Namaste !!
Door: Roel
Blijf op de hoogte en volg Roel
29 Juli 2009 | Nepal, Kathmandu
(scroll down for English)
Namaste !!
Via de meest relaxte grensovergang ooit in Kakarvitta werd met een nieuw stickertje in het paspoort opnieuw een nieuw avontuur ingeluid: Nepal.
Ons overhaaste vertrek uit India had een aantal extra dagen in Nepal opgeleverd. In plaats van direct de bus te pakken naar Katmandu besloten we een andere weg in te slaan: De weg naar Dahran en alles ten Noorden daarvan. Later bleek deze keus te betekenen dat voor twaalf dagen geen buitenlanders gingen zien. Een nieuw record !!
Vanuit Dahran bracht de bus ons naar Hile. Een mooi bergstadje dat bekend staat om haar Tumba. Een Tumba is een grote mok vol met een sort mosterdzaadjes die alcohol produceren als je er water bijgooid. Geweldig !!
Volgens de kaart stopt de weg in Hile. Volgens de buschauffeur niet. De busrit naar Mude, zo’n 80 km noordelijker, was een geweldig avontuur. Ik heb nog nooit in, laat staan op, een bus gezeten die zo vol was als deze. Met een man of 40 bovenop het dak van de bus door linke modderpaden in de bergen. Op momenten weet je niet meer waaraan of aan wie je je moet vastgrijpen in de bochten. Ondanks dat Juul de dood in de ogen heeft gekeken zijn we, voor zover ik kan beoordelen, onderweg niemand kwijtgeraakt en zijn alle 100+ passagiers netjes aangekomen.
Mude was leuk, maar opnieuw zo hoog dat je midden in de wolken zit en de overkant van de straat maar net te zien is.
Vanuit Mude is er geen bus meer, maar wel iets dat lijkt op een weg. Gelukkig kwam de volgende ochtend een klein vrachtautootje langs waar we bovenop mochten gaan zitten. Door modder en rivieren en onder het genot van een lokaal deuntje (op het dak te horen)bracht het ons tot op een uurtje van Tumlingtar.
Zoals iedereen weet is Tumlingtar Airport een van Nepals grootste knooppunten. Met 1 dagelijkste vlucht die maar liefst 18 personen de ‘stad’ in en uit vervoert bood het de ideale uitkomst voor Edwin en Juul die van hieruit naar Kathmandu vlogen.
Bas en ik besloten om te proberen een gids te vinden die ons naar Jiri wilde brengen vanwaar we opnieuw een bus kunnen pakken naar de hoofdstad.
Pala, de gids, was een aardige jongen uit een dorpje op de grens met Tibet met flink wat peper in zijn reet. Het tempo dat die kerel erop had zitten ging echt t ever af en toe. De trek die we gedaan hebben was hemelsbreed zo’n 100 tot 120 km. met een aantal pittige colletjes van boven de 3500 meter. Voor de totale wandeling staan 10 a 12 dagen gepland. Wij hadden hem er na 7 dagen op zitten.
Geweldige natuur, authentieke dorpjes, aardige mensen, lachende kinderen en een week zonder wc papier. Bij vlagen was het zwaar afzien, maar zeker de moeite waard. Fantanstisch om van het vliegtuig in Tumlingtar tot de bus een week later geen voertuig meer te zien. En respect voor de locals die je overall tegenkom, slepend met manden gevuld tot 80 of 100 kilo. Ik heb 1 keer geprobeerd een stukje te lopen met een mand van 35 kilo… maar het is echt geen doen.
De trek bracht ons uiteindelijk naar Shivalaya vanwaar normal gesproken een bus naar Kathmandu rijdt. De bus vertrok netjes op tijd in de morgen. Maar na een aantal uur bleken alle toegangswegen naar de hoofdstad te zijn geblokkeerd vanwege een Maoistische aanslag op een bus. Niemand mocht de stad nog in of uit. Gevolg: 7 uur lang Tumba stop in een klein dorpje. De invloed van de Tumba was, toen de bus s’ avonds toch vertrok, goed te merken in de bus. (zie filmpje beneden aan)
We hebben nog een week in Nepal voordat we Tibet ingaan. Tibet wordt helaas iets minder avontuurlijk. Onze Chinese vrienden houden alles strak in de hand zodat wij als toerist netjes worden beschermd tegen de gevaarlijke aanhang van de Dalai Lama… Uiteraard…
Groeten uit Kathmandu
Roel
Namaste !!
Via the most relaxed border crossing ever in Kakarvitta and a new sticker in my passport a new adventure began: Nepal.
Our hasty run out of India left us with a couple of extra days in Nepal. Instead of taking a bus directly to Kathmandu we decided to wander another road: The road to Dahran and everything north of this town. Later we found out that this choice meant we wouldn’t see any foreigners for 12 days in a row. A new record!!
From Dahran a bus took us to Hile. A nice, idyllic, mountain village that’s famous for its Tumba. A Tumba is a kind of big mug filled with millet. A mustard seed kinda seed that produces alcohol when it touches water. Amazing !!
The map shows no road continuing after Hile. According to the bus driver there was. The bus ride to Mude, about 80 km north, was an super cool adventure. I have never in my life been in, let alone ON, a bus with as much people as in this one. With about 40 others we were sitting on top of the roof. A trip through mud on dangerous mountainous roads with moments on which you don’t know to what or who to hold on. Despite Juul’s close encounter with dead and as far as I could judge, we didn’t lose anyone along the way. And all 100+ passengers arrived at their destination.
Mude was a nice town, but once again, on an altitude that leaves you high in the clouds and makes it impossible to see the other side of the road from your window.
From Mude there is no more bus, but there is something that, with some imagination, could be defined a road. Fortunately a small truck passed the next morning and we were allowed to climb on. Through mud and rivers and enjoying the local tunes coming from the cabin it brought us to a more or less one hour walk from Tumlingtar
As everybody probably knows, Tumlingtar Airport is one of Nepal’s biggest transportation hop. With one daily flight that allows 18 people to enter and leave the city it supplied Edwin and Juul with a way out. They flew to Kathmandu the next morning. Bas and I decided to search for a guide who wanted to walk us to Jiri, from where a bus can be taken to the capital.
Pala, the guide, was a nice lad from some small village on the border with Tibet. As we Dutch call it: It looked as If this guy had chilies in his ass. The speed this guy handled was definitely a little above average. The trek was about 100 to 120 km as the crow flies, with a couple of tough passes above 3500 meter. For the complete trek there are usually 10 to 12 days planned. We finished it on the 7th day…
Amazing nature, stunning views, authentic villages, charming people, laughing children and week without toilet paper. Sometimes very tough, but it was definitely worth it. It’s amazing to be in an area in which from the airplane in Tumlingtar till the bus a week later we didn’t see any vehicle. Furthermore I need to say that the locals earn respect for the way they carry their goods into the mountains. They carry baskets on their backs filled till 80 or 100 kilos. I tried to walk for 10 seconds with a basket of 35 kilos. Not doable !!
The trek eventually brought us to Shivalaya, from where a bus can usually be taken to Kathmandu. The bus left on time in the morning, but after a couple of hours it stopped. Apparently all roads to the capital were blocked by the army due to a Maoist terrorist attack on a bus a day earlier. Nobody was allowed to enter or leave the city. Result: a seven hour Tumba break in a small village. The Tumba’s influence was more than noticeable when the bus did leave later that evening. (see video)
We have one more week in Nepal before we’ll enter Tibet. Tibet will be a lot less adventurous. Our Chinese friends hold all strings tightly when it comes to tourism. And of course by doing this they protect us, good tourists from the dangerous followers of the Dalai Lama…
Anyway,
From Kathmandu I say ‘Namaste’ !!
Roel
Namaste !!
Via de meest relaxte grensovergang ooit in Kakarvitta werd met een nieuw stickertje in het paspoort opnieuw een nieuw avontuur ingeluid: Nepal.
Ons overhaaste vertrek uit India had een aantal extra dagen in Nepal opgeleverd. In plaats van direct de bus te pakken naar Katmandu besloten we een andere weg in te slaan: De weg naar Dahran en alles ten Noorden daarvan. Later bleek deze keus te betekenen dat voor twaalf dagen geen buitenlanders gingen zien. Een nieuw record !!
Vanuit Dahran bracht de bus ons naar Hile. Een mooi bergstadje dat bekend staat om haar Tumba. Een Tumba is een grote mok vol met een sort mosterdzaadjes die alcohol produceren als je er water bijgooid. Geweldig !!
Volgens de kaart stopt de weg in Hile. Volgens de buschauffeur niet. De busrit naar Mude, zo’n 80 km noordelijker, was een geweldig avontuur. Ik heb nog nooit in, laat staan op, een bus gezeten die zo vol was als deze. Met een man of 40 bovenop het dak van de bus door linke modderpaden in de bergen. Op momenten weet je niet meer waaraan of aan wie je je moet vastgrijpen in de bochten. Ondanks dat Juul de dood in de ogen heeft gekeken zijn we, voor zover ik kan beoordelen, onderweg niemand kwijtgeraakt en zijn alle 100+ passagiers netjes aangekomen.
Mude was leuk, maar opnieuw zo hoog dat je midden in de wolken zit en de overkant van de straat maar net te zien is.
Vanuit Mude is er geen bus meer, maar wel iets dat lijkt op een weg. Gelukkig kwam de volgende ochtend een klein vrachtautootje langs waar we bovenop mochten gaan zitten. Door modder en rivieren en onder het genot van een lokaal deuntje (op het dak te horen)bracht het ons tot op een uurtje van Tumlingtar.
Zoals iedereen weet is Tumlingtar Airport een van Nepals grootste knooppunten. Met 1 dagelijkste vlucht die maar liefst 18 personen de ‘stad’ in en uit vervoert bood het de ideale uitkomst voor Edwin en Juul die van hieruit naar Kathmandu vlogen.
Bas en ik besloten om te proberen een gids te vinden die ons naar Jiri wilde brengen vanwaar we opnieuw een bus kunnen pakken naar de hoofdstad.
Pala, de gids, was een aardige jongen uit een dorpje op de grens met Tibet met flink wat peper in zijn reet. Het tempo dat die kerel erop had zitten ging echt t ever af en toe. De trek die we gedaan hebben was hemelsbreed zo’n 100 tot 120 km. met een aantal pittige colletjes van boven de 3500 meter. Voor de totale wandeling staan 10 a 12 dagen gepland. Wij hadden hem er na 7 dagen op zitten.
Geweldige natuur, authentieke dorpjes, aardige mensen, lachende kinderen en een week zonder wc papier. Bij vlagen was het zwaar afzien, maar zeker de moeite waard. Fantanstisch om van het vliegtuig in Tumlingtar tot de bus een week later geen voertuig meer te zien. En respect voor de locals die je overall tegenkom, slepend met manden gevuld tot 80 of 100 kilo. Ik heb 1 keer geprobeerd een stukje te lopen met een mand van 35 kilo… maar het is echt geen doen.
De trek bracht ons uiteindelijk naar Shivalaya vanwaar normal gesproken een bus naar Kathmandu rijdt. De bus vertrok netjes op tijd in de morgen. Maar na een aantal uur bleken alle toegangswegen naar de hoofdstad te zijn geblokkeerd vanwege een Maoistische aanslag op een bus. Niemand mocht de stad nog in of uit. Gevolg: 7 uur lang Tumba stop in een klein dorpje. De invloed van de Tumba was, toen de bus s’ avonds toch vertrok, goed te merken in de bus. (zie filmpje beneden aan)
We hebben nog een week in Nepal voordat we Tibet ingaan. Tibet wordt helaas iets minder avontuurlijk. Onze Chinese vrienden houden alles strak in de hand zodat wij als toerist netjes worden beschermd tegen de gevaarlijke aanhang van de Dalai Lama… Uiteraard…
Groeten uit Kathmandu
Roel
Namaste !!
Via the most relaxed border crossing ever in Kakarvitta and a new sticker in my passport a new adventure began: Nepal.
Our hasty run out of India left us with a couple of extra days in Nepal. Instead of taking a bus directly to Kathmandu we decided to wander another road: The road to Dahran and everything north of this town. Later we found out that this choice meant we wouldn’t see any foreigners for 12 days in a row. A new record!!
From Dahran a bus took us to Hile. A nice, idyllic, mountain village that’s famous for its Tumba. A Tumba is a kind of big mug filled with millet. A mustard seed kinda seed that produces alcohol when it touches water. Amazing !!
The map shows no road continuing after Hile. According to the bus driver there was. The bus ride to Mude, about 80 km north, was an super cool adventure. I have never in my life been in, let alone ON, a bus with as much people as in this one. With about 40 others we were sitting on top of the roof. A trip through mud on dangerous mountainous roads with moments on which you don’t know to what or who to hold on. Despite Juul’s close encounter with dead and as far as I could judge, we didn’t lose anyone along the way. And all 100+ passengers arrived at their destination.
Mude was a nice town, but once again, on an altitude that leaves you high in the clouds and makes it impossible to see the other side of the road from your window.
From Mude there is no more bus, but there is something that, with some imagination, could be defined a road. Fortunately a small truck passed the next morning and we were allowed to climb on. Through mud and rivers and enjoying the local tunes coming from the cabin it brought us to a more or less one hour walk from Tumlingtar
As everybody probably knows, Tumlingtar Airport is one of Nepal’s biggest transportation hop. With one daily flight that allows 18 people to enter and leave the city it supplied Edwin and Juul with a way out. They flew to Kathmandu the next morning. Bas and I decided to search for a guide who wanted to walk us to Jiri, from where a bus can be taken to the capital.
Pala, the guide, was a nice lad from some small village on the border with Tibet. As we Dutch call it: It looked as If this guy had chilies in his ass. The speed this guy handled was definitely a little above average. The trek was about 100 to 120 km as the crow flies, with a couple of tough passes above 3500 meter. For the complete trek there are usually 10 to 12 days planned. We finished it on the 7th day…
Amazing nature, stunning views, authentic villages, charming people, laughing children and week without toilet paper. Sometimes very tough, but it was definitely worth it. It’s amazing to be in an area in which from the airplane in Tumlingtar till the bus a week later we didn’t see any vehicle. Furthermore I need to say that the locals earn respect for the way they carry their goods into the mountains. They carry baskets on their backs filled till 80 or 100 kilos. I tried to walk for 10 seconds with a basket of 35 kilos. Not doable !!
The trek eventually brought us to Shivalaya, from where a bus can usually be taken to Kathmandu. The bus left on time in the morning, but after a couple of hours it stopped. Apparently all roads to the capital were blocked by the army due to a Maoist terrorist attack on a bus a day earlier. Nobody was allowed to enter or leave the city. Result: a seven hour Tumba break in a small village. The Tumba’s influence was more than noticeable when the bus did leave later that evening. (see video)
We have one more week in Nepal before we’ll enter Tibet. Tibet will be a lot less adventurous. Our Chinese friends hold all strings tightly when it comes to tourism. And of course by doing this they protect us, good tourists from the dangerous followers of the Dalai Lama…
Anyway,
From Kathmandu I say ‘Namaste’ !!
Roel
-
06 Augustus 2009 - 16:07
Carolien:
hallo Roel, weet via jouw vader van jouw wereldreis en volg je via jouw site. Ik bezoek de site zeer geregeld, weer 'ns wat anders dan mijn stoffige bureau. Leuk om je verhaaltjes te lezen en om de vaak prachtige foto's te zien. Vooral boeiend omdat je zo veel laat zien van de locals en de mooie landschappen. Ben ook bezig met mosterd-zaadjes, met het inmaken van courgette, net effe anders dus. Wens je veel liefde en wijsheid op je pad,zeker in Tibet. Groetjes! -
12 Augustus 2009 - 11:54
Marc Stollman:
Hallo Roel,
Ik ben een collega van je vader en volg al van begin af aan jouw avontuur. Geweldig wat jij allemaal meemaakt. Ook de stijl van je reisverslagen bevalt me wel. Schitterend in één woord.
Ben benieuwd waar je nog allemaal terecht komt.
Het lezen van de verslagen is een welkome afwisseling van onze drukke werkzaamheden hier.
En om maar in stijl af te sluiten zeg ik Namaste. En volgens ons eigen gebruik zou ik zeggen De Jruss!!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
