Nog even de reis afmaken

Alsnog even de reis afmaken…

Het laatste dat jullie van mij vernomen hebben afgelopen zomer was de reis door Tibet. Nu wordt het de meeste mensen dezer dagen makkelijker gemaakt Tibet uit te komen dan erin. Net als deze ‘meeste mensen’ kostte het mij dan ook niet veel problemen.

Vanaf Lhasa ben ik samen met Edwin, Juul en Bas op te trein gestapt.
Even tuseendoor een stukje informatie over deze unieke spoorweg:
Het is de hoogst gelegen spoorweg ter wereld; een ‘uitmuntende’ technische prestatie. En een transportmiddel dat de Tibetanen zal helpen in bij het loskomen van de zo bedrukkende invloed van hun voormalige leider…
Maar er is uiteraard ook een keerzijde. De kosten van deze spoorweg lagen bijna driemaal zo hoog als de uitgaven (vanuit Beijing) voor scholing en gezondheidszorg in Tibet sinds haar ‘bevrijding’ in 1952.

Hoe dan ook. Het is een mooie trein en we kwamen vrij snel aan in Goldmud. Voor zover ik tot nu toe gezien heb, veruit de minst inspirerende stad in China. Wij heten vanaf nu Edwin, Juul en ik. Bas bleef achter in de trein om een aantal dagen later vanuit Bejing naar huis te vliegen.

Goldmud dus. Snel een permit regelen en wegwezen.
Rond het middag uur vonden we een bus die ons naar de volgende bestemming zou brengen. Omdat we in de riching van Xinjiang reisden kregen we te maken met diverse controlle posten. De rellen in Urumqi, de hoofdstad, een aantal weken eerder, hadden de aanwezigheid van vrij veel in het groen gekleden mannen tot gevolg. Nog voor we uberhaubt de provincie inkwamen werd de bus aan de kant gezet. Na een aantal uur verwarrende communicatie bleek de chauffeur niet over de benodigde papieren te beschikken…
Liften in China !!
Twee vriendelijke Uighurs brachten ons met hun vrachtwagen alsnog naar Huatugou.
Een dag later was het dan toch zover en reisden we per bus China’s meest Westelijke provincie in.
Afgezien van het al eens eerder genoemde ‘betonblok steden ideaal’ voelen de steden in Xinjiang totaal niet aan als Chinees. Bijna iedereen ziet er eerder Turks uit dan Chinees, de meeste mensen spreken weinig of zelfs geen woord Chinees en de dumpling stands zijn opeens gedroogd fruit en brood kraampjes.

Via diverse steden zijn we in een kleine week tijd onder de Taklamakan woestijn door gereden naar Kashgar. Een stad die ooit een groot knooppunt was op de zijde route. De inwoners van de stad komen overal vandaan: Kirgizen, Tadjieken, Afghanen, Kazahks, een enkele Chinees, maar vooral Uighurs. De oude stad is geweldig. Het is alsof je in een andere wereld rondloopt. Oude laagbouw waar iedere deur aan de straat leidt naar een patio waaromheen een grote familie woont.
De grootste atractie van Kashgar is haar wekelijkse veemarkt. Van overal rondom de stad komen mensen hun koeien, schapen en geiten verkopen. Helaas werd Kashgar in de periode die wij er doorbrachten gecontrolleerd door grote hoeveelheden van die zelfde mannen in groene pakken. Niemand mocht de stad in of uit. Althans, niet die mensen die de stad inwilden met hun vee. Wij hadden nergens problemen. Na een paar dagen te hebben doorgebracht pakten we opnieuw een bus. Ditmaal naar Urumqi, vanwaar Edwin en Juul een paar dagen later naar huis zouden vliegen.

Urumqi is het Lhasa van Xinjiang. Een grote stad waar tegenwoordig meer Chinezen wonen dan locals. Er is in de stad vrij weinig te beleven voor toeristen, maar het is erg interessant te zien hoe gescheiden en toch in dezelfde plaats mensen kunnen leven.

Nog voor ik op de trein stapte naar Xi’an en Edwin en Juul naar huis vlogen hebben we Turpan bezocht. China’s druivenstad!! Turpan ligt een stukje ten westen van Urumqi en ligt in een gebied dat over de afgelopen 1500 jaar veel van eigenaar is veranderd en heeft daarom een aantal leuke plekken om te bezoeken: Oude ruines, ‘vlammende bergen’ en een prachtige oase.

Vier dagen na Kashgar was de tijd dan toch gekomen voor afscheid… Edwin en Juul naar Nederland en ik zo snel mogelijk naar Hong Kong voor een nieuw visum.

We zijn nu alweer een aantal maanden verder. Midden in het Chinese nieuwjaar, alweer een tripje Thailand achter de rug en ik kan me niet eens meer herinneren hoe het voelt om een baard te hebben.

Groeten uit Shanghai




The last weeks of summer,

The last you have hear from me past summer was our passage through Tibet. Although it’s made pretty hard to get into, it’s fairly easy getting out of Tibet. As expected we didn’t encounter any difficulties doing so.

From Lhasa Edwin, Juul, Bas and me got on the train.
Little bit of informatation on this unique railway:
It’s the world’s highest railway; a ‘sublime’ technical prestation. And a form of transport that will help Tibetans to get away from the so suppressing influence of their former leader…
But as always every ‘pro’ has it’s con. The costs of this railway lay almost three times higher than the total of expenses (coming from Beijing) on education and healthcare together since Tibet’s ’liberation’ in 1952.

Anyway, it’s a nice train and it brought us to Golmud in little over 14 hours. Golmud, I have to say, is by far the least inspiring Chinese city I’ve seen so far. From now on ‘we’ are Edwin, Juul and me. Bas stayed on the train to Beijing to fly home a few days later.

So, Goldmud!! Getting a permit and getting out of there !!
Around noon we were on a bus to our next destination. Because we were traveling in the direction of China’s most western province, Xinjiang, we came across quite some checkpoints. The riots in Urumqi a couple of weeks earlier caused the presence of quite a lot of men dressed in green. Before we even entered the province our bus was takes of the road at one of the checkpoints, because its driver apparently didn’t carry the right papers. After a couple hours of confusing communication there was only one solution…
Hitchhiking !!

Two friendly Uighurs let us the cabin of their truck and brought us to Huatugou, from where, the next day, we traveled into Xinjiang by yet another bus.

Apart from the earlier mentioned ‘concrete city ideal’ the cities don’t feel Chinese at all. Almost everyone looks rather Turkish then Chinese. Most people speak little of no Mandarin and dumpling stands have been replaced by nuts, dried fruit and bread stalls.

Through a couple of cities we spent a week traveling south of the Taklamakan desert to Kashgar. A city that was once a major link on the silk road. It’s inhabitants come from everywhere around: Kyrgyz, Tajiks, Afghans, Kazakhs, some Chinese, but mainly Uighurs. The old town is amazing. It feels like walking through another world. It consists of all low buildings; doors on the side of alleyways that lead to little patios which are surrounded by a big extended families living there.

Kashgar’s biggest attraction is it’s weekly stock market. From all around the city people walk in to sell their cows, sheep and goats. Unfortunately, during the time we spent there, the city was under the control of many of those men in green uniforms. And they decided to one was to enter or leave the city. Well, some were allowed to, but not accompanied by their stock. So, no market… We didn’t have any problems leaving the city. After a couple of days we packed our bags and took a bus onwards to Urumqi, from where Edwin and Juul where to fly home a few days later.

Urumqi is Xinjiang’s Lhasa. A major city in which, after sending a lot of Han-Chinese there, the local Uighurs have become a minority. It’s not a great city from the usual tourist perspective, but it’s quite interesting to see how separated people can live in the same place.

Before I got on the train to Xi’an and my friends took their plain home we visited Turpan: China’s grape-city!! Turpan is located East of Urumqi and has, over the past 2000 years, been ruled by many different powers. Which results in quite a lot of nice places to visit: Old ruins, flaming mountains and a beautiful oasis.

Four days after Kashgar the time had come to say goodbye, again… Edwin and Juul back to Holland and me, as soon as possible to Hong Kong for a new visa.

Now, a couple of months have passed already. Chinese new year has just passed, I’ve done a nice trip to Thailand and I can’t even remember what it’s like to have a beard.
Best regards from Shanghai,

Roel