Noord Vietnam

Noord Vietnam: een andere wereld !!
2300 km op de scooter

Zoals beloofd in mijn laatste verhaaltje ben ik 19 mei per scooter in Hanoi weggereden op weg naar misschien dat laatste stukje Vietnam waar de “stroom witte mensen” nog niet geheel aan banden is gelegd…
Binnen ongeveer een uur op de weg is van de drukte in Hanoi niets meer te merken en na ongeveer 100 km veranderen naast het landschap ook opeens de mensen. Waar de rest van het land behoorlijk verwesterd is en de kleding niet veel afwijkt van wat wij dragen, bevinden zich in het Noorden voornamelijk mensen die vasthouden aan eigen gewoonten en kledingdracht. Van coole jongens met oorbellen en stoere meisjes met minirokjes naar boerenpummels en meisjes met alle kleuren kleding, hoeden en opgestoken haar (de sinds december verplichte helm wordt netjes op de hoed en haar gedragen: zo’n 20cm boven het hoofd dus…)

Mijn eerste stop was Son La. Na een goede nachtrust ben ik de tweede dag in een lange zware etappe over modderige bergpaden en mistige wegen doorgereden naar Dien Bien Phu, op de grens met Laos. Dien Bien Phu is waar de plaats waar de Fransen uiteindelijk zijn verslagen en heeft een grote naam in Vietnam. Bij de naam blijft het ook: een grote lelijke stad waar je liever vertrekt dan aankomt !!
Snel door naar Muang Lai. Een veel mooier stadje in een prachtige valei. Desalnietemin heeft deze stad een stuk minder rooskleurige toekomst om naar uit te kijken. In 2010 moet Muang Lai op de bodem liggen van een groot meer.

In Muang Lai kwam ik Sergio tegen. Een Portugees met ongeveer hetzelfde plan als ik wat betreft het rondrijden van het Noorden. Ondanks tegenstrijdige belangen in het aankomende Euro2008 besloten we de reis samen voort te zetten.
De volgende dag liep de weg via Sin Ho naar Lai Chau. Sin Ho is volgens Lonely Planet een plaats waar mensen je echt aankijken met een dodelijke blik van: “Wat doe je hier!!”. En ja, Lonely Planet Vietnam heeft ook wel eens gelijk, het moet gezegd worden…

Na Lai Chau hadden we een heel mooie route bedacht aan de hand van diverse kaarten. Via Muang So wilden we proberen Sapa te bereiken. Het eerste deel van de weg was netjes geasfalteerd. Aan het volgende stuk was iets minder aandacht besteed. We kwamen aan in het dorpje Ban Mun vanwaar we dolgraag wilde doorrijden naar Giang Ma Pho om via deze metropool de grensstad Lau Cai te bereiken dat slechts 40km van Sapa ligt. Nu hoor ik iedereen al denken: “Is dat nu wel verstandig in deze tijd van het jaar?” En ik moet ook toegeven dat de regenbuien geen verbeterende factor zijn wat betreft rijcomfort.
Mensen in het dorp waren niet echt positief over de weg naar onze gewenste bestemming. We begrepen echter niet helemaal waarom niet. Onze kennis van hun taal: Dzao, is gering. En hun Nederlands en Portugees is ook niet om over naar huis te schrijven. Ongeveer 30 meter na het dorp kwamen we erachter wat ze bedoelde. De beoogde route stak hier een rivier over. De weg deed dit niet (zie foto: Ban Mun brug)
We waren hier echter niet gekomen om terug te gaan!! Althans, nog niet. Met hulp van de lokale jeugd hebben we de scooters naar de overkant gesleept door de rivier.
Nog vol van onszelf omdat we toch de rivier hadden overgestoken ondanks het negatieve lokale advies kwamen we in het volgende dorp aan, slechts 8 km van Giang Ma Pho. De locals waren hier evenmin positief gestemd over ons plan, maar waren we een stuk overtuigender in het overbrengen van de boodschap. Ze lieten ons hun zelf gerepareerde brug zien (zie foto: erik macco brug). Deze brug was werkelijk een stukje technisch vernuft zoals nergens anders ter wereld vertoond. Bij het te voet oversteken hield het lokale stamhoofd mijn hand opvallend stevig vast. Dit vond ik op dit betreffende moment een fijn en zeer veilig gevoel geven. Aan de overkant wist hij uit te leggen dat in een storm afgelopen jaar niet alleen deze twee bruggen waren verwoest, maar ook een brug 6km verderop. En dit zou gaan om een brug over een echte rivier, waar de overkant op geen enkele mogelijke manier te bereiken is per scooter.
Zwaar teleurgesteld werden Sergio en ik in het huis van het stamhoofd ontvangen en getrakteerd op kleine zure mango’s en spirituele rijstwijn getrokken van (uiteraard rijst) en ritueel afgesneden geitenballen. Dit smaakte eerlijkwaar echt goed !! (de mango’s niet)
Na onze lokale vrienden opnieuw aan het werk te zetten om de scooter aan de overkant te krijgen zijn we teruggereden naar Muang So waar we een hotel vonden.
Die avond regende het hard en dit was de reden dat we ook de volgende dag niet de gewenste route konden afleggen (zie foto’s: kan net & kan net niet) Via een omweggetje hebben we aan het einde van deze dag Sapa bereikt.

Sapa is de toeristenplaats in het Noorden. De plaats waar iedereen komt voor het zien van de rijstplateaus en lokale stammen. Wij hebben hier een aantal dagen ‘rust’ genomen om een driedaagse trekking te doen. Het gebied is erg mooi, maar zo toeristisch uitgebuit dat de autenciteit op kledingdracht na compleet verdwenen is.

Snel weer naar de orde van de dag en lekker rondcrossen op de honda’s !!
De weg die wij hadden uitgezocht om vanuit Sapa naar Bac Ha te komen werd ons opnieuw niet door iedereen aangeraden. Het zwaar gestresste meisje dat het hotel runde vertelde ons dat deze weg ‘not good for us’ was, maar wel mogelijk. Reden genoeg om het te proberen. Na een lange zware tocht kwamen we 11 uur later aan in Phu Lu. De laatste 35 km naar Bac Ha waren niet iets te veel…
Ontbijt in Bac Ha de volgende ochtend was het begin van weer een lange dag op de weg. Ditmaal leidde het tot Bac Quang, waar we vanwege een erg zwarte storm ons kamp maar opsloegen die avond.

Bac Quang ligt net onder Ha Giang Provincie. Dit deel van het land was voor mij 1 van de echte mustsees in het land. Het landschap is er veruit het mooist en vanwege het feit dat toeristen hier niet mogen rondreizen zonder vergunning en de ligging tegen de Chinesche grens zijn de lokale stammen nog compleet afgesneden van westerse invloeden (behalve karaoke).
In Ha Giang stad werd ons het leven echter behoorlijk zuur gemaakt door lokale gidsen en vvv. Na 4 uur rompslomp verlieten we de stad, zonder vergunning en in niet de gewenste richting. We hadden besloten dit deel maar gewoon over te slaan dan… totdat we de eerste en tevens laatste toeristen tegenkwamen in dit deel van het land. Een Canadese en een Zwitser vertrelden ons dat ze zojuist een week hadden doorgebracht in onze gewenste bestemming zonder vergunning en zonder problemen. Reden genoeg om via een (makkelijk en kort lijkende) shortcut alsnog in noordelijke richting te rijden.
Deze beslissing namen we om 15:00 uur. 90km verder en 6 uur later kwamen we in de regen aan in Yinh Minh. Moe, doorweekt en hongerig kwamen we tot de conclusie dat alle 5 hotels in dit stadje vol zaten… Meo Vac, dat 45km verderop ligt was onze enige uitweg. De stroomstoring door de storm zorgde voor een slapende stad zonder licht of werkend tankstation. Dit in combinatie met de lege tanks en 45km voor de boeg leverden een moeilijke maar lonende zoektocht naar benzine op.
Om 23:15 uur kwamen we aan in Meo Vac, alwaar we na twee volle hotels een derde vonden met een vrije kamer !!

Alle moeite nodig om de bestemming te bereiken was het zeker waard. Het landschap is adembenemend. De kalkstenen rotsen en vooral de manier waarop de bergstammen toch hun gewassen hierop weten te verbouwen is ongelooflijk en bijna onwerkelijk.
Het hoogtepunt van de reis was zonder twijfel de markt op zondagochtend in Lung Phin. Hier komen wekelijks alle verschillende bergstammen (volgens mijn bronnen 22 verschillende etnische groepen) samen om hun gewassen aan elkaar te verkopen. Het feit dat iedere stam eigenlijk maar 1 gewas verbouwt maakt het noodzaak dit te verhandelen. Dit is de reden voor de enorme massa mensen op deze markt. Ik schat dat er zo’n 800 tot 1000 man waren op deze markt. En zij waren niet de atractie; dat waren wij.

In de hele provincie zijn opvallend weinig honden. En nog minder volwassen honden. In Meo Vac vond ik het tijd om me eens te verwennen met de lokale verwennerij die hieraan ten grondslag ligt: Thit Cho (of wel hondenvlees). Een mega Bbq hondenshaslik zag er geweldig uit en smaakte naar verwachting. Wat de ervaring enigszins versterkte waren de drie puppies die door het restaurant rende om alle restjes op te eten… Zoals Sergio mooi aan gaf: ‘Mummy will feed you’ krijgt zo een beetje vreemde betekenis.

Na drie dagen overgave aan de natuur en lokale tradities was het tijd om dit deel weer te verlaten. Dan zijn er twee opties: de lange makkelijke via Ha Giang (2 dagen) en de korte en meer ‘uitdagende’ (1 dag). Keuze gemakkelijk gemaakt uiteraard. ( http://www.youtube.com/watch?v=ax0zNnsQWdE )

Via Bao Lac zijn we in 1 dag doorgereden naar Cao Bang. Een stad die een stuk dichter bij de westerse wereld ligt. Althans zo lijkt het. Er zijn mensen die engels spreken en een hotel wordt op veel plaatsen niet meer alleen aangetoond met ‘khach san’. Van het woord pizza heeft niemand ooit gehoord. Jammer…

Na een paar dagen in dit gebied te hebben rondgereden was het voor mij tijd om terug te keren naar Hanoi. Sergio is doorgereden naar de kust en heeft daar nog een aantal extra dagen doorgebracht.

Vanuit Hanoi heb ik een tegengevallende trip naar Halong Bay geboekt. Mijn plan was om vanuit Hanoi China in te reizen. De beste mensen op de Chinese ambassade dachten hier echter anders over. Als ik een visum wil dan moet ik maar terug naar Nederland met mijn paspoort.
Om deze reden ben ik nu terug in Bangkok… om via hier te proberen China te bereiken.

Het plan is nu om te gaan duiken in het zuiden. Daarna de finale tussen Nederland en Portugal kijken in Bangkok. En dan met Edwin naar Laos.

Genoeg om naar uit te kijken dus
Groeten Roel
Extratjes:
Vietnam houdt van Karaoke:
http://www.hotshare.net/video/61792-452744816c.html
MVI_0176.avi (104.59 MB)

De weg tussen Meo Vac en Dong Van:
http://www.youtube.com/watch?v=hxVVYS7z1_k

Mijn Nederland Italie ervaring:
http://www.hotshare.net/video/61997-6696858700.html

De weg van Sapa naar Phu Lu:
http://www.hotshare.net/video/61995-621514749e.html

+ filmpjes op deze site



Northern Vietnam: a different world !!
2300 km on a scooter

As promised in my last update I left Hanoi on the 19th of May on a scooter. Off to see maybe that last part of Vietnam where the massive run of tourists hasn’t been completely standardized.
Within about an hour on the road out of Hanoi the cities crowd has disappeared and about a 100 km further with the landscape the people change as well. Whereas the rest of the country is pretty westernized and clothes don’t really differ that much from what we wear, in the North people generally hold on to their original habits and clothing. The weirdest I found the way Tay minority women wear their hair up high and especially the way they wear their obligatory helmet upon that…

My first stop was Son La. After a good night rest I left for Dien Bien Phu the next day. A heavy drive through muddy mountain paths and foggy roads I arrived in the border-town around 11 hours later. Dien Bien Phu is the place where the French were finally defeated and carries a big name in Vietnam. The name is all it has: An ugly big town from where leaving feels better than arriving.
As fast as possible to Muang Lai the next day. A town that’s a lot prettier but with a future that’s a lot less bright. In 2010 Muang Lai is supposed to be at the bottom of a huge lake.

In this town I met Sergio. A Portuguese guy with more or less the same plan, biking the North. Nevertheless our opposite imports in the oncoming Euro2008 we decided the continue the journey together.
The next day our route passed Sin Ho on the was to Lai Chau. According to Lonely Planet Sin Ho is one of those places where people still look at foreigners with a deathly look of: ‘You’re not from here, so what are you doing here look’. And, it has to be said: occasionally Lonely Planet Vietnam is not mistaken…

In Lai Chau we planned a very nice route with help of several maps. Through Muang So we wanted to try and reach Sapa. The first part of the road was properly tarmac ked. A lot less attention was paid constructing the following part. We arrived in the village of Ban Mun from where we were very eager to continue Giang Ma Pho, to continue the road from this metropole towards Lao Cai which is only 40km away from Sapa. I can already hear people thinking: “Do you realy think that’s smart in time of year?”. And I have to admit that the heavy rainfall doesn’t improve riding comfort on these roads.

People in the village weren’t very positive about the road taking us to our beloved destination. We couldn’t completely figure out why though. Our knowledge of their language. Dzao, is minimal. And they weren’t quite fluent in Portuguese or Dutch either. 30 meters after we left the centre of town, we found out why…
Our intended route crossed the river here. The road didn’t. (see picture: Ban Mun brug)
Anyway, we didn’t come here to go back, at least not yet. With the aid off the local youngsters we managed to drag, push and carry the bikes across the river. Still very pleased with our accomplishment, despite negative advice by the locals we arrived in the next village, only 8km from Giang Ma Pho.
The locals here weren’t very positive about our plan either, but were a lot more perseverant and successful in delivering the message. They showed us their repaired bridge (see picture: erik macco brug). This brigde honestly was a product of very refined craftsmanship. Crossing the bridge with the tribal leader, this guy held my hand very firmly. At the time being I found this nothing less than very pleasant and especially safe…
On the other side he was able to make himself understood in telling me that in the same storm a year ago not only this bridge and the Ban Mun bridge were destroyed, but also a third bridge about 6 km from here. This would concern a not existing bridge crossing a real river which would be impossible to cross by scooter.

Heavily disappointed Sergio and I were invited into the tribal leaders house where he served us little sour green mangos and local spiritual rice wine made out of (rice of course) and ritually cut off goat balls. Which, unexpectedly tasted very well (not the mangos of course).

After putting our local friends back to work carrying the bikes across we returned to Muang So where we found a hotel.
That night heavy rained soaked our shoes and disabled us to take the road we wanted to the next day (see pictures: kan net & kan net niet). A couple of extra kilometers eventually got us to Sapa this day.

Sapa is the biggest tourist attraction in the North. The place where everybody comes to see the rice paddies and local tribes. We took a couple of days of to do a three day trekking. The area is beautiful, but so tourism-wise worn out that, except from clothing, not a lot of local traditions remain.

As fast as possible back on our Hondas !! The way we chose to get from Sapa to Bac Ha, again, was a way that was not recommended to us. The extremely stressed girl working at the hotel had told us this road was: “not good for us” but possible. Reason enough to go for it. After a heavy stretch of 11 hours we arrived in Phu Lu, Bac Ha, that only lay 35km away was just a little bit too far. (see the road conditions: http://www.hotshare.net/video/61995-621514749e.html )
Breakfast the next day in Bac Ha started off another long day on the road. This time it lead us to Bac Quang, where, due to heavy storm we, ‘made camp’.

Bac Quang lies just under Ha Giang Province. This part of the north definitely was one of my must sees in this country. The landscape is by far the most beautiful and because of its location on the Chinese border and tourist restrictions which don’t allow foreigners to travel here without permits, the people have been cut of from western influence like I had never seen before. (except karaoke)

In Ha Giang town people gave us a hard time. Hassly at the tourist office and with local guides made us leave the city after 4 hours without permits and not in our planned way. We had decided to just skip this part of the country and continue our route… Till we met the first and last tourists on our way this far north. A Canadian, Swiss couple had just spend a week in this province without permits and without any problems. They convinced us to go their anyway, despite not having the right papers.
We decided to take a (ok-looking) shortcut and head north anyway. This decision we took at 15:00 hours. 90km and 6 hours later we arrived in the rain in Yinh Minh. Exhausted, Soaked and a bit hungry we came to the conclusion that all five hotels in this town we’re full…
Meo Vac, situated 45km from here was hour only solution. Due to the electrical storms power was off and the gas station was out not working. The combination of our empty tanks and this sleeping dark town left us with the difficult, but successfully fulfilled task of finding petrol.
23:15 hour we arrived in Meo Vac, where after two hotels that were full we found a place with one spare room!!

The effort needed to reach this destination far north was certainly worth it. The landscape is breathtaking. The limestone rocks, and especially the way the locals manage to cultivate them, are amazing and almost surreal.
The highlight of the trip, without any doubt, was the Sunday-morning market in Lung Phin. Weekly all ethnic tribes (22 according to my resources) gather to sell their crops. The fact that almost all of them are ‘one crop tribes’ makes it necessary for them to trade. A huge mass of people is attracted by this market. I would estimate around 800 to a 1000. And they were not the attraction. We were!!

Throughout the whole province you don’t see many dogs. Especially fully grown dogs are rare. In Meo Vac I found it about time to treat myself to the local ‘pampering’ which causes this: Thit Cho (dog meat). A huge Bbq dog-skewer looked very tasteful and tasted as expected. What gave this experience a little awkward feeling were the three puppies going around the restaurant, eating leftovers… As Sergio put very nicely: ”Mummy will feed you has just been put in a completely new dimension.”

After three days of surrendering to nature and local traditions is was about time to leave this part again. There were two options: The long and easy one through Ha Giang (2days) and the short and ‘challenging’ one (one day). Not hard to choose I’d say: (http://www.youtube.com/watch?v=ax0zNnsQWdE )

Through Bao Lac we continued to Cao Bang. A city that seems to be a lot closer to the ‘western’ Vietnamese culture. There are people that speak English and hotels aren’t only addressed by ‘khach san’. The word pizza was new to them though…

After a couple of days riding around this area time had come for me to return to Hanoi. Sergio continued towards the coast to explore some more.

From Hanoi I did a disappointing tour to Halong Bay. My plan was to go into China from here. Nice people at the Chinese embassy didn’t agree on that. If I want a visa I should go back to Holland and get it. I’m Dutch so why would I apply in Vietnam. They were right. That really was a ridiculous thought!!

This is why I am back in Bangkok right now. I will try and get into China from here.
The plan is to go diving first and explore the south. After that I will watch the final between Holland and Portugal in Bangkok and after that travel Laos with Edwin.

Enough to look forward to.

Cheers
Roel

Extras:

Vietnam LOVES Karaoke:
http://www.hotshare.net/video/61792-452744816c.html
MVI_0176.avi (104.59 MB)

The road between Meo Vac ann Dong Van:
http://www.youtube.com/watch?v=hxVVYS7z1_k

My Holland Italy experience:
http://www.hotshare.net/video/61997-6696858700.html

+ videos on this site