Na veel WACHTEN weer een verhaal !!

In mijn laatste stukje gaf ik aan dat ik terug ben gevlogen naar Bangkok om een visum te regelen voor China. In Bangkok bleek dit niet moeilijk: Een klein beetje meer geld dan het visum echt kost en je mag naar China !!

Nu had ik direct een ticket kunnen boeken en naar china kunnen gaan. Waar het niet dat Edwin de Statistiekenman zijn zinnen gezet had op een uitdagende vakantie in het verre Oosten…

Edwin zou de 17e juli invliegen en samen met mij door Laos en China naar Shanghai reizen. Een geweldig idée dat mij voldoende tijd liet om in alle rust nog een aantal plekken in Thailand en Zuid Laos te bezoeken.;

Direct na Nederland – Frankrijk (het lijkt al weer maanden geleden) ben ik naar Umphan gereist om Thailands grootste waterval te bezoeken in een trekking. De waterval zelf was geweldig!! Net als de wedstrijd Portugal-Duitsland die ik met een Duitse kerel heb gekeken in het niet zo heel erg authentieke Karen-dorp waar we de tweede nacht doorbrachten. Een zatte gids, een zeer tevreden Duitser en een aantal slapende locals zijn de voornaamste herinneringen aan deze avond… (Naast de duw van Ballack natuurlijk)

De laatste dag van de trekking was het begin van een lange diverse reis naar Hua Hin. In de juiste volgorde via olifant, pick up truck, nog een pickup truck, bus, taxi en nog een bus kwam ik zo’n 24 uur later aan in Hua Hin om samen met Oom Peter, Chananya, Gae en Betsy te zien hoe Guus het weer flikte.

De volgende dag door naar Ko Tao om te leren duiken. Duiken zelf is geweldig: alsof je door een andere wereld zweeft. Zeker een van de beste ervaringen zo ver. Boven water was het iets minder… Op de bediening na, waan je je op Ibiza. Zuipende Engelse wijven en groepjes Engelse jongens tussen de 18 en 22 jaar op zoek naar Engels vertier: Bier en ruzie !!

Ik heb me voor bijna een week gedragen als een apatische einselganger. Mooie manier om tot jezelf te komen en te snorkelen…

Na nog een paar dagen in Bangkok, inclusief memorabele avond met Peter in Bankok’s Dodgy Bars, heb ik op 3 juli de trein gepakt naar Pakse in Zuid Laos.

Laos staat bekend om haar ontspannen sfeer, Beer Lao en Lao Lao. Met deze laatste heb ik kennis gemaakt op mijn tweede avond in Laos. Dit heeft mij direct mijn camera gekost. De volgende dag weigerde deze de lens te openen. Helaas dus zeer weinig foto’s van Zuid Laos.

Na een 4-daagse scootertocht heb ik een Pick up gepakt naar de 4000 eilanden (in de Mekhong) op de grens met Cambodja. Don Det, 1 van die 4000 eilanden, is veruit de meest laid back plaats die ik ooit in mijn leven gezien heb en ga zien !! Een plaats waar je je serveerster letterlijk wakker moet maken om iets te bestellen en een plaats waar een fruitshake zeker een minuut of 40 op zich kan doen wachten. Leven op Don Det voor toeristen bestaat uit in je hangmat hangen en in je hangmat hangen. De locals geven hierin zeker het goeie voorbeeld en doen er alles aan om ook hun hangmat niet te verlaten.

In Savanaket en Tak Kheak heb ik samen met Vaughn (eerder tegengekomen in Quy Nhon, Vietnam en Don Det) twee memorabele avonden meegemaakt. De eerste in een mooi verbloemde hoerenknal met slecht verbouwde ladyboys en een zeer open houding naar de homoseksuele samenleving…

De ander was een verjaardag van een elfjarig meisje in Tak Kheak dat met een leuk groepje locals uitliep op een enorm zuipfestijn. Het meisje van de receptie dat ons naar deze laatste happening had meegenomen was de volgende dag nergens te bekennen…


EDWIN OP BEZOEK !! 18 juli – 22 augustus Vientiane, Laos –> Shanghai, China

Na een dag wachten in Vientiane arriveerde Edwin met vrolijk gekleurde tassen en uiteraard witte sokken in de slippers !! TIJD VOOR BEER LAO !!

De eerste avond zijn we met een Frans koppel in een prachtige karaoke bar beland waar de locale jeugd zich met zang en drank volop vermaakte. De drank was goed… De gefrituurde kakkerlakken aan het einde van de avond iets minder…

Het eerste avontuur dat we zijn aangegaan was, zou het ook eens niet, een mooie tocht per scooter !!

Een mooie route van Vang Vieng naar Phonsavan de eerste dag bracht ons naar een van de grootste atracties van Laos: The plain of Jars: een veldje oude kruiken waarvan niemand weet waarom ze er staan of waar ze vandaan komen… geweldig !!

Onderweg hebben we onze goeie daad voor dit jaar maar even verricht. Een familie was aan het ploeteren om een zware kar met rijs de berg op de duwen/trekken. Onder de volgende links vind je twee mooie filmpjes die dit beeld iets verduidelijken:

http://www.youtube.com/watch?v=dvqNBR33kQw
http://www.youtube.com/watch?v=zxUwOrLsGjI

Via een overnachting in Nam Neun kwamen we terecht in Vieng Xai alwaar we na het bezoeken van de grotten (gebruikt tijdens de communistische revolutie) samen gegeten hebben met een Engelse kerel (Harry uit Dumb and Dumber) zijn Schotse vriendin (die een bewonderingswaardige gave had om uit alle mogelijke plaatsen kleine flesjes alcohol tevoorschijn te toveren) en twee jongens uit Valencia.

Uiteraard was er ook weer Lao Lao. Deze keer was het resultaat van dit geweldige locale brouwsel een zwemparij met zijn allen in een fishfarm die direct aan het restaurantje gelegen was… zeker een aparte ervaring.

Na een dagje pauze om te herstellen zijn we in twee dagen tijd doorgereden naar Luang Prabang. Een mooi stadje dat in ieder bezoek aan Laos een plaatsje verdiend.

Na de terugkomst in Vang Vieng besloten we vanwege de beperkte overgebleven tijd in Laos het Tuben te skippen. Het lot bepaalde echter anders. De bus naar Phonsali (1 per dag) was al tussen Vientiane en Vang Vieng kapot gegaan en ons werd, na drie uur wachten op het busstation, verteld dat het ticket de volgende dag ook nog geldig zou zijn. Voldoende reden om snel alsnog een band te bemachtigen en de rivier af te dobberen via de vele, vooral door Ieren bezochten, barretjes. Opnieuw een aanslag op de lever. Ja Edwin heeft zeker een invloed op de verschillende activiteiten op zo’n reis !!

De volgende dag ging er wel een bus naar Phonsali, de meest Noordelijke provincale hoofstad van het land. De trip zou ongeveer 20 uur moeten gaan duren…

Het lot bepaalde echter anders.
Je bent in Laos. Het land van de mensen zonder haast, en logischerwijs met een enorme hoeveelheid geduld. Het eerste deel van de reis verliep voorspoedig. We bereikte Luang Prabang met slechts iets meer dan 1,5 uur vertraging. Rond middernacht, na zo’n twaalf uur moest de moter voor het eerst gerepareerd worden. Na 2 uur wachten in Pak Mong vertrok de bus weer. De rit naar de volgende stop Pak Nam Noi. We arriveerden hier al om 6 uur in de ochtend. De chauffeur besloot om op de bus vanuit Vietnam te wachten. Hier zouden eventueel nog extra passagiers mee kunnen komen. Na twee uur wachten en geen enkel spoor van een bus uit Vietnam zijn we toch maar verder gereden.

Na een uur of drie door de modder te hebben gereden kwamen we aan in een klein dorpje… waar we gingen wachten !! Het heeft ons twee uur gekost om erachter te komen waarop we aan het wachten waren: een chauffeur van de Bulldozer van het dorp. Je zou denken: “waarom heeft zo’n klein dorpje een bulldozer?” Het antwoord volgde snel. In de volgende 3 kilometer waren 5 grote vrachtwagens, twee bussen en tal van kleinere voortuigen vast komen te zitten in de modder.

Na slechts een uur wachten en een uur ploeteren waren we door de diepe modder heen. Het volgende uur wachten op weer een andere gestrande vrachtwagen doet er dan ook niet meer toe.

WE KUNNEN WEER !! Rond een uur of 6 waren we al lekker onderweg, en met een beetje geluk zouden we rond 11 uur in Phonsali kunnen zijn…

Niet dus!! Uit het niets blokkeerde de remmen op het rechter achterwiel... Opnieuw werk voor El Pirato, onze technicus in alles dat kapot gaat… Cognitieve dissonatie als ik me niet vergis. Die kerel zal wel een enorme lading ervaring hebben als ie iedere dag op deze bus meemag !!

Na twee uur geknutsel ontstond er langszaam een fille achter ons van vrachtwagens en bussen die met de hulp van de bulldozer de modder hadden verlaten. De eerste chauffeur achter ons, de bestuurder van een bus probeerde tegen het advies van El Pirato in toch langs onze bus te rijden… beide linkerwielen zakte weg en de bus leek zo het ravijn in de rollen. De passagiers werden ‘geevacueerd’ en gingen, naar goed Lao gebruik, WACHTEN !!

De volgende truck heeft de bus netjes weer terug op de weg getrokken.

Na zo’n 3,5 uur werd besloten in plaats van de bus te repareren de achteras te slopen zodat de bus naar achter de berg af kon rollen zodat de andere bussen langs konden. De passagiers van onze bus werd de mogelijkheid geboden de nacht door te brengen in de bus en de volgende dag te WACHTEN op de volgende bus naar Phonsali vanuit Vientiane. Wij besloten echter in de achter ons geparkeerde bus te stappen en voor 3 euro TOCH NOG die dag naar Phonsali te gaan. Na een aantal uur rijden en UITERAARD 1,5 uur pauze om te eten, kwamen we na 39 uur en 45 minuten bussen aan om 02:15 uur…

Wel jammer voor die mensen die in de bus moeten slapen… je krijgt toch een band met ze tijdens zo’n trip…

In Phonsali dus… een lekker dagje niks doen en vervolgens een trekking.

Weer een ervaring op zich… De eerste dag voorliep voorspoedig. De verwachte regen was niet te heving en de modder was niet te diep. Met nog zo’n 40 minuten te gaan tot het dorp waar we zouden gaan slapen bereikten we een rivier… alwaar drie locals aan het WACHTEN waren… !!

De rivier was te hoog om door de lopen vanwege de regen. Wij hebben hier 6 uur gewacht voordat we ons leven waagden en tot borsthoogte met een bamboestokje door de hevig stromende rivier zijn gewandeld. De nachtelijke 40 minuten na de river waren er zon 100… die ons rond 12 uur naar onze slaapplaats brachten.

De volgende dag was de echte uitputtingsslag. Edwin had het zwaar, modder warm, regen en veel Bergen. De tocht duurde zo’n 11 uur en toen de avond viel arriveerden we in het Akhadorp. Een stam die nog geheel volgens de oude tradities leeft. Mooi om te zien, maar vanwege het jaarlijkse rijstoogsfeest dat de hele dag had geduurd waren de meeste mensen tegen de tijd dat wij aankwamen KO en naar bed. Jammer. De volgende dag liepen we in ongeveer 5 uur terug naar Bon Meun van waar we een bus zouden pakken naar Phonsali… We konden de bus direct instappen aangezien deze gelijk met ons aankwam vanuit de andere richting. De 1,5 uur die we hebben moeten wachten voor ie vertrok en de lekke band onderweg waren te verwaarlozen…

Aangezien we door ons geld heen waren en in Phonsali op Zondag of voor 8 uur geen mogelijkheid bestaat geld te bemachtigen of om te wisselen hebben we in plaats van de boot terug, toch maar weer de bus gepakt…

De hele rit verliep opvallend vlot op de reeds genoemde modderpoel na… Deze maal mochten we dit stukje naar boven in plaats van naar beneden. Een ingenieus idée van onze chauffeur heeft ons in slechts vijf uurtjes door de modder de berg op gekregen:

Een stalen paal werd de grond ingeslagen voor de bus. Aan deze paal werd een staalkabel bevestigd die tevens om de achteras van de bus werd gedraaid. Door plankgas te geven trok de bus zich door de modder ophoog. Een aparte, maar funtionele oplossing. Het losmaken van de kabel en uit de grond trekken van de paal namen steeds zo’n 30 minuten in beslag, maar waren het zeker waard.

Om 11 uur ‘s avonds waren we in Udomxai. De volgende dag hebben wede bus naar China gepakt. Weer een totaal andere wereld waarover ik over een maand ofzo wel weer eens een mooi verhaaltje ga schrijven !!


Groeten uit Lijang, China.

Roel
in gezelschap van Ringbaard Eda

“ Te gek he !! ”

extra video's:
Wachten in de bus na de trekking:
http://www.youtube.com/watch?v=em70iKksDJQ
De zingende gids:
http://www.youtube.com/watch?v=2lWrjSmfc7g




After a lot of `WAITING`, a new story

In my last post I mentioned I flew back to Bangkok to arrange a China visa. In Bangkok it wasn’t that hard. A bit more money than the visa really costs gets you into China !!.

I could have immediately bought a ticket and left for China. Because Edwin, the statistic freak, put his mind to an adventurous holiday in the far East this summer…

Edwin would fly in the 17th of July and travel through Laos and China to Shanghai. A great idea that left me with enough time to spend some time in Thailand and Southern Laos.!!

After Holland-France (it already seems like months ago) I set of for Umphan where I visited Thailands` biggest waterfall during a nice trekking. De waterfall was amazing!! Just as the match Germany-Portugal which I watched with a German lad in a not very authentic homestay Karen village where we spend the second night of the trekking. A drunk guide, a satisfied German and some sleeping locals are the main memories off this night (and off course Ballacks` push)

The last day of the trekking was the start of a very divers and long trip to Hua Hin. In the correct following order an elephant, pick up truck, another pick up truck, bus, taxi and another bus brought me to Hua Hin in about 24 hours. Here Peter, Chananya, Gae en Betsy were witnesses of how Guus won again…

The next day I left for Ko Tao to learn how to dive. Diving is amazing. As if you’re flying through another world, definitely an unforgettable experience. Above the water wasn’t as good. Apart from the waitresses you would be under the delusion you are at Ibiza. Drinking English girls and boys between 18 and 22 looking for good old English fun: Beer and fights !!
For about a week I behaved as some weird `einselganger`. A nice way to chill out and do some snorkeling….

After again a couple of days in Bangkok, including a memorable night on the town with Peter, visiting Bangkok’s Dodgy Bars, I took the train to Uban Ratchatani and crossed into Laos at Pakse on the third of July.

Laos is famous for it’s relaxed atmosphere, Beer Lao and Lao Lao. This last one I met on my second night in Laos. This has cost me my camera, two pairs of sunglasses and my torch… This means: not a lot of pictures of southern Laos.

After a four day trip on a scooter on the Bolaven Plateau I took a pick up truck to the 4000 islands (in the Mekhong) on the border with Cambodia. Don Det, 1 of those 4000 islands, is by far the most laid back place I’ve ever seen and will see in my life. A place where you literally have to wake up your waitress to order something and where a fruit shake takes around 40 minutes to make. Tourist life on Don Det exists of lying in your hammock and… lying in your hammock. Locals give the right example and do everything not to get out of theirs.

In Savanaket and Tak Kheak I spend two memorable nights with Vaughn (I met him before in Quy Nhon, Vietnam and Don Det) The first one took place in a Karaoke Bar with additional services, badly fixed lady boys and a very open attitude towards Laos` Gay society…
The second was a birthday of an eleven year old girl that, with the help of some locals, turned into a huge drinking fest. The girl from the reception that invited us to go to this happening was nowhere to be seen the next morning…

EDWIN ARRIVES !! 18 July – 22 August , Vientiane, Laos -> Shanghai, China

After a day waiting in Vientiane Edwin arrived with his colourfull backpack and, of course, white socks in his flip flops !! TIME FOR BEER LAO !!

On our first night, together with a French couple, we went to some local Karaoke Bar where local youngsters enjoyed themselves by singing and drinking. The drinks were good… De deep-fried cock-roaches were not so good…

The first adventure we went for, surprisingly, was a nice tour by scooter !!
A nice route from Vang Vieng to Phonsavan brought us to one off Laos` main attractions: The plain of jars. As you would expect hearing this name, this concerns a small field of old jars of which nobody knows why they are there of where they come from… it’s as amazing as it sounds !!

On the way we did our good deed of this year. A family was struggling to bus and pull a pushcart full of rice and other crap up a mountain. The following two links demonstrate how we managed to help them a bit:
http://www.youtube.com/watch?v=dvqNBR33kQw
http://www.youtube.com/watch?v=zxUwOrLsGjI

After a night in Nam Neun we went to Vieng Xai where we visited the caves (used during the communist revelution). As night fell we had dinner with an English guy (Harry from Dumb and Dumber) his Scottish girlfriend (who had an admirable gift of storing a dozen little bottles of hard liquor in her clothes) and two blokes from Valencia.
As to be expected there was: LAO LAO. This time this amazing brew resulted in a nice late night swim in the restaurants own fishfarm… definitely another memorable experience.

After a break of one day to recover we drove to Luang Prabang in two days. A nice town that disserves a visit in any visit to Laos.

After our return to Vang Vieng we decided to skip the tubing due to the fact that we didn’t have enough time left in Laos. Destiny decided differently. The bus to Phonsaly (once a day) broke down between Vientiane and Vang Vieng. After three ours of waiting at the bus station we were told that our ticket would be valid for the next day as well. Enough reason the get back into town, get a tube and go down the river with it’s many (mainly visitited by Irish) bars. Again a severe attack on the liver. Yes Edwin has his influence on certain activities on a trip like this.

The next a bus did go to Phonsali, the most northern provincial capital of the country. The trip should take around 20 hours.

Again, destiny decided differently.
You are in Laos. The country were nobody is in a hurry, and logically people have an huge amount of patience. The first part of the trip went prosperous. We reached Luang Prabang with only 1,5 hours delay. And around midnight, after already twelve hours, the engine had to be fixed for the first time. After waiting two hours in Pak Mong the bus left again for the next part of the trip: the nightly ride to Pak Nam Noi where we arrived at 6 in the morning. The driver decided to wait for the bus from Vietnam. Perhaps it could bring more passengers. After waiting another two hours and no sign what so ever of a bus coming from Vietnam we headed off again.

After about three hours through the mud we arrived in a small village. We stopped here to wait !! It took us two hours to figure out what we were waiting for: a driver for the village’s bulldozer. You would think: ‘Why does a village like this need a bulldozer?’ The answer came to us as we drove behind this ‘mean machine’. In the next three kilometers five big trucks, two busses and a dozen smaller vehicles got stuck in the mud.

After one more hour waiting, and one hour struggling we passed the deep mud. After that the next hour waiting behind a truck that broke down doesn’t really matter anymore than does it?

WE CAN DRIVE AGAIN !! Arround 6 o’clock we were nicely on hour way, with a bit of luck we could have been in Phonsali at 11...

Too bad!! Out of nothing the brake on the right back tire stuck… Again work for ‘El Pirato’ our mechanic that was specialized in everything that can break down. Cognitive Dissonance if I’m not mistaken. This guy must have a shit load of experience if he travels on this bus every day !!

After tinkering the brakes for about two hours a small traffic jam started to evolve behind us of trucks and busses that, with help of the bulldozer had left the mud. The first driver behind us, the one driving a bus, tried, against El Pirato’s advise to pass our bus… Both his left tires sank of the side of the road and the bus looked like it was going to roll into the ravine. All passenger were evacuated and went, according to good Lao tradition, WAITING !!
The next truck pulled the bus back on the road

After about 3.5 hours El Pirato decided that, in stead of repairing the brake, demolish the axle so the bus could move back and let the other vehicles pass. The passengers of our bus were give the opportunity to WAIT in the bus until the next bus, the next day, would come from Vientiane to pick them up. We decided to get on the bus parked behind ours and pay the extra 3 euros to get us to Phonsali that day.

After a fast drive and, of course, an 1,5 hour dinner break for the drivers we made it to Phonsali in 39 hours and 45 minutes at 02.15 in the morning !!

It’s a pity for those people who had to stay on the bus. It’s quite a binding experience such a bus ride. And we felt quite bad about leaving everyone behind in the middle of nowhere.
So we are in Phonsali… en nice day to chill and arrange the trekking for the next day.

Again an experience… The first day went by quite prosperously. The expected rain was not too bad and the mud was not too deep. With only about 40 minutes ahead of us we reached a river. A river where three locals were… WAITING !!

The river was to high to pass because of the rain. We waited 6 hours before we risked our lives and crossed a 1,4 meter high river with a strong current holding only a small bamboo stick not to slip. The nightly 40 minutes appeared to be 100… which brought us to hour first homestay at midnight.

The next day was exhausting. Especially Edwin had a hard time: Mud, hot, rain and a lot of mountains. The trip took around 11 hours when we hit the Akha Village where we were going to sleep. A tribe that still lives according to their own traditions. Beautiful to see but, due to their annual rice-planting-fest that afternoon, everybody was drunk and going to sleep when we arrived at 7 at night. Again a pity.
The next day we walked for about five hours to Bon Meun where we arrived exactly at the same time as the bus we were supposed to catch to return to Phonsali. We could immediately jump on the bus. The 1,5 hours waiting before it left and one hour delay from a flat tire didn’t really matter anymore by than…

Because we ran out of money, and in Phonsali on Sunday or before eight in the morning everything was closed we were obliged to take bus back instead of the boat.

The trip went better than expected. Except the puddle of mud mentioned earlier… This time we had the privilege of taking this part of the road up hill instead of down. An ingenious idea of our driver got us through in just five hours:

An iron pillar was hit into the ground in front of the bus. A steal cable was attached to it and to the back axle of the bus. By driving the bus pulled itself up the hill through the mud, a strangely perfect working solution. Unleashing the cable and pulling the pillar out of the ground about half an hour per try, but were certainly worth it.

At 11 at night we reached Udomxai. The next day we took a bus into China. Again a different world which I will describe in my next little story in a month or so !!

Olympics are amazing by the way. Nobody knows anything about the sports but they watch them all. And win them all…

Cheers

Roel

extra videos:
waiting in the bus after the trekking:
http://www.youtube.com/watch?v=em70iKksDJQ
The singing guide:
http://www.youtube.com/watch?v=2lWrjSmfc7g