‘Hoogtepunt” van de reis !!

Na het laatste avontuur in Kathmandu, een maand geleden, ben ik weer terug in wat als ‘echt China’ mag worden beschouwd. Sinds een uurtje rijd ik weer door groen gebied. Dat heet: er groeien weer bomen!! Heel bijzonder allemaal dat Tibetaanse plateau en Xinjiang woestijn, maar dat groen heft ook wel wat.

Na een paar dagen rust in de Nepalese hoofdstad vertrokken we op een geheel georgaiseerde reis naar Lhasa, Tibet. De groep bestond uit een man of 20. Nu het ik het totaal niet op groepsreizen, maar ik moet zeggen het was een leuke gevarieerde groep. Een Engelse complete getatoeerde meditatieguru, een (IN HET Duits!!) klagende Hongaarse #### mevrouw, een Spaanse tweeling, een burgerlijk Nederlands stelletje, een aantal mensen die ‘Buddha gevonden hebben’ etc. Rondom vanalles wat.

Rijdend naar Tibet start je te begrijpen waarom deze mensen zo extreme anders denken. Tegenwoordig zijn er wegen, een spoorweg en een vliegveld. Maar tot een jaar of 50 geleden was het maar voor enkelen weggelegd om hier te komen (Brat Pitt). Himalaya’s (Z), woestijn (N/W) en onherbergzaam gebied (O) maken het echt een compleet geisoleerd gebied. De hoogte van het plateau (3700m-5600m) maakt het er ook al niet makkelijker op.
En wat ga je doen als je ergens woont waar geen invloeden zijn van buitenaf? In jezelf keren en met allemaal aparte ideeen Buddhisme een nieuwe dimensie geven?

De eerste dagen van de reis bestonden voornamelijk uit in de auto zitten en rondkijken. Maar de plaatsen die we bezochten waren zeker de moeite waard.
Afgezien van het ‘betonblok steden ideaal’, dat de Chinezen ook tot hier hebben gebracht, was de sfeer geweldig. De Tibetanen zijn uiterst vriendelijk naar buitenlanders en stralen een heel comfortabele rust uit.
De attracties (kloosters) waren zeer interessant, maar hebben de laatste 60 jaar als centra van de Tibetaanse maatschappij behoorlijk moeten inleveren. De tourbussen vol Chinezen, ticket offices en het enorme afgenomen aantal (toegestane) monniken hebben ervoor gezorg dat de sfeer, zoals ik die IN de kloosters verwachtte, tegenvallende was.

Lhasa zelf, waar momenteen meer Chinezen wonen dan Tibetanen, heeft op gebied van sfeer het meeste moeten inboeten. Een van de kloosters (ooit 10 000 monniken, nu 60) en het Potala (paleis van de Dalai Lama) waren fantastisch en teleurstellend tegelijk.
Het paleis, dat ook midden in een grote stad nog steeds fantastisch is, vond ik op zichzelf imponerender dan de verboden stad in Beijing. De graftombes van de voormalige Dalai Lamas met zo’n 3000 tot 7000 kg goud per stuk zijn echt uniek. En het is geweldig om een kijkje te kunnen nemen in de werkkamers van de voormalige leiders van Tibet.

Maar het, naar mijn mening, respectloze principe van Chinees toerisme gaf mij een nogal bitter gevoel. Vooral na het bezoek aan Patala. Het achter een vlaggetje aan door het paleis rennen waarbij de bus met draaiende motor voor de deur staat te wachten is nog tot te accepteren. Maar het onder de voeten lopen van locals en andere toeristen is erg vervelend. Daarnaast zou een beetje respect voor die laatste paar overgebleven monniken ook niet weg zijn. (bij het verzoek aan een Chinese gids om iets zachter te praten bij de graftombes kreeg een monnik direct de volle lading) De continue door de straten marcherende soldaten maken het straatbeeld e rook niet gemoedelijker op.

Ondanks enigsins gemengde gevoelens ben ik zeer blij in Tibet te zijn geweest. Maar ben ik ook zeker blij weer op eigen houtje verder te kunnen reizen en zelf te bepalen welke plaatsen in bezoek.

Na Lhasa was Kashgar tegen de Kirgizische grens de volgende halte. Hierover komende week meer ;)

Groeten Roel
PS: de video is een klein stukje van een discussie tussen debaterende monniken.


‘Hightpoint’ of the journey !!

After the last post in Kathmandu, about a month ago, I’m back in what may be considered ‘the real China’. For an hour or so I’ve been riding through green territory again. Read: I can see trees all around!!
No matter how beautiful and amazing the Tibetan plateau and the Xinjiang desert, green has its charm as well.

After a couple of days in the Nepali capital we left on a completely organized tour to Lhasa, Tibet. The group existed of about 20 people. I am not at all a fan of organized traveling !! But I have to say: It was a nice blend of people this time. An English completely tattooed meditation guru, a complaining (IN GERMAN!!) Hungarian ### woman, a couple of people who let ‘Buddha into their lives’, a Spanish twin etc. Simply a nice mix of people.

Driving into Tibet you start to realize why these people think in such different ways. Nowadays roads lead to it as does a railway and airlines. But until around 50 years ago there were only few who made it here (Brat Pitt). The Himalaya (S), desert (N/W) and hard to pass areas (E) make it a truly secluded area. The altitude (3700m-5600m) don’t make it any easier either.
And what do you do when you live in an area that’s completely cut of from any influence from abroad? You turn to yourself and give Buddhism a completely different dimension?

The first days of the trip existed mainly of sitting in the car and looking around. But the places which we did visit were definitely worth seeing.
Apart from the ‘concrete city ideal’, that the Chinese brought even this far out, the atmosphere was incredible. Tibetans are extremely friendly towards foreigners and seem to radiate a very comfortable peace.
The attractions (monasteries) were very interesting, but have lost a lot of their influence as centers of over society over the past 60 years. Chinese tour busses, ticket offices and enormously decreased amounts of monks made the experience inside the monasteries a bit of a disappointment.

Lhasa itself, where there are now more Chinese than Tibetans, out of all cities has lost most character. On of the monasteries and the Patala (Palace of the Dalai Lamas) were both fantastic and disappointing at the same time.
The palace, which even in the middle of a big city, stands out amazingly, was in my opinion more impressing than the forbidden city in Beijing. The tombs of the former Dalai Lamas, with 3000kg to 7000 kg each, are unique. And being able to take a peek in the working chambers of the former leaders of Tibet is simply terrific.

But the, in my opinion, respect less ideas of Chinese tourism gave me kind of a bitter feeling, especially visiting the Patala. Chasing a little yellow flag around the palace with the bus outside waiting for you with a running engine can be accepted. But the constant idea they seem to have that they are completely alone and don’t have to consider any of the other visitors (locals and tourists) is very annoying. Apart from that, a little respect for those few remaining monks couldn’t harm you either.

Even though I left Tibet with slightly mixed feelings, I am very happy I visited it and am also very happy to be able to travel on my own again. And to decide for myself which places I’d like to visit.

After Lhasa, Kashgar was the next stop. Next week more about this ;)

For now, sweet dreams and bye bye

Roel
Ps: The video gives an impression of how the monks debate.