day we noticed that I had broken one of my spokes again. Strange that I hadn´t noticed that while cycling. We expected a quick repair... unfortunately we didn´t have the right size in our spare parts bag. A long search in the city taught us that the size we needed is not sold in Turkey...
Completely panc-stricken Edwin and I went out for a nice dinner played some cards and treated ourselves to the local specialty: ´shaved ice-cream eaten with a knife and fork´.
Today we wanted to go to Gaziantep to see whether we could get the right spoke there. it would be a pity if our entire trip goes wrong on such a small detail.
With Mehmet, our host, I ordered spokes this morning from Ankara. Hopefully we will find out soon f we ordered the right ones and we can get back on the bike.
Knd regards from Kahramanmaras
Roel
-
24 Maart 2011 - 15:12
Edwin:
Sjieke ervarng he jong! ;-) -
24 Maart 2011 - 16:19
Nice!:
Love it! How come you were in a class of students? And you're looking great ;)
Reading this makes me want to go to Turkey!! :P -
24 Maart 2011 - 16:20
Christel:
Haha that earlier comment was by me. I just realised "naam" must mean name in Dutch. Did you know its the same exactly in Hindi? ;) -
24 Maart 2011 - 17:31
Maria:
You lucky guys...!!!!!!!!!!!!!
The places that you cycle through seem amazing...! (yap, yap I loved the part for the carved cities..! ) This landscape seems wild and calm at the same time and perhaps this goes also for its people. Roel, what's the matter with you two..? When you are not chased by dogs, you are chased by children....?!?!?
Good luck with your spoke and a big hug to Edwin!
-
24 Maart 2011 - 19:54
Moeder Van Edwin:
Wat een prachtige foto's daar is jaloers op te zijn wat jullie mee maken die tweede foto is de plaats waar jullie door politie weg zijn gestuurd jullie beginnen al aardig op die turke lijken en een mooi verhaal we hebben vanmiddag met Edwin geskypd.Jullie zien nog goed,nog veel suces met je spaken. hoe is het met je knie ? genieten jullie en uit kijken groetjes tot emails
-
27 Maart 2011 - 09:44
Kim:
he roelie,
het klinkt weer erg leuk!! alleen 7 dagen niet douchen dat kan echt niet... viezerikken :)
heb je een leuke verjaardag gehad?
ikke wel in erg geval..
have fun!!
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
